เด็กวัด กับการสำรวจพื้นที่
รู้เขลา หรือความโง่ การบริหารจัดการความโง่ของลูกชาวสวนเมื่อต้องมาเป็นเด็กวัด สำหรับผมคือการสำรวจและจดจำเริ่มจากการสำรวจพื้นที่ สถานที่ตั้งโบสถ์,วิหาร,ศาลาการเปรียญ,โรงเรียนพระปริยัติธรรม,โรงเรียนสามัญเจดีย์,สถูป,ต้นไม้,คณะต่างๆในวัด เพื่อจะได้ไม่หลงทางและเมื่อเวลาหลวงปู่สั่งงานหรือต้องเดินทางไปโรงเรียนจะได้ไม่ต้องพึ่งพาหรือสร้างปัญหาให้เด็กวัดด้วยกันจากการเดินสำรวจทำให้ได้พบเห็นสิ่งต่างๆมากมาย รวมถึงผู้คนที่มาที่วัด เด็กวัดที่เป็นวัยรุ่น,วัยกลางคน,จนถึงผู้สูงอายุ
รู้เรา หรือ การสำรวจตัวเอง จุดเด่นหรือข้อดีของเราคืออะไร ในตอนนั้นผมคิดว่าคือการปรับตัวได้ไว ชอบเรียนรู้ ให้ความสนใจในเรื่องราวต่างๆ อดทนต่อแรงเสียดทาน กดดัน
แล้ว จุดอ่อนล่ะ เยอะมากจนบรรยายไม่ถูกครับ ด้วยความเป็นเด็กในตอนนั้น ผมคิดว่า ทำไมเราทำอะไรเหมือนไม่ถูกต้องผิดพลาดตลอดเวลา อาจเกิดจากกาละเทศะคำพูดคำจา และ มักถูกมองว่าไม่ใช่เรื่องของเด็กเสมอ
ตลาดในวัด วัดที่ผมได้อาศัย มีตลาดนัดแสดงสินค้า ตั้งแต่ลานโพธิ์หน้าโรงเรียนประถมใกล้ๆลานโพธิ์มีต้นบุญนาค สารภี และต้น พิกุล เฉพาะต้นพิกุลจะค่อนข้างเยอะบริเวณนี้จะขาย กับข้าวและอาหารปรุงสำเร็จ เลยมาถึงศาลาปฏิบัติธรรมจะเป็นร้านขายสมุนไพรและยาแผนโบราณด้านหน้าโรงเรียนพระปริยัติธรรมเป็นตลาดพระเครื่อง ส่วนด้านนอกกำแพงวัดจะเป็นตลาดพระเครื่อง,สมุนไพร,น้ำดื่มประเภทสมุนไพรเก็กฮวย หล่อฮังก๊วย กระเจี๊ยบมะตูม สลับกับร้านอาหาร ทั้งสองฝั่งถนนมหาราช,ท่าพระจันทร์ การจอดรถ จะจอดนอกวัดริมถนน และในสนามหลวง
ตลาดนัดในวัด ตอนนั้นจะจัดในวันศุกร์,เสา,อาทิตย์ จึงมีคนเดินเยอะมากๆเพราะตอนนั้น ตลาดนัดสนามหลวง มีเช่นเดียวกัน ปัจจุบัน ตลาดนัดสนามหลวงย้ายไปจตุจักร ส่วนในวัดผมไม่แน่ใจว่ายังมีอยู่รึไม่ เคยไปครั้งสุดท้าย จัดให้เป็นที่จอดรถ มีขายของเล็กๆน้อยๆ ในวัด ริมถนน บรรยากาศเงียบไปเยอะจากการปรับปรุงภูมิทัศน์การขยายถนน ผู้คนเก่าๆที่ผมรู้จัก ล้มหายตายจาก และเลิกกิจการไปเยอะจากการสอบถามส่วนใหญ่เลิกเพราะขาดคนสานต่อกิจการลูกหลานหันไปทำอาชีพอื่น
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
