บทที่ 17 ดินแดนมายา(จบ)
"แล้วนายรู้วิธีไปยังแดนมายาแล้วเหรอ?"
ฉันถามชายผมน้ำเงินตรงหน้า เพื่อนคนเดียวที่ยังเหลืออยู่ของฉัน..
"รู้สิ.. รู้ดีเลยล่ะ"
ฉันสงสัยในคำตอบของเขาแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป เขาเลยพูดต่อ
"งั้นเรา.. ไปกันเลยไหม?"
"อื้ม!" ฉันตอบเขาไป
"ตามมาสิ"
เขาเดินนำฉันไปบนถนนที่ไร้ซึ่งผู้คน ในขณะที่หมอกเริ่มลงหนาขึ้น
พวกเราเดินมาจนถึงโบสถ์เก่าแก่แห่งหนึ่ง ที่คาดว่าน่าจะร้างมานานมากแล้ว เขาหยุดอยู่ที่หน้าประตูโบสถ์
มันเป็นประตูที่สวยและงดงามมาก ประตูสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำทำจากไม้อย่างดี มีลวดลายสีทองวาดไว้อย่างสวยงาม บานประตูฝั่งนึงเป็นรูปเด็กผู้หญิงแต่อีกฝั่งนึงกลับว่างเปล่า บานประตูคู่ที่สวยงามและไร้ซึ่งฝุ่นเกาะ
ทั้งที่มันน่าจะอยู่มานานแล้วแท้ๆ มันน่าแปลกใจเหลือเกิน..
"จับมือฉันไว้" เขาพูดแบบนั้น พร้อมกับส่งมือข้างหนึ่งมาให้ฉัน
เขาเอามืออีกข้างที่เหลืออยู่แตะกลับประตูฝั่งที่ว่างเปล่า ทันใดนั้นทุกสิ่งก็เริ่มขาวสว่างจนมองไม่เห็นอะไรเลย..
เมื่อลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้ง ฉันก็ยืนอยู่บนพื้นหญ้าเขียวขจีที่กว้างขวางสุดลูกหูลูกตา ท้องฟ้าสีเหลืองทอง และมีฟองสบู่มากมายลอยอยู่เหนือพื้นดิน
พวกเราปล่อยมือออกจากกัน แล้วฉันก็พูดว่า
"ที่นี่เหรอ.. ดินแดนมายา"
เขาเลยตอบกลับคำพูดของฉันมาว่า "ยังไม่ใช่หรอก.."
"งั้นที่นี่คือที่ไหนล่ะ?"
"ทางเข้าน่ะ ตามมาสิ" เขาตอบ แล้วพูดต่อว่า
"จากทางนี้ไป เราจะต้องผ่านทางนี้ไปให้ได้ ก่อนถึงที่หมายก็อดทนหน่อยนะ"
ฉันเดินตามเขาไปในขณะที่ในหัวยังเต็มไปด้วยความสงสัย พวกเราเดินเส้นทางสีขาวที่ปรากฏมาเบื้องหน้า พื้นหญ้าบริเวณนั้นได้หายไป
เราเดินไปเรื่อยๆ ในระหว่างทางฉันมองฟองสบู่มีขนาดใหญ่กว่าฟองสบู่ในตอนแรกไปพลางๆ ขนาดมันใหญ่ขึ้นจนเกือบเท่าครึ่งตัวของฉันได้
ในระหว่างที่เดินอยู่บนทางที่ไม่รู้จะสิ้นสุดเมื่อไหร่ ฉันกลับปวดหัวขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุเสียอย่างนั้น
"เป็นไรรึเปล่า" เขาถามฉันด้วยความเป็นห่วง
"อา- ไม่เป็นอะไรหรอก ไปกันต่อเถอะ"
พวกเราเดินกันต่อไป แต่ว่าอาการปวดหัวที่ตอนแรกยังไม่หาย ตอนนี้กลับมีอาการอื่นเข้ามาเพิ่ม เสียงประหลาดมากมายเข้ามาในหูของฉัน
เสียงของความโศกเศร้า และเจ็บปวดของคนมากมายทำให้ฉันปวดปวดมากขึ้น
"ทำไมกัน#฿ทำไมต้อ฿ม#ทำลาย---ดินแดนแห่งนี้ด้วย!!"
"ทำไ฿#& เธอไม่รู้หรอกว่าพวกเราเจ็บปวดมามากเท่าไหร่!!"
ฟองสบู่ขนาดใหญ่แตกออกทีละฟอง เสียงเหล่านั้นดังมากขึ้นจนฉันทรุดลงกับพื้น
"ใกล้ถึงแล้วอดทนอีกนิดนะ"
เขาพูดกับฉันในขณะที่พยายามพยุงฉันให้เดินต่อ
"ทำไ&%฿ทำไมกัน!!"
"กลับซะได้โปรด"
ให้กลับไปงั้นเหรอ? ขอโทษด้วยนะคะ แต่ว่า..
"ฉันเองก็ ---มีสิ่งที่ต้องช่วยไว้ให้ได้เหมือนกัน!!" ฉันตะโกนออกไป พร้อมกับหลับตา แล้วเสียงเริ่มเบาลง จากนั้นก็เริ่มเงียบไป
ฉันได้ลืมตาขึ้นเบื้องหน้าของฉันคือหุบเหวขนาดใหญ่ที่มองไม่เห็นด้านล่าง ฟองสบู่พวกนั้นลอยขึ้นมาจากเหวนี้นี่เอง
"ถึงแล้วล่ะ.. นี่แหละคือปากทางเข้าดินแดนมายาที่แท้จริง"
เขาพูดเสร็จ แล้วพูดต่อว่า "จับมือฉันไว้สิ" พร้อมกับยื่นมือมาให้ฉัน
ฉันจับมือเขา ตอนนี้อาการปวดหัวได้หายไปแล้ว พวกเราก็กระโดดลงไปยังหุบเหวที่เป็น --ปากทางเข้าไปยังดินแดน
ฉันกระโดลงไปโดยไม่รู้สึกกลัวสิ่งใด เพราะฉันเชื่อใจเพื่อนของฉัน!!
หุบเหวนี้ไม่ได้น่ากลัวเลย เพราะเมื่อเรากระโดดลงไป ก็มีลมหรือบางสิ่งบางอย่างทำให้เราลอยตัวลงไปอย่างช้าๆ ด้านล่างหุบเหวไม่ได้มืดมิดอย่างที่เห็นจากด้านบน แต่กลับขาวสว่างกว่าด้านบนเสียอย่างนั้น
เมื่อลงมายังก้นเหว ทุกสิ่งรอบข้างขาวสว่างไสว --ต่างจากรูปปั้นหินรูปคนที่นอนกองกันอยู่ตามมุมอย่างสิ้นเชิง
รูปปั้นรูปคนนอนกองกันอยู่ รูปปั้นบางอันก็แตกหักเหลือเพียงเศษเล็กเศษน้อยเท่านั้น มันทำให้ฉันรู้สึกขนลุกแปลกๆจริงๆ
ฉันปล่อยมือจากเขาแล้วกอดตัวเองไว้ ข้างล่างนี่มันหนาวมากเลยล่ะ
"ตามมาสิ" เขาพูดพร้อมกับยิ้มน้อย แล้วเดินต่อไปยังทางเดินสีขาวที่ทอดมายังประตูคู่ปานใหญ่
พวกเราเดินมาอยู่หน้าประตู.. ประตูสีน้ำเงินลวดลายสีขาวที่วาดเอาไว้อย่างสวยงาม สลักเป็นตัวอักษรว่า 'มายา'
จบ บทที่ 17 ดินแดนมายา(จบ)
จบแล้วค่ะสนุกมั้ย ถ้าสนุกอย่าลืมคอมเม้นบอกกันด้วยนะคะ
สวัสดีค่ะ บัย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
