บทที่ 11 สาวน้อยหลงรัก กับ แดนแห่งความฝัน(end)
-5-
สวัสดีค่ะ หลังจากฉันเรียนจบมหาลัย และจบแพทย์
นี่ก็ผ่านมาหลายปีแล้วล่ะค่ะ
ฉันได้เข้าเป็นหมอในโรงพยาบาลที่เขาอยู่ค่ะ
เอ๋~ คุณถามว่าเรื่องของฉันกับเขาเป็นยังไงบ้างน่ะเหรอคะ?
มันออกจะน่าอายนิดหน่อย แต่ตอนนี้พวกเราก็ยังคบกันอยู่ดีค่ะ
ฉันกะว่าจะแต่งงานกับเขา ตอนที่ฉันรักษาเขาได้แล้วค่ะ
แล้วในที่สุด
ใช่แล้วค่ะ
วันนี้คือวันนั้นนั่นเองค่ะ
ฉัน ---ค้นหาวิธีรักษาเจอแล้วค่ะ
ฉันเดินไปห้องของเขาพร้อมกับข่าวดี
ฉันเปิดประตูเข้าไป..
แสงยามเช้าตอนเก้าโมง(ถึงจะไม่เช้าเท่าไรแต่ก็รวมๆ ว่าเช้าล่ะนะ)ส่องแสงปะทะใบหน้าของเขาที่ยิ้มให้กับฉัน ทำให้ฉันมีความสุขจริงๆ
ฉันยิ้มตอบเขาด้วยใบหน้าสดใส..
แล้วบอกข่าวดีกับเขา ว่า
"ในที่สุด ฉันก็ทำสำเร็จแล้วล่ะ"
วัคซีน ไม่สิ ---ยาต่างหาก
ยาสีแดงที่อยู่ในเข็มหลอดเล็ก ที่อยู่ในมือของฉัน
ฉันรู้ดีว่าเขาเป็นคนกลัวเข็ม เพราะฉะนั้นเลยสัญญาว่า..
ครั้งสุดท้ายแล้วล่ะ หลังจากนี้ก็ ---จะหายแล้วนะ
---เชื่อใจฉันนะ---
สัปดาห์สุดท้ายของการอยู่ในโรงพยาบาลกำลังจะจบลงแล้วล่ะค่ะ
.
.
[10 วันหลังจากออกจากโรงพยาบาล ณ ม้านั่งในสวนแห่งนั้น]
หลังจากที่เราออกมาจากโรงพยาบาลมาได้ 10 วันแล้ว
เราก็ไปเที่ยวกันหลายที่เลย
แล้ววันนี้ฉันก็ ---ได้ฟังบางอย่างจากปากเขาค่ะ
"นี่.. ขอบคุณที่ช่วยรักษาฉันนะ"
นายพูดแบบนี้มาหลายครั้งแล้วนะ ไม่เป็นไรหรอก
"แล้วก็...
ขอบคุณที่ยอมถูกหลอกเพื่อฉันนะ"
อะ เอ๋ พูดอะไรของนายน่ะ
"นั่นสินะ เพราะเธอโง่แบบนี้ไง..ถึงได้หลอกง่ายไงล่ะ"
ฉันอึ้งจนพูดไม่ออก ดวงตาที่สดใสทุกครั้งที่ฉันมองไป ตอนนี้กลับกลายเป็นสายตาเย็นชาและน่ากลัว
หมายความว่ายังไงกัน??
"ออกมาเถอะ.."
หลังจากเขาพูดจบผู้หญิงคนนึงก็เดินมาจากหลังต้นไม้
"จะแนะนำให้รู้จักนะ คนนี้คือ ---คู่หมั้นฉันเอง"
...
"สวัสดีค่ะ เขาเล่าเรื่องเธอให้ฉันฟังหลายเรื่องเลย แต่ก็ ---ไม่รู้ตัวจนวินาทีสุดท้ายจริงๆนะคะ"
ผู้หญิงคนนั้นยิ้มใส่ฉันด้วยแววตาดูถูก
อา- นั่นสินะ
"โดนเขาหลอกมีตั้งสิบกว่าปี โดยไม่รู้ตัวเลยสินะคะ"
น่าสมเพชจริงๆ ค่ะ...
"งั้นฉัน ---ไปก่อนนะ"
คนโง่ เขาพูดทิ้งท้ายไว้เช่นนั้นก่อนจะเดินจนหายลับตาไป..
...
เมฆฝนเริ่มก่อตัวขึ้นด้านบนหัวของฉัน ก่อนจะตกโปรยปรายลงมา
ท่ามกลางผู้คนที่ค่อยๆ เดินหายไปทีละคน..
..จนเหลือเพียงฉันคนเดียว
ท่ามกลางสายฝน
ที่นั่น..
มีเพียงฉันคนเดียว
เพราะฉะนั้นแล้วคงจะไม่มีใครเห็นหรอก..
ภาพของ --ตัวฉันที่ร้องไห้และกอดตัวเองอย่างน่าสมเพชเอาไว้น่ะ
ราวกับคนโง่เลยนะคะ..
คิดไปเองตลอด 10กว่าปี พยายามมาคนเดียวตลอด 10กว่าปี
จนสุดท้ายแล้ว..
--ก็ไม่เหลือใครสักคน--
การมีชีวิตเนี่ย.. ชั่งเจ็บปวดจังเลยนะคะ
เหนื่อยจังค่ะ
'งั้นก็พักสิ --เช่นเดียวกับวันนั้น'
เสียงอันอ่อนโยนนั้นดังขึ้นเบื้องหน้าฉัน เบื้องหน้าฉันคือเด็กสาวที่มีผมขาว ใส่กระโปรงลูกไม้สีขาวเช่นเดียวกับสีผม
เป็นเสียงที่อบอุ่นเหลือเกิน..
'จงหลับไหลอยู่ในนี้เสียเถิด --เด็กน้อยเอ๋ย'
ง่วงจังนะ เปลือกตาหนักอึ้งเลย
แล้วฉันก็นึกบางอย่างที่ควรลืมตั้งนานแล้วขึ้นมา
"ไม่คิดว่าสักวัน ---มันจะถึงจุดจบบ้างหรือ?"
จุดจบเหรอ? ถึงแม้ว่าสักวันมันจะมาถึงจุดจบก็ตาม
แต่ฉันก็จะขอให้เป็นเช่นนั้นต่อเรื่อยไป เพราะว่า..
--ฉันไม่อยากที่จะเจ็บปวดอีกต่อไปอย่างไรล่ะ--
แล้วเมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง..
ราวกลับทุกสิ่งหวนกลับมาอีกครั้ง
"นี่ เป็นอะไรรึเปล่า สีหน้าดูไม่ดีเลยนะ"
...
"ไม่ตอบแหะ ให้พาไปโรงบาลไหม"
อยู่ดีๆ ดวงตาก็รู้สึกชื้นขึ้นมาซะงั้น
ถึงอย่างไรฉันก็เกลียดนายไม่ได้จริงๆ ก็มัน --ชอบไปแล้วนี่นา
เพราะฉะนั้นต่อให้อีกซักกี่ครั้ง..
ฉันก็จะขอทำเพื่อนายต่อไป เป็นคนโง่เพื่อนาย อย่างน้อยฉันก็..
อยากให้นายหายจริงๆ นะ
เพราะฉะนั้นแล้ว ฉันจะลองทำมันใหม่อีกครั้งแล้วกันค่ะ
ความรักเนี่ย --เข้าใจยากจริงๆเลยนะคะ
.
จบ บทที่ 11 สาวน้อยหลงรัก กับ แดนแห่งความฝัน(end)
สวัสดีค่ะ ท่านผู้อ่านทุกท่าน
ไรท์ว่าเรื่องของผู้หญิงคนนี้ทำได้ดีพอเลยค่ะ!!
(อย่านน้อยไรท์ก็คิดอย่างนั้นนะ)
สุดท้ายนี้ สวัสดีค่ะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
