เพราะเราถูกปลูกฝังด้วยเรื่อง ประเพณี ศาสนา และสังคมรอบข้างค่ะ
การช่วยเหลือจะทำก็ได้ หรือไม่ทำก็ได้
สำคัญสุดคือเราทำแล้วเรามีความสุขไหม
คำตอบอื่น
- ถ้าไม่ทำให้เราลำบากมากนัก ช่วยแล้วไม่เดือดร้อน ช่วยได้ก็ช่วยเพราะเราไม่รู้หรอกวันนึงเราอาจจะต้องการความช่วยเหลือจากเค้าเหมือนกัน
- ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงนะคะ ก้อช่วยๆไปเถอะค่ะ ไม่ใช่คนดีอะไรแค่ถ้าทำแล้วเราสบายใจ เค้าจะรับรู้ไม่รับรู้เรื่องของเค้าค่ะ ใจเราสบายเราไม่มีคำถามกับตัวเองก้อทำค่ะ วันนึงถ้ามีปัญหากันขึ้นมาเราจะได้บอกได้ว่า ฉันช่วยเธอมาตลอดนะ ลองย้อนไปคิดดูสิ
- เรามีน้ำใจกับเขา ถึงเขาไม่เห็น น้ำใจเราก็ยังมีอยู่ การที่เขาไม่มีน้ำใจกับเราไม่ได้ทำให้เรากลายเป็นคนไม่มีน้ำใจไปด้วย น้ำใจอยู่ที่คนให้ ไม่ใช่คนรับ”
- เรื่องการช่วยคน หรือมีน้ำใจมันอยู่ที่ความสะดวกและความสบายใจของเราและอยู่ที่ระดับจิตใจของเราเลยส่วนคนอื่นจะช่วยเรากลับไหม นั่นก็เป็นเรื่องของเรา...
- ในมุมเรา เรามองว่า 'น้ำใจ' จะหยิบยื่นให้ใครหรือไม่ ก็เป็นสิทธิ์ของแต่ละคนนั้นๆ ฮะเป็นเรื่องที่ 'เสนอตัว' มากกว่าเป็นสิ่งที่ 'ต้องทำ'หรือ 'จำเป็น' ต้องมีด้วยซ้ำ...
