ป้ายคำว่า“YOUR ULTIMATE DESTINATION – สวรรค์ของนักวิ่ง" นี่คือคอนเซ็ปต์ของบุรีรัมย์มาราธอน ที่ผมกำลังเดินเข้าสู่จุดสตาร์ท พร้อมที่จะวิ่งระยะฟูลมาราธอน 42.195 กิโลเมตรครั้งแรกในชีวิต ภาพที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้ามันคือความฝันของคนเคยป่วยเป็นโรคซึมเศร้า จนวิ่งแล้วหายจนมีความเชื่อว่าต้องวิ่งให้ถึงให้ได้ ความมั่นใจนั้นมาเต็มร้อยในขณะที่ขาทั้งสองข้างดูเหมือนจะไมค่อยมั่นสักเท่าไร
แต่กระนั้นจิตใจก็ยิ่งฮึกเหิมเมื่อระหว่างเดินเข้าสู่สนามช้าง อินเตอร์เนชั่นแนล เซอร์กิต สายตาก็เหลือบไปเห็นนักวิ่งหน้าตาคุ้นๆ ดีกรีทีมชาติเดินเข้ามาขอแซงหน้า เขาคนนั้นก็คือ บุญถึง ศรีสังข์ แชมป์เก่า(คนไทย) ของรายการนี้ และเขายังเป็นคนบุรีรัมย์โดยกำเนิด ถ้าเดาไม่ผิดเขาเป็นคนไทยที่เป็นแชมป์รายการนี้มาแล้วสองครั้ง และครั้งนี้ครั้งที่สามคาดกันว่าเขาคงจะเป็นแชมป์สามปีซ้อนแน่ๆ จังหวะกระทบไหล่นักวิ่งระดับนี้ผมเลยไม่รีรอที่จะขอถ่ายเซลฟี่เอาฤกษ์เอาชัยในทันที
สิ้นสุดเสียงแตรปล่อยตัว พร้อมเสียงเชียร์ของกองเชียร์จำนวนมากมายที่ทำให้งานวิ่งมาราธอนที่นี่ยิ่งใหญ่มากจนได้รับมาตรฐานระดับโลกในปีต่อมา ผมเองเพิ่งจะลงวิ่งระยะนี้เป็นครั้งแรก จึงอยู่แนวหลังค่อยๆเริ่มออกตัวช้าๆ พร้อมนักวิ่งระยะฟูลมาราธอนกว่าแปดพันคน โดยห้ากิโลแรกนั้นเป็นการวิ่งวนอยู่ในสนามแข่งรถ ช้าง อินเตอร์ฯ ท่ามกลางอากาศที่ปิด ร้อน อบอ้าว ความรู้สึกตอนนั้นรู้สึกได้เลยว่าผมวิ่งไม่ค่อยออก แถมหายใจไม่ค่อยออกด้วย
ดูเหมือนต้นขาทั้งสองข้างจะเริ่มเกเร และมีปัญหาบางอย่าง จนเมื่อวิ่งออกจากสนามช้างออกไปสู่แนวถนนข้างนอก ผมพยายามวิ่งให้เร็วขึ้น แต่ก็ดูเหมือนว่าจะเร่งไม่ขึ้นต้องลดความเร็วผ่อนลงเป็นระยะแบบว่าวิ่งได้ต่ำกว่ามาตรฐานมากๆ เข้าใจว่าร่างกายต้องผิดปกติแน่นอน จนเมื่ออดทนฝืนวิ่งผ่านระยะฮาฟ 21K ไปได้ด้วยอัตราก้าวหรือเพซเท่าไรจำไม่ได้ อาการปวดต้นขา ปวดเข่าก็เล่นงานจนผมวิ่งไม่ออก มันเป็นอาการปวดเมื่อยทั้งตัว
ผมค่อยๆเดินสลับวิ่งเหยาะๆไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็ต้องถูกตัดตัวออกจากการแข่งขัน (cut off) เพราะวิ่งไม่ผ่านในระยะเวลาที่กำหนด ที่ระยะ 28K ! ใช่แล้วครับผมวิ่งไม่จบ ความเชื่อที่จะวิ่งได้ไม่ใช่ความจริง และสุดท้ายความฝันก็เป็นเพียงแค่ความฝัน ป่านนี้บุญถึง คงเป็นแชมป์รับเงินไปนอนเล่นสบายไปแล้ว ส่วนผมมันบุญไม่ถึงจริงๆ
เย็นวันนั้นผมนั่งรถไฟกลับบ้านด้วยความเศร้านิดๆ แต่ก็คิดไว้ในใจว่าสักวันผมจะกลับมาวิ่งให้ถึงมาราธอนที่นี่ให้ได้ รอผมนะ บุรีรัมย์...
เช้าวันรุ่งขึ้นหลังกลับจากบุรีรัมย์ก็ไปทำงานทันที แต่ก็ยังมีอาการปวดเมื่อยตามร่างกายอยู่ จนบ่ายวันนั้นมีไข้สูง เริ่มปวดหัว ปวดเมื่อยตัวมากขึ้น มีคัดจมูกตามมา จึงขอลางานไปหาหมอทันที และทันทีที่มาถึงโรงพยาบาลในค่ำคืนนั้นผมก็ต้องแอดมิดทันทีด้วยโรคไข้หวัดใหญ่...
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
