18 ส.ค. 2022 เวลา 06:04 • ปรัชญา
ทุกครั้งที่ฉันเติบโต
ฉันโอบกอดความเจ็บปวดที่แตกสลาย รอยยิ้มที่จืดจางกับความทรงจำที่หวานอุ่น เมื่อคราบน้ำตาหลั่งไหลอาบโรยรินบนแก้มฉันหายไป รอยสะเก็ดแผลที่ใกล้หายจะเด่นชัดขึ้นอีกครา
ไม่นานนักเจตนาอดสู่ที่ใกล้ฟ้ารุ่งสางจบลง ความทรงจำและความอดทนที่เผชิญฝ่าฟัน จะแสดงประจักษ์ต่อความยินดีไม่เยินยอตามขนบที่ฝากผ่านเข้ามา
จุดแตกหักดับสลายสูญสิ้น
โฆษณา