ในมุมมองของผมครับ
1. ระบบอุปถัมภ์
ที่หยั่งรากลึกในสังคมไทย
รู้อะไรไม่สู้รู้จักกัน จริงๆ ข้อดีก็มีมาก
ในการอุปถัมภ์ช่วยเหลือเจือจุน
แต่ข้อเสีย คือ พอรู้จัก กลายเป็นแบ่งกลุ่ม
แบ่งพวก ก็รักพวกพ้อง จนมักกลายเป็นว่า
แม้คนในกลุ่ม จะผิดแค่ไหน แต่..
ก็ถูกได้ เพราะเป็นพวกเดียวกัน
อีกทั้งระบบอุปถัมภ์ที่มากเกินไป
จนคนที่ได้รับการอุปถัมภ์
อาจไม่ได้ทำหน้าที่ ทำงานที่ควรทำ
(เด็กเส้น ไม่เน้นงาน แต่ได้ดี)
พอเป็นเช่นนี้ในหลายๆ ประเภทงานของ ไทย
หนักๆ เข้าก็ดึงสังคมให้ชะลอการพัฒนา
2. ความเคารพยำเกรงผู้ใหญ่ และความเกรงใจของผู้น้อย
จริงๆ เป็นเรื่องดีที่อยู่คู่สังคมไทยมาช้านาน
ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย แต่ถ้าเกรงใจจน
ไม่กล้าเตือน ปล่อยๆผ่านๆไป
เพราะ ผู้ใหญ่มักไม่อยากเสียหน้าถ้าถูกเตือน ท่ามกลางคนเยอะๆ เช่น ในการประชุม
ผู้รู้ก็อาจปล่อย ผู้น้อยก็มักเงียบ สุดท้ายปัญหาซุกอยู่ใต้พรม
ประสบการณ์ตรง จากที่เจอกลุ่มคนจาก
ประเทศแห่งหนึ่ง (ที่เรามักเรียกกันว่า ประเทศพัฒนาแล้ว)
เวลาเขาประชุมกัน เวลาเขาทำงานกัน
ผู้น้อยระดับผู้ปฏิบัติงาน "ซักถามตรงไปตรงมาต่อผู้ใหญ่ในระดับผู้จัดการ" ในทุกๆ ประเด็นที่สงสัยในขั้นวางแผน ก่อนทำงานจริง ท่ามกลางที่ประชุม
เสมือนไล่บี้ผู้จัดการ แต่ผู้จัดการก็ตอบตรงไปตรงมา อะไรไม่รู้ก็บอกกันตรงๆ ว่าไม่รู้ ไม่มีลีลาสงวนท่าที วางมาด วางฟอร์ม
หลังประชุมฝรั่งทั้งคู่ก็ดูปกติกันดีไม่มีคาใจ ผูกใจเจ็บ
และเมื่อจบงาน ทุกอย่างก็ผ่านไป
ทุกอย่างก็สำเร็จด้วยดี
ส่วนหนึ่งก็เพราะ คำถามที่ผู้ปฏิบัติงาน
"ไล่บี้"ผู้จัดการ แล้วพอไม่รู้
ต่างก็หาวิธีการแก้ไข ทำให้รู้ งานก็จบด้วยดี
อาจเพราะ 2 ข้อ นี้ครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
