ชีวิตของการทำงานได้เริ่มต้นแล้ว
ผมมีเพื่อนที่เรียนด้วยกันมาทำงานด้วยอีก4คน ตำแหน่งดาต้าเอ็นทรี่ 2 คน และตำแหน่งรีไรเตอร์ข่าว 1คน ตำแหน่งตรวจบุ๊ค 1คน
จริงๆมีงานทำก็ถือว่าดีแล้วนะครับ ช่วงเศรษฐกิจแบบนั้น แต่ผมก็ทำได้เพียง1ปี ก็ออกหางานใหม่ มีตกงานอยู่หลายเดือนเหมือนกันครับ ก็มาอาศัยกินข้าวที่โรงเรียนพอประทังไปก่อน แถมมีอินเตอร์เน็ตด้วย ได้หัดแชท ไอซีคิว เอ็มเอสเอ็น เพริส 98 เพลินเลย
แต่เราจะอยู่แบบนั้นตลอดก็ไม่ได้ เกรงใจครูอาจารย์และรุ่นน้อง ผมก็ตระเวนหาสมัครงานตามโรงพิมพ์ทั่วพัทยา นาเกลือ บางละมุง ถ้าคำตอบบอกว่าเดี๋ยวติดต่อกลับ รู้เลยเขาไม่รับ บางที่ก็ใจดีให้ค่ารถด้วย
แล้วก็มีเพื่อนชาวต่างชาติที่รู้จักอาจารย์ในมหาไถ่ บอกว่าจะทำหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น อาจารย์ก็บอกผมไปสัมภาษณ์ดูเผื่อได้ ก็ได้จริงๆแต่ผมพูดอังกฤษไม่เก่ง ก็เลยบอกเจ้านายว่าขอเพื่อนมาทำงานด้วยอีกคน
เจ้านายก็ใจดี รับผมกับเพื่อนทำงานทั้งคู่ มาเช่าโรงเรียนเป็นที่ทำงาน ผมกับเพื่อนได้ทำงานเพียงสองเดือน เมียเจ้านายมาบอกว่าเจ้านายวีซ่าหมดอายุ บินกลับประเทศแล้ว
ผมก็เลยตกงานอีกรอบใหญ่ๆ ก็เหมือนเดิมครับ กินอย่างประหยัดก็กินที่โรงเรียน ก็พยายามหาสมัครงานอีกครั้ง แล้วผมก็โชคดีมีบริษัทมารับสมัครรุ่นน้อง แต่อาจารย์บอกผมสมัครด้วย
ทีแรกผมก็เกรงใจ กลัวจะว่าแย่งงานน้อง แต่อาจารย์บอกเป็นศิษย์ที่นี่เหมือนกัน ไม่ต้องคิดมาก รับสมัคร สัมภาษณ์ 14 คน ผมได้คนเดียวครับ ตอนนั้นเริ่มเปลี่ยนทัศนคติใหม่ ไม่ได้มองว่าต้องทำงานกราฟฟิคแล้ว
งานอะไรก็ได้ ขอให้ได้ใช้คอมพิวเตอร์ และงานมั่นคง ผมได้เป็นคอลเซ็นเตอร์บมจ.โทเทิ่ลแอ็คเซสคอมมูนิเคชั่น หรือดีแทค ในปัจจุบัน
ก็ต้องขอขอบคุณพี่ใหญ่ คุณบุญชัย ที่มีนโยบายดีๆ รับคนพิการเข้าทำงานในตอนนั้นครับ
ผมเริ่มงาน 23 มกราคม 2542 บรรจุ 2มีนาคม 2542 ที่สาขาระยอง และได้เรียนต่อในระดับปริญญาตรี ที่ มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี บริหารธุรกิจ สาขา การตลาด ผมทำงานอยู่สาขาระยอง 6 ปี ย้านมาสาขาโคราช 4 ปี และย้ายไปสาขาเชียงใหม่ 6ปีกว่าก่อนจะลาออกครับ
ตอนที่เป็นคอลเซ็นเตอร์
ตลอดระยะเวลาทำงาน หากมีเวลาว่างผมจะอ่านหนังสือเทคโนโลยีชาวบ้าน เพราะอ่านแล้วเห็นอาชีพเกษตรกรรมที่หลากหลาย อ่านแล้วมีความสุข วางแผนว่าหากทำงานไม่ไหวแล้ว หรือถึงเวลาเกษียณ จะหาที่ดินสักแปลงทำการเกษตร ทำตามใจที่อยากทำ มีบ่อปลา เลี้ยงไก่ ปลูกต้นไม้ที่เราชอบ รอต้อนรับเพื่อนๆมาเที่ยว
เพราะเรามีครอบครัว มีภาระความรับผิดชอบ ต้องรอหมดภาระถึงจะทำตามที่ฝันไว้ได้
แต่สุดท้ายชีวิตพลิกผัน ไม่ได้เป็นตามแผนที่วางไว้เพราะผมได้เลิกกับแฟน หย่าแล้วก็ตัดสินใจครั้งสำคัญลาออกจากงานที่มั่นคง คืนสู่อ้อมแขนของครอบครัว
กลับสู่บ้านเกิด จังหวัดชัยภูมิ ด้วยตัวคนเดียว หลังจากออกไปใช้ชีวิตตั้งแต่อายุ 17ปี ไล่ล่าความฝัน ไล่ล่าอนาคต ไม่มีใครรักและหวังดีกับเราเท่าพ่อแม่และน้อง
ได้กลับมาอยู่บ้านแบบถาวรสักที ปกติแค่มาเที่ยว พาครอบครัวมาเยี่ยมพ่อกับแม่ 4-5 วัน ครั้งนี้มาเพื่อสร้างตัวเองอีกครั้ง สร้างอนาคต มาตามฝันของตัวเอง มาเพื่อเป็นเกษตรกรเต็มตัวครับ
สิ้นสุดชีวิตคนออฟฟิศ ย่อแบบพอสังเขป พอได้รู้ประวัติคร่าวๆครับ จะ" รอดหรือไม่ " "ใช่หรือร่วง" คอยติดตามได้นะครับ
ตอนที่เป็นเกษตรกร
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
