นรกบนดิน
เรื่องจริงที่โหดกว่าใน Squid Game
ย้อนกลับไปในยุค 80
ประเทศเกาหลีใต้กำลังจะเป็นเจ้าภาพจัดงานเอเชียนเกมส์ในปี 1986 และจะได้เป็นเจ้าภาพจัดงานโอลิมปิกมหกรรมกีฬาระดับโลกในปี 1988 ทางรัฐบาลเกาหลีใต้ต้องการให้ภาพลักษณ์ของประเทศดูดีในสายตานานาชาติ ไม่ต้องการให้มีคนไร้บ้านอาศัยอยู่ตามถนน
ในช่วงนั้นรัฐบาลเกาหลีใต้ถูกปกครองด้วยประธานาธิบดีชอนดูฮวาน ซึ่งเป็นผู้นำเผด็จการที่มาจากการทำรัฐประหาร ได้จัดตั้งศูนย์พักพิงขึ้นมา เพื่อเอาไว้ดูแลคนยากไร้บ้านโดยเฉพาะ
โดยศูนย์พักพิงนี้ตั้งอยู่ที่ปูซาน ภายในจะมีทั้งโรงเรียน โรงงาน สนามกีฬา โบสถ์ เพื่อให้คนไร้บ้านที่เข้ามาอาศัยได้เรียนรู้ ได้ทำงาน ฝึกอบรมเตรียมพร้อมในการใช้ชีวิต และพัฒนาตนเองให้เป็นคนมีคุณภาพก่อนที่จะออกสู่สังคมในภายภาคหน้า
โครงการศูนย์พักพิงนี้ฟังดูเหมือนจะเป็นโครงการที่ดีเพื่อพัฒนาคนให้มีคุณภาพ แต่ในความเป็นจริงแล้วหาเป็นเช่นนั้นไม่
จากการที่ศูนย์พักพิงแห่งนี้ได้งบประมาณสนับสนุนจากทางภาครัฐ ซึ่งจะให้เป็นรายหัวจากจำนวนคนที่เข้ามาอยู่
ทำให้ผู้อำนวยการศูนย์พักพิงได้สั่งให้ผู้คุมลักพาตัวเด็กๆ เข้ามาอยู่ในศูนย์เป็นจำนวนมาก เพื่อที่จะได้งบประมาณเยอะขึ้นไปตาม จนมีจำนวนคนมากมายหลายพันคน แต่ในจำนวนนี้เป็นคนไร้บ้านจริงๆ เพียงแค่ 10% เท่านั้น
เมื่อทุกคนที่ถูกเกณฑ์มาที่ศูนย์พักพิง ทุกคนจะต้องใส่เครื่องแบบชุดวอร์มสีฟ้า รองเท้าผ้าใบ และทุกคนทุกเพศทุกวัยจะต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ ทำงานแบบไม่มีรายได้ ไม่มีสวัสดิการอะไรเลยทั้งนั้น หากใครไม่ยอมทำ ก็จะถูกทรมาน ถูกทำโทษ นอกจากนี้อาหารการกินให้ไม่เพียงพอ ต้องอยู่อย่างอดๆ อยากๆ บ่อยครั้งที่คนในศูนย์ต้องจับหนูมากินเพื่อประทังชีวิต
ในส่วนของผู้หญิงในศูนย์จะถูกรุมข่มขืนกันเป็นเรื่องปกติทุกวัน เป็นเรื่องน่าเศร้าที่เด็กผู้หญิงต้องมาเจอกับการทารุณโหดร้ายแบบนี้ทุกวันตั้งแต่ยังเล็ก
ส่วนผู้คุมจะเลือกเอามาจากคนในศูนย์ ซึ่งผู้คุมต้องทำยังไงก็ได้ทุกวิถีทางไม่ให้มีคนหนีออกไป เพราะหากมีคนหนีไปได้ ผู้คุมจะถูกลงโทษแทน การลงโทษของที่นี่รุนแรงมากมีตั้งแต่เฆี่ยนตี ทุบตี ซ้อม จับกดน้ำ รวมไปถึงทรมานจนกว่าจะตาย
เหล่านี้คือเรื่องราวความเป็นจริงที่เกิดในศูนย์พักพิง แต่คนภายนอกไม่ได้รับรู้ เพราะรัฐบาลโชว์ว่าศูนย์พักพิงแห่งนี้เป็นโครงการที่ดีทำเพื่อสังคม ช่วยพัฒนาคนไร้บ้านให้เป็นคนมีคุณภาพ ทำให้พวกเขามีความสุข พอมีคนภายนอกจะมาเยี่ยมชมโครงการ ก็จัดฉากให้เด็กๆ มายืนปรบมือต้อนรับทำให้คนภายนอกเข้าใจว่าโครงการนี้ช่วยพัฒนาคน พัฒนาเด็กได้จริงๆ
เหตุการณ์ผ่านไปจนในปี 1986 มีอัยการคนหนึ่งเดินเที่ยวป่าในละแวกใกล้ๆ ศูนย์พักพิง แล้วสังเกตเห็นว่ามีการบังคับใช้แรงงานที่ศูนย์แห่งนี้ เมื่อเห็นดังนั้นอัยการคนนี้จึงได้จัดตั้งทีมสืบเรื่องราวความเป็นจริงของศูนย์แห่งนี้
ที่สุดอัยการก็ได้รู้ความจริงทั้งหมด เขาพยายามฟ้องแจ้งจับผู้อำนวยการศูนย์แห่งนี้ ท่ามกลางเสียงขมขู่ต่างๆ นานา แต่เขาไม่สนใจ เขาเอาข้อมูลขยายไปในวงกว้าง ทำให้สื่อและสังคมรุมกดดัน ในที่สุดรัฐบาลก็ปิดเรื่องนี้ไว้ไม่อยู่ ศูนย์ถูกสั่งปิด ผู้อำนวยการศูนย์ถูกจับติดคุก 2 ปี ซึ่งนับเป็นโทษที่น้อยมากๆ เมื่อเทียบกับสิ่งที่เขาได้กระทำกับผู้อื่น
คนในศูนย์ถูกส่งไปรักษาตามโรงพยาบาลต่างๆ หลายคนกลายเป็นคนพิการ หลายคนมีอาการทางจิต หลายคนพลัดพรากจากครอบครัวก็ยังตามหากันไม่เจอ บางคนต้องกลายเป็นบุคคลนิรนามไม่มีประวัติข้อมูลใดๆ ในวันที่ศูนย์แห่งนี้ถูกรื้อถอน ได้มีการค้นพบโครงกระดูกจำนวนมากกว่า 500 คน
ใครจะไปคิดว่าเรื่องโหดร้ายเช่นนี้จะเคยเกิดขึ้นจริงในประเทศเกาหลีใต้
ทุกคนที่มาอยู่ในศูนย์ไม่มีใครสมัครใจมา พวกเขาถูกลักพาตัวจับมารวมกันเพียงเพราะผู้มีอำนาจต้องการเงินงบประมาณมาสนับสนุนเยอะๆ และแทนที่คนที่ถูกเกณฑ์มาจะได้อยู่ดีกินดีก็กลับอยู่อย่างอดอยาก ถูกทรมาน ข่มขืนจิตใจ ทารุณกรรม รอวันตาย นับเป็นเรื่องที่โหดร้ายมากๆ
เพราะความโลภทำให้มนุษย์ยอมทำร้ายมนุษย์ด้วยกันเอง
ทั้งๆ ที่เราต่างมีทางเลือกที่จะมีความสุขอยู่ร่วมกันได้
ได้แต่หวังว่าเหตุการณ์เช่นนี้จะไม่เกิดขึ้นที่ใดอีกบนโลกใบนี้ครับ
- 7
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
