"พิโรธของวสันต์กระทบอุทกแห่งใจข้าในความสงัดของมวลไม้นิทราไร้ดาว
จนทิวาจุมพิตขอบของราตรีพร้อมมะลิชอุ่มฝน เจ้าก็ตื่นจากภวังค์แห่งรักระคนเศร้า
วิญญาณข้าท่องไปในหลากชีวิตของภพฝัน มันล้วนเป็นความจริง
นกเถื่อนบินเสรีหว่างเวหา ปรารถนาสัจจะเดียว"
ผมแต่งกวีนี้เมื่อคืนก่อนตอนที่ฝนตกหนัก
อาจคงเพราะความเหงาซุ่มซ่อนภายในใจเราอยู่แล้วมั้งครับ และฝนเป็นเพียงเครื่องมือที่ช่วยดึงมันออกมา
คำที่คุ้นเคย "ฟ้าร้องไห้เป็นน้ำฝน" มันบ่งบอกว่ามนุษย์และธรรมชาติเป็นหนึ่งเดียวกันแม้แต่ในเวลาแสดงถึงความรู้สึก
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
