16 มิ.ย. 2022 เวลา 02:52 • ปรัชญา
เรื่องนี้น่าสนใจมาก
เดี๋ยวผมจะลองอธิบายให้สุดความสามารถ
เพื่อให้คนถามเกิดความเข้าใจสูงสุดนะครับ
ชีวิตของมนุษย์นี้นะ
เมื่อเราเกิดมานั้น ย่อมมีผู้ให้กำเนิด
และมีผู้ให้ชีวิต โดยทั้ง2อย่างนี้
ผู้ให้กำเนิด กับ ผู้ให้ชีวิต
อาจเป็นคนละคนกันก็ได้นะครับ
3
เรื่องของสัตว์โลกผู้ต้องหมุนเวียนในสังสารวัฏนั้น
พระพุทธเจ้าทรงสอนไว้ว่า
ต้องเป็นไปตามยถากรรม
คือกรรมที่ตัวทำมาไว้เอง คือทำไว้อย่างไร
ก็ต้องเป็นไปอย่างนั้น
แม้ว่าพ่อจะเป็นผู้ให้กำเนิดจริง
แต่คนที่ให้ชีวิตเลี้ยงดูกลับไม่ใช่พ่อ
ฉะนั้นพ่อแม่เดิมจึงเป็นเพียงผู้ให้กำเนิด
แต่ไม่ใช่ผู้อุปถัมภ์ชีวิตลูก ไม่ได้อบรม รักและหวังดี ไม่ได้ดูแลลูกให้มีความเจริญมาตั้งแต่ต้น
3
ผมจะอธิบายเรื่องนี้ให้ฟัง
เรื่องการให้กำเนิดลูกเนี่ย เป็นเรื่องไม่ยาก
เพราะเพียงให้กำเนิด ไม่ว่าคนหรือสัตว์เนี่ย
ก็ย่อมมีความสามารถไม่แตกต่างกันหรอก
แต่เรื่องความเป็นพ่อคนแม่คนนี้สิเป็นเรื่องยาก
ที่ว่ายากนั้น เพราะคนต่างกับสัตว์ในเรื่องประเวณี
1
คำว่าประเวณี ได้แก่การเป็นสามีภรรยากัน
โดยถูกต้องตามประเพณี เรื่องประเพณีของคนเกี่ยวข้องกับครอบครัว ก็คือเมื่อได้เสียเป็นผัวเมียกันแล้ว เลี้ยงดูกัน อยู่ด้วยกัน ประกาศความเป็นผัวเมียกันให้ปรากฏ โดยเปิดเผย ไม่ปิดบัง แล้วก็รักใคร่ไม่ทอดทิ้งกัน มีความซื่อสัตย์ต่อกัน
1
คนที่รักษาประเวณีที่ประพฤติตามประเพณี
เมื่อได้เสียเป็นผัวเมียกันแล้ว ย่อมยอมรับลูกผู้ที่ตนให้กำเนิด ว่าเป็นลูกอย่างชื่นตาชื่นใจ
ต่อจากนั้นก็ย่อมเข้าใจในหน้าที่ของตน
ว่าเพราะตนเป็นพ่อเป็นแม่เป็นผู้ให้กำเนิดแก่ลูก
จึงต้องเลี้ยงต้องอบรมเพื่อให้ลูกเติบโต
แล้วก็เป็นคนดีต่อไป
หน้าที่ของพ่อแม่นั้นยากอยู่ที่การเลี้ยงดู
บุญคุณที่พ่อแม่มีต่อลูกมากมาย เพราะต้องเลี้ยงลูกให้เจริญทั้งกายทั้งใจเนี่ยสำคัญ
3
ไม่ใช่ว่าเพียงแต่ให้กำเนิดอย่างเดียว
เพราะฉะนั้นการให้กำเนิดลูกนะไม่ใช่เรื่องยาก
แต่การเลี้ยงลูกต่างหากเป็นเรื่องที่ยากมาก
5
เพราะว่าไอ้เรื่องให้กำเนิดเนี่ยไม่ได้ประกอบด้วยเมตตากรุณาหรือว่ายอมเสียสละอย่างจริงใจ
ส่วนเรื่องเลี้ยงลูกนี่ มันต้องพร้อมหมด
มีทั้งเมตตากรุณา ยอมเสียสละความสุข
เสียสละทุกประการเพื่อลูกคนเดียว
พระพุทธเจ้า ทรงสั่งสอนให้คนรักษาประเวณี
เมื่อได้เสียเป็นผัวเมียกันแล้ว ต้องยกย่องกัน เปิดเผยความเป็นผัวเมียให้ปรากฏ เลี้ยงดูกัน ไม่ให้นอกใจกัน แล้วก็ไม่ทอดทิ้งกัน
ผัวเมียที่ได้เสียกันและอยู่ด้วยกันตามประเพณี
เมื่อมีลูกแล้ว ลูกที่เกิดมาย่อมรู้จักใครบ้าง ที่เป็นวงญาติ หรือว่าผู้ใหญ่เคารพนับถือรักใคร่ตามความสัมพันธ์
1
ถ้าผู้ให้กำเนิดเป็นผู้ไม่รักษาประเวณี
ลูกที่เกิดมาจึงต้องเป็นทุกข์
เพราะความผิดประเวณีของพ่อ คือไม่เลี้ยงลูก ทอดทิ้งลูกเมีย ปล่อยให้ลูกเมียทรมาน เจ็บป่วยจิตใจพล่านห่วงพ่อ คิดถึงพ่อทุกวัน
ปล่อยลูกที่ไม่เดียงสา ให้เป็นไปตามบุญตามกรรม
คล้ายลูกนกลูกกา อาศัยปากกัดตีนถีบเอาตัวรอด จนเจริญเติบโตมาอย่างนี้
การที่ลูกไม่รู้จักบุญคุณผู้ให้กำเนิดนั้นเพราะว่า
พ่อซึ่งเป็นผู้ให้กำเนิด เป็นชายเฉพาะร่างกาย
แต่ว่าจิตใจของเขาขาดธาตุแท้แห่งความเป็นคน
ไม่มีความเป็นพ่อคน ไม่มีความเป็นผัวคน
ทิ้งลูกทิ้งเมีย
4
มีอย่างที่ไหน ทิ้งลูกทิ้งเมียตั้ง 20 -30กว่าปี
ถึงได้เที่ยวตามหาลูกหาเมีย คล้ายต้องการจะรู้ว่าลูกที่ตัวเองให้กำเนิด และหญิงที่เคยเป็นเมียนั้น บัดนี้เจริญร่ำรวยจนจะพออาศัยเกาะกินต่อไปได้อีกไหม อย่างนั้นแหละ
แล้วอย่างนี้จะให้ลูกรักและเคารพได้อย่างไร
1
ลูกก็เลี้ยงตามเวรตามกรรม ตามยถากรรม
ที่พ่อเคยทำไว้กับเขานั่นแหละ
ดูแลเพียงขึ้นชื่อว่าแค่เป็นผู้ให้กำเนิด
แต่ไม่ใช่ผู้ให้ชีวิต นี่แหละกรรม
1
การเป็นพ่อแม่นี้สำคัญมาก
โลกนี้จะสงบสุขสบาย
ถ้าคนเรารู้จักทำหน้าที่ของตนเอง
พ่อแม่บางคนสร้างปมด้อย สร้างแผลในใจให้ลูก
เป็นผู้ทำลายชีวิตลูกก็มีเยอะแยะในสังคม
1
มีเซ็กส์ต่อหน้าลูก พูดคำหยาบคำคาย
เสพยาเสพติดต่อหน้าลูก
แม่ก็มั่วผู้ชาย พ่อก็เอาผู้หญิงแก้ผ้าต่อหน้าลูกก็มี
1
นี่แหละปัญหาถึงไม่จบไม่สิ้น
ความรุนแรงในสังคมจึงมีไม่จบไม่สิ้น
เพราะพ่อแม่ไม่พร้อมที่จะเป็นพ่อแม่
โดยทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวกับความยากจน
หากพ่อแม่มีความรักซื่อสัตย์
ไม่รักความสบาย ไม่เอาเงินนำหน้า ไม่มักง่าย
รับรองลูกเป็นคนดีแน่นอน
3
โฆษณา