ตอนอยู่ประถม 5 ชอบอ่านมาก ตั้งแต่อยู่ โรงเรียนอัมพรไพศาล ปากเกร็ด อันนี้อยู่ประจำนะ
มีห้องสมุด ก็ไปอยู่ห้องสมุดทุกวัน ตอนทานข้าวเที่ยงเสร็จ ไม่ค่อยได้เล่นกับเพื่อน
จะสั่งหนังสือจากร้านค้า เขาจะมาดีลกับโรงเรียน เอารายการหนังสือมาให้ จะสั่งแนว วัดเส้าหลินฝึกพลังจิตกันตั้งแต่ประถม 5 กันเลย นั่งฝึกตามหนังสือบอกเรื่อยๆ แต่ไม่รู้ความหมายอะไรเท่าไหร่ว่าจะฝึกไปทำไม
แค่รู้สึกว่าอยากทำ อยากมีสมาธิแบบเส้าหลินด้วยนะ แค่นั้นค่ะ เพราะแบบพุทธ โรงเรียนสอนอยู่แล้ว
พออีกที อยากไปเรียนพระพุทธศาสนาที่วัดโพธิ์ วันอาทิตย์ ช่วงนั้นย้ายมาเรียนที่ โรงเรียนอัมพรไพศาล บางลำภู เพื่อนๆมาเล่าให้ฟัง อยากไปเรียนมาก แต่ขอคุณแม่ ไม่อนุญาต เลยอดไป
พอต่อมา สงสัยอะไรหลายเรื่อง แต่ตั้งใจนะ แต่เรียนไม่ค่อยดี ออกแนวๆ แก่นๆ
พอมาเรียนแถวลาดพร้าว ที่โรงเรียนปานะพันธ์ุ ตอนนี้ไม่มีแล้ว โรงเรียนยุบไปนานมาก ตอนช่วงมัธยม ชอบเรียนวิชา หน้าที่ศีลธรรม มาก เกี่ยวกับพระพุทธเจ้า มีการสอบ เราได้ 100 คะแนนเต็ม เป็นข้อสอบปรนัย
แตเหมือนครูประจำวิชาไม่ชอบใจ เพราะได้คะแนนมากกว่าคนที่เรียนเก่งที่สุดของห้อง เลยให้ เรากับเพื่อนคนนั้น เขียน เพลงชาติ เราเขียนไม่ได้ครบ ยังเด็กมาก เพราะจะเรียนเร็วกว่าเพื่อนๆ เลย โดนหักคะแนนหรืออะไรสักอย่าง จำไม่ได้
ตั้งแต่นั้น ไม่ศรัทธาครูอีกเลยค่ะ แล้วก็เรียนไปเรื่อยเปื่อย ไปเล่นที่โรงเรียนมากกว่า แต่ก็อ่านหนังสือที่สนใจเอง คราวนี้ชอบไปดูภาพฝาผนังตามวัด
เลยเข้าใจนักเรียนนะว่า ทำไมถึงไม่ชอบครู
แล้วอีกทีก็มาได้รับคำตอบตอนเรียน อยู่มหาวิทยาลัยปี 1 มีเพื่อนชวนไปคริสตจักร ก็ได้อ่านพระคัมภีร์ครั้งแรก โอ้ ทำไมถึงตรงขนาดนี้ คิดว่าน่าจะมีพระเจ้าแน่
ก็เปิดใจต้อนรับพระเยซูคริสต์ช่วงนั้นเลย แล้วก็มีวินัยมาก จะอธิษฐานเฝ้าเดี่ยวทุกวันเลย
อ่านแต่พระคัมภีร์ทั้งวัน พอว่างปุ๊บ อ่าน อยู่แบบนั้นตลอด ก็เป็นแนวด้านจิตวิญญาณมากกว่า
ก็เป็นคริสเตียนมาตั้งแต่ ปี 1 จนถึงทุกวันนี้ค่ะ
3ถูกใจ
130รับชม
แสดงความคิดเห็นของคุณ...
คำตอบอื่น (2)
- ตั้งแต่จำความได้ แม่พาไปวัด ญาติบวชตอนนั้นเด็กวิ่งจะไปกอด แต่แม่จับไว้ทันโตมากับธรรมะ สวดมนต์กอดนอน แม่สวดนำ เราก็มั่วๆไป โตมาเรียนก็สอนให้จำบทสวด จำไม่ได้ถูกตี เจ็บมาก จนจำบทสวดได้ มัธยม เข้าโครงการทางโรงเรียนจัด...
