ผมเป็นคนนึงที่เกิดมาด้วยความผิดพลาดของพ่อแม่ เป็นเด็กที่ไม่มีใครพูดดเานดีๆหรือยอมรับด้านดีๆของผมได้สักคน มีแต่คำตอกย้ำ ไม่ได้เรื่องบ้าง ไอ้ห่วยบ้าง เเกะดำบ้าง สายตาเกลียดชังบ้าง แบบพ่อชั่วลูกต้องชั่วเหมือนพ่อด้วย จนรู้สึกว่าผมเกิดผิดที่ผิดจุด
ผมไม่เคยเรียนได้คะเเนนดีๆให้พ่อแม่ภูมิใจมีเเต่สงครามประสาท พยายามภายใต้ความกดดันก็ไม่ดีขึ้นสักทีจนหมดหนทาง ตลอดชีวิตในวัยเรียน ขนาดอยู่ในสังคมยังไม่มีใครมองเห็นผมในด้านดีๆเลย มีเเต่ด้านเเย่ๆที่เห็น เวลาทำงานกลุ่มมักไม่ถูกเลือก ผู้หญิงที่เข้าหาในเเต่ละคนตอนนั้นคือเเบบ เกลียดจนไม่กล้ากลับไปรักใครอีก จนทำให้ผมอยากตายจริงๆตั้งเเต่อายุยังน้อย จนกลายเป็นโรคซึมเศร้าหนักพอตัว
เเต่ผมโชคดีช่วงตอนเรียนจบที่ว่า ผมเริ่มเข้าใจตัวเองมากขึ้น ทั้งได้รับเเรงบวกจากเหล่าอาจารย์เเละเพื่อนพ้องที่หามานานกว่าจะเจอสักที คนรัก รวมถึงพ่อที่ตาสว่างจนสิ้นลมหายใจ ทำให้ผมเป็นผู้เป็นคนมากขึ้น ทั้งมีความคิดเป็นของตัวเอง มีจุดยืน มีความเชื่อมั่นในตนเป็นที่ยึดเหนี่ยว จนช่วงหลังๆไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ล้มยากกว่าเก่า เพราะเคยปางตายมาเเล้วไม่ถึงขั้นสูญเสียตัวตนด้านดีๆของตัวเองไปเนอะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
