ที่สำคัญคือตัวรู้ วางเฉยเฉยเมยไม่ให้ความสำคัญเพราะไม่รู้ แต่อุเบกขาจิตเป็นจิตที่ดํารงค์สภาวะตรงกลาง รู้ทั้งซ้ายทั้งขวา รู้ทุกข์รู้สึก รู้ดีรู้ชั่ว รู้ตึงรู้หย่อน รู้สั้นรู้ยาว รู้แต่ไม่ให้ค่าไม่ปรุงแต่งด้านใดด้านหนึ่ง รู้แบบงั้นๆแล้วไง? ตัวอย่างเช่นรู้ว่าถูกหวยรางวัลที่ 1ก็เฉยๆ รู้ว่าตัวเองเป็นมะเร็งใกล้ตายก็เฉยๆ มีคนด่าก็เฉยๆ รู้ว่าตัวเองกําลังจะโกรธ รู้ว่าจิตกําลังจะเอียงไปทางซ้าย เมื่อรู้ตัวจิตก็ปรับสภาพมาอยู่ตรงกลาง ความโกรธถูกรู้ ไม่ปรุงแต่งต่อและจะดับไปในที่สุด
เป็นจิตที่ว่างจากตัวกูของกู ปราศจากกิเลสครอบงำ
การเพิกเฉยวางเฉยคือ ไม่ใส่ใจก็คือไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นมะเร็ง ไม่รู้ว่าตัวเองกําลังโกรธเพราะความโกรธครอบงำ จิตตัวเองกําลังเอียงกระเท่เร่ไปทางซ้าย เป็นการหลงไม่ใช่การรู้ ปรุงแต่งไปเรื่อยๆเป็นจิตที่ประกอยด้วย โลภะ โทสะ โมหะ และอวิชชาคือความไม่รู้ครอบงำจิต
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
