กว่าจะรู้ลึก ถึงความรักของพ่อแม่!!!!
เมื่อปี พศ.2518 ผมต้องเดินทางไปเรียนหนังสือ ที่ กทม.ตอนอายุ12ปี มียายไปส่งถึงกทม.ด้วยรถไฟขบวนรถเร็ว นครศรี-กทม. ที่สถานีหลังสวน จ.ชุมพรทั้ง พ่อ แม่ น้อง มาส่ง ตอนรถเคลื่อนขบวนออกจากสถานี ผมมองครอบครัวที่หลังสวน จนสุดสายตา มารู้ตอนหลังว่า แม่ร้องไห้ หลั่งน้ำตา นานมาก เนื่องจาก ไม่เคยจากไปไหนไกลขนาดนั้น
เมื่อวันที่20มิย.2565 ลูกชายคนโต อายุ29ปี ต้องเดินทางไปเรียนต่อ และหางานทำ ที่ ประเทศออสเตรียเลีย และไม่รู้จะได้กลับเมืองไทย เมื่อไหร่ อีกทั้งต้องไปหาบ้านเช่า และไม่เคยไปต่างประเทศคนเดียว ผม ภรรยาและป้า น้า ของลูกชายไปส่งที่สนามบินสุวรรณภูมิ ไม่ทันได้รอส่งลูกขึ้นเครื่อง
ผมก็ต้องขับรถกลับ อ.หลังสวน จ.ชุมพร ไม่ทันพ้น กทม.น้ำตาจากไหนไม่รู้ไหลออกมาพร้อมทั้งความห่วงใย ออกมาเต็มหน้า นานราวสามสิบนาที สารพัดความคิดว่า ทั้งห่วง ทั้งรู้สึกว่า ไม่รู้จะได้พบกันอีกเมื่อไหร่ ก็พรั่งพรูเต็มสมอง กว่าจะขับรถต่อได้ ต้องจอดร้องไห้เพียงคนเดียวในรถอยุ่นาน
ทำให้หวลกลับไปคิดถึงแม่ ในปี 2518 และรู้เลยว่า ความรักของพ่อแม่ที่มีต่อลูกนั้นลึกขนาดไหน ถึงแม้วันนี้แม่ผมจะจากไปแบบไม่มีวันกลับ แต่ทุกภาพความทรงจำไม่เคยลืม เหมือนกับทุกภาพความทรงจำ ระหว่าง ผม แม่ของลูกชาย ลูกสาว ยังตราตรึงชัดเจนเหลือเกิน
พี่แตม ลูกต้องเข้มแข็งอดทน ทำในสิ่งที่ดีให้สำเร็จไปตามความฝันในสุดทางนะลูกรัก พ่อแม่รักพี่แตมมากเสมอตลอดไป เหมือนที่ปู่ย่าของลูกรักพ่อและรักลูกหลานคนแรก ขอให้วิญญาณปู่ ย่าปกป้องคุ้มครองพี่แตม รักพี่แตมมาก
จนกว่าจะถึงวันที่ได้กอดพี่แตมอีกครับ
พ่อต้อม แม่แต 21มิย.2565
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
