วันนี้อยู่ดีๆก็นึกครึ้มอยากจะเขียนบทความขึ้นมา ก็เลยแอบเสริชหาคำว่า "อยากเขียนบทความ" ช่วงเวลางาน ฟิลแบบอยากจะบันทึกสิ่งที่ตัวเองประสบพบเจอในชีวิตที่อยากจะเล่าให้ใครบางคนฟัง แต่คิดว่าคงไม่มีใครอยากจะฟังนักหรอก เพราะเราเป็นคนเล่าเรื่องราวไม่เก่ง (เเอบอิจฉาคนที่พูดเก่งหรือคนที่เล่าอะไรก็น่าฟังเเละมีเสน่ห์ไปหมดเหมือนกัน) จึงเลือกที่จะเขียนแทน เพื่อเก็บเอาไว้เป็นความทรงจำเอาไว้ว่าในช่วงชีวิตหนึ่ง ฉันเคยฝันว่าอะไร...
ฝันร้ายที่น่าจดจำ
mdly ndthw.
เชื่อว่าทุกคนเคยฝัน เป็นฝันที่ไม่กล้าฝัน เเต่เป็นฝันที่ฝันไปเเล้ว (เเฮร่) แต่ความฝันที่ว่า เป็นการนอนเเล้วฝัน มิใช่การฝันที่อยากจะเป็นอะไรเเต่อย่างใด ซึ่งในชีวิตนี้มีเเค่สองฝันเท่านั้นที่จำได้ไม่เคยลืม
ฝันร้ายที่ 1
จำได้ว่าอายุตอนนั้นน่าจะ ม.ปลายกระมั้ง (โบราณ 1) ตอนนั้นนอนเล่นโทรศัพท์ตามประสาเยาวรุ่น เเต่อยู่ๆก็ง่วง เลยเผลอหลับไปจนโทรศัพท์ร่วงหล่นจากมือทั้งๆที่ตอนนั้นไม่ใช่เวลานอน (น่าจะเป็นช่วงบ่ายสามได้เเหละ ถ้าจำไม่ผิดล่ะนะ) เอาเป็นว่าเรื่องนั้นไม่สำคัญเท่าสิ่งที่อยู่ในหัว...
เพราะอยู่ๆภาพก็ลอยมาว่าในขณะที่กำลังนอนอยู่ในห้อง ฉันลุกขึ้นมาจากเตียง เเละเดินไปมองที่หน้าต่างหลังบ้านที่มีคลองสั้นเชื่อมต่อกับแม่น้ำสายหลัก และป่ากรุยกรายคล้ายๆบ้านทาร์ซาน เป็นป่าฟิลมีเถาวัลย์ห้อยๆ ดูจะสวยไม่ใช่เล่นเพราะนางมีความเขียวเเละความอาร์ตใดๆ เเต่ความสวยก็กลายเป็นความน่ากลัวเมื่อบนเถาวัลย์ที่ว่า...มันเป็นงูหลากหลายชนิดที่กำลังพันกันอยู่ !!
จังหวะนั้นเเหละ ที่ฉันตะโกนเรียก เเม๊ !! ดังมากเพราะงูเป็นสัตว์ที่กลัวมากที่สุดในชีวิตรองจากตุ๊กเเก ก็เลยต้องเรียกหาคนให้มาช่วยเพราะตอนนั้นอยู่ในห้องคนเดียวไง เเต่หล่อน ฉันได้ยินเเค่เสียงเเม่ตะโกนออกมาว่า "ปิดประตูหน้าต่างให้มิด อย่าให้มันเข้ามาได้ !!" อีนี่ก็สั่นกลัวหนักมาก เพราะงูมันหลายตัวไม่ไหวเเต่ถึงอย่างนั้นก็ทำตามสิ่งที่เเม่บอกอย่างเคร่งครัด
เเต่เเล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นจ้า เมื่องูมันพิโรธที่ฉันปิดประตูหน้าต่างไม่ยอมให้มันเข้ามา แล้วมันก็เลยเเปลงร่างเป็นคนค่ะมึง !!
ไม่ใช่เเค่ตัวเดียว มันทยอยกันเเปลงร่างเเล้วบุกเข้ามาที่ละตัวหยั่งกับฝูงซอมบี้ เเม่กับพ่อที่อยู่นอกห้องก็ต่อสู้กับมัน (ใช่ค่ะ พ่อเเม่กูต่อสู้กับงูที่แปลงร่างมาเช่นอเวนเจอร์) เเต่มนุษย์ธรรมดา จะไปสู้งูที่เเปลงร่างมาได้ยังไง พ่อกับเเม่ก็เพลี้ยงพล้ำ ส่วนงูมันก็แสนชั่ว สาปให้พ่อกับเเม่กูกลายเป็นงูทั้งสองคน...ทำให้ในบ้าน เหลือเเค่ฉันกับเหล่าปีศาจที่ไหนก็ไม่รู้
Last boss
แต่เเล้วอยู่ๆงูลาสบอสก็ปรากฏตัว...ฉันเห็นมันทางกระจก มันเดินเข้ามาถึงหน้าห้องที่อยู่ เเละถึงหน้าจะเลือนลางจนไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่งูตนนั้นแปลงร่างมาเป็นคนได้แสนหล่อ ตัวสูงหยั่งกับพระเอกนิยายเเสนสมาร์ท เเต่กลับมีออร่าของความน่ากลัวมากเหมือนกัน ฉันถึงไม่ยอมเปิดประตูเด็ดขาด จากทีเเรกที่มันเคาะเรียก ก็กลับกลายเป็นพยายามที่จะพังเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง...
ทั้งๆที่กำลังฝัน เเต่ฉันก็กำลังหวาดกลัว เพราะถึงงูมันจะโคตรหล่อเเค่ไหน มันก็ชั่วที่ทำให้ฉันไม่เหลือใคร ฉันต้องเผชิญกับความน่ากลัวเพียงคนเดียวในโลกเเห่งความฝันนี้ จึงพยายามที่จะตื่น...เพราะที่ผ่านมา รู้ตัวมาตลอดว่าฝัน เเต่ฉันกลับไม่ยอมตื่นขึ้นมา ทั้งลืมตาเเละกระดิกตัวไม่ได้ อาการคล้าย "ผีอำ" ที่ทุกคนก็ต่างรู้จักกันดี ซึ่งมาพบทีหลังว่าเป็นอาการของคนที่หลับไม่สนิท ไม่ได้เต็มใจที่จะหลับ มันถึงทำให้ฉันจมอยู่ในภวังค์ของความฝันที่น่ากลัวนี้ไปอีกสักพัก
ในระหว่างที่ฉันต้องต่อสู้กับงูลาสบอสที่กำลังเเปลงร่างมานั้น อยู่ๆก็เหมือนมีคนมากระซิบข้างหูว่า "ทำสิ่งนี้สิ เเล้วงูจะหายไป" จำได้ไม่ชัดนักนะว่าให้ทำอะไร เเต่คับคล้ายคับคลาว่าให้สาดน้ำมนต์วิเศษ สิ่งนั้นเหมือนเป็นเเสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ ให้ได้มีความหวังขึ้นมาบ้าง เพราะต่อให้จะตื่นตอนนี้ไม่ได้ แต่ก็สามารถต่อสู้กับมันได้ภายในความฝัน
ฉันทำตามคำกระซิบนั้นอย่างเคร่งครัด ฮึดใจเเละเดินออกไปจากห้อง พบว่าในบ้านตอนนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาทั้งหญิงทั้งชาย ซึ่งคนเหล่านั้นก็คืองูบนเถาวัลย์ที่เเปลงร่างมา พอเห็นเเบบนั้น ก็เดินตรงเข้าไปเเละสาดน้ำมนต์ใส่ทันที เเละทันทีที่ผิวงูพวกนั้นโดนน้ำมนต์วิเศษ ตัวพวกนางก็เริ่มไหม้ละลาย นางส่งเสียงกรีดร้อง ทำให้งูตนอื่นที่เห็นหวาดกลัวเเละหนีออกจากบ้านไป ฉันชนะเเล้ว...
ไม่สิ...มันเกือบจะชนะเเล้ว ถ้างูลาสบอสตนนั้นไม่กลายเป็นฆาตกรต่อเนื่องสวมหน้ากาก...
เเสงสว่างที่เคยเห็นกลับริบหรี่อีกครั้ง เพราะฆาตกรไม่กลัวน้ำมนต์วิเศษ ฉันจึงทำได้แค่หลีกหนีผู้นั้นโดยการคลานเข้าไปแอบในใต้เตียง
ทุกครั้งที่ฆาตกรผู้นั้นเดินผ่านจุดที่ฉันอยู่ ใจก็เต้นเเรงทุกครั้ง เพราะมันน่ากลัวเหลือเกิน ในใจก็คิดว่า อย่าเจอนะ ยังไม่อยากตายตอนนี้ ฉันไม่อยากตายในฝัน ทำไมต้องฝัน เล้วเมื่อไหร่ฉันจะตื่นสักที
"ตื่นสิวะ ลืมตาขึ้นได้เเล้ว"
เเต่ก็ไม่เลย ลืมตาขึ้นไม่ได้เเละต้องจมอยู่กับความหวาดกลัวนั้นนานพอควร ต้องทนฟังเสียงเท้าที่เดินวนอยู่ในบ้าน บ้านที่เคยเป็นเซฟโซนของตัวเอง กลับกลายเป็นที่อันตราย มีแค่ใต้เตียงเท่านั้นที่พอจะหลบจากสิ่งน่ากลัวนี้ได้ ฉันไม่กล้าเเม้เเต่จะวิ่งออกจากบ้านไป นี่มันโคตรจะน่ากลัวเลย ที่ฉันออกจากความฝันที่ไม่มีทางหนีนี้ได้สักที...
my protector
ฉันคิดว่าตัวเองคงไม่มีทางได้ตื่น และคงจมอยู่กับความฝันนี้อีกนาน ทว่าอยู่ๆฉันก็สะดุ้งเฮือกจากเสียงหนึ่งที่ตะโกนเข้ามาทันที !
เสียงนั้น เป็นเสียงของเเม่ที่กำลังเถียงกับพ่อ....
น้ำเสียงอันเกรี้ยวกราดนั้นสามารถปลุกฉันขึ้นมาจากภวังค์ได้ทันที เเละความรู้สึกที่ตื่นขึ้นมาตอนนั้นก็ยังจำไม่เคยลืม เหงื่อออกเยอะใจเต้นแรงหนักมาก (ตุบๆๆ) บวกกับความโล่งใจที่ต้องถอนหายใจออกมาว่าอีเหี้ย ในที่สุดกูก็ตื่นสักที
มันเหมือนจะเป็นความโชคดี (หรือเปล่านะ) ที่ ณ เวลานั้นพ่อกับเเม่กำลังเถียงกันด้วยเรื่องอะไรสักอย่าง ซึ่งถ้าเป็นเวลาปกติปฏิเสธไม่ได้นะ ว่าฉันค่อนข้างรำคาญที่เเม่ชอบบ่นเเละเบื่อเวลาเค้าเถียงกัน จนบางครั้งก็เคยเเหย่ไปว่าเลิกกันไปเถอะถ้าจะเถียงกันขนาดนี้
แต่เสียงตะคอกเเรงๆที่น่ารำคาญ กลับช่วยให้ดึงให้ฉันหลุดออกมาจากความฝันที่น่ากลัวนี้ได้ซะงั้น...
จากความเผลอหลับอย่างไม่ตั้งใจ ก็นำพาความฝันถึงสัตว์ร้ายที่ตัวเองกลัวที่สุดสู่ฆาตกรสวมหน้ากาก ต้องต่อสู้กับความรู้สึกที่จมดิ่งกับการหนีตายที่เกิดมาจากจิตปรุงแต่ง เเละสิ่งที่ฉุดขึ้นได้มา กลับเป็นเสียงที่น่ารำคาญของพ่อกับแม่ที่เถียงกัน มันจึงเป็นฝันที่จำไม่เคยลืม...
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
