เหตุเกิดบนเครื่องบิน!!!
เคยเห็นแคบหมูหรือข้าวแต๋นตกจากช่องเก็บสัมภาระบนเครื่อง
แปลกสุด ๆ คงเป็นรุ่นพี่ถูกแผ่นแคตตาล็อกคอนกรีตผสมสี หนัก 4 กก.
ลักษณะเป็นแผ่นกระเบื้องหล่นใส่กระบาลแตกต้องเย็บ 7 เข็ม
แต่สิ่งของที่ตกจากช่องเก็บสัมภาระเที่ยวบินนี้ นำ้หนักเบา ๆ
ทว่าช่างหนักอึ้งในความรู้สึก ???
วันวานนั่งเครื่องบินจากสนามบินแม่ฟ้าหลวง จ.เชียงราย หมุดหมายลงสนามบินดอนเมือง
เครื่องบินลำใหญ่ โบอิ้ง 737 เช็คอินได้ที่นั่ง A2
แม้นั่งแถวหน้า แต่ผมก็เลือกยืนต่อแถวขึ้นเครื่องคนหลังสุด
เพราะเพียงเดินเข้าสู่ประตูเครื่อง ย่างไม่ถึง 10 ก้าวก็ถึงเบาะนั่ง
เบาะแต่ละแถวประกอบด้วยริมทางเดิน ตรงกลางและริมหน้าต่าง
ผมนั่งอยู่ตรงกลางซึ่งถือว่าเป็นตำแหน่งที่ฮวงจุ้ยไม่ดี
ฝั่งขวามือติดหน้าต่างคือหญิงสาววัยรุ่นตอนปลายสวมแว่นสายตาใส่เสื้อยืดแขนกุด
อวดไหล่ขาวเนียนตัดกับเส้นผมดกดำสั้นปะบ่า ยามมองหน้างามเห็นความมิตรจากรอยยิ้มผ่านดวงตาคมกล้า
ด้านซ้ายริมทางเดินเป็นสาวใหญ่วัย 30+
สวมเสื้อยืดยี่ห้อรูปนกบิน กางเกงยีนส์ฟอกมีรอยขาดแลดูเซอร์ ๆ
เธอก้มหน้าผ่อนคลายกับนิยายแปลเล่มเล็ก “เจ้าชายน้อย” ของ อ็องตวน เดอ แซ็งแตกซูว์เปรี
ผมคิดว่าเมื่อเครื่องขึ้นคงมีเรื่องทักทายพูดคุยกันเกี่ยวกับวรรณกรรมที่เธออ่าน
หลังแอร์โฮสเตสสาธิตการใช้อุปกรณ์ความปลอดภัยบนเครื่องหากเกิดเหตุฉุกเฉินเสร็จ
ก่อนกัปตันจะนำเครื่องเทคออฟออกจากลานบิน
แอร์โฮสเตสเดินตรวจความเรียบร้อยอีกครั้ง
คอยเตือนหากผู้โดยสารที่ไม่ได้คาดเข็มขัดหรือยังไม่เลิกใช้โทรศัพท์
“ผู้โดยสารคะ ขอกระเป๋าเก็บไว้บนช่องสัมภาระด้วยค่ะ”
แอร์โอสเตสสาวเอ่ยแจ้งด้วยความสุขภาพ ยื่นมือมาท่าทีแสดงการบริการ
ได้ยินในสิ่งที่เธอไม่ได้พูดชัดเจนว่า “จะเก็บให้”
ผมมีเป้ใบเล็กสำหรับใส่ไอแพด สมุดบันทึกและหนังสือหนึ่งเล่มที่ยังอ่านไม่จบกับของจุกจิกหลายรายการ
ซึ่งทุกทีจะสอดไว้ใต้เบาะนั่งหรือไม่ก็ใส่ในช่องเก็บสัมภาระ ทว่าครั้งนี้ดันลืม !!
จึงไม่ทางเลือกอื่นจึงยื่นเป้ใบเก่งให้ไป
แว่วเสียง “เอี๊ยดดด” ดังเบา ๆ
แม้ผมมองไม่เห็นแต่รู้ทันทีว่าช่องเก็บสัมภาระเหนือศรีษะผู้หญิงด้านซ้ายมือถูกเปิด
แอร์โฮสเตสสาวกำลังประครองเป้น้ำหนักไม่เกิน 3 กิโลกรัมยัดเข้าช่องว่าง
“อุ้ย !!!” แอร์โฮสเตสเผลอร้องออกมาด้วยน้ำเสียงแสดงความตกใจสองตาเบิกโพรงจ้องมองไปที่พื้น
เธอทำของหล่นออกมาจากเป้ผม
ถุงยางอนามัยเกือบ 10 ชิ้นที่เคยสงบนิ่งด้านในสุดของเป้มันเคยถูกรูดซิปสนิทแน่นไว้
ยามนี้คงผิดพลาด ถุงยางหลากสีสันจึงเกลื่อนกลาดข้างรองเท้าส้นสูงเธอ
เร็วเท่าความคิด ผมสปริงตัวลุกจากเบาะอย่างแรงหวังจะแสดงความรับผิดชอบด้วยการช่วยเก็บ
“อึก !!!” เสียงดังในลำคอผมขณะถูกเข็มขัดนิรภัยรัดไว้รั้งพุงให้ลุกไม่ขึ้น
หญิงสาวทั้งฝั่งซ้ายและขวาหันขวับมองผมเหมือนนัดกัน
หน้ากากอนามัยปกปิดใบหน้าทำให้ยากต่อการอ่านความรู้สึก
มองเห็นเพียงรอยย่นขมวดระหว่างคิ้วพร้อมเครื่องหมายคำถามในสายตาของสองสาว
รีบปลดล็อกเข็มขัด ลุกขึ้นเก็บทุกชิ้นให้เข้าทาง
กลับมานั่งบนเบาะด้วยตัวลีบ ๆ
กัปตันบังคับนกยักษ์ลอยล่องเหนือก้อนเมฆสีขาว
นอกหน้าต่างฟ้าเป็นสีฟ้า บรรยากาศปลอดโปร่ง
แต่สำหรับผมรอบกายดูจะมีความกดอากาศต่ำปกคลุม
เพื่อไม่ให้สถานการณ์อึดอัดเกินไปนัก
ควรได้ลองพูดคุยเชื่อมความสัมพันธ์กับคนนั่งข้าง ๆ
ต้องพูดเบา ๆ พอให้ได้ยินทั้งสองฝั่ง และจะไม่ลืมหันหน้าสบตาทั้งสองคน
“ สวัสดีครับผมชื่อธม พ่อเป็นคนแพร่ แม่เป็นคนเชียงใหม่
แล้วได้ไปพบรักกันที่นครธม จึงตั้งชื่อว่า นครธม เป็นภาษาเขมร แปลว่า ยิ่งใหญ่
เพราะอยากให้ลูกยิ่งใหญ่เหมือนนครวัดนครธม
ผมทำงานให้วัยรุ่นไม่ท้องในวัยเรียนและช่วยให้พระเณรไม่ติดเอดส์
ที่พกถุงยางมากมายขนาดนี้ เพราะบางทีก็ไว้แจกจ่ายตอนทำงานอบรมและมีไว้เผื่อเกิดอุบัติเหตุทางเพศ
ไม่ทราบว่าน้องรู้สึกอย่างไรที่เห็นถุงยางตกเมื่อสักครู่นี้ครับ”
ประโยคนี้ผมไม่ได้พูดออกไป แต่เพียงคิดไว้ในใจ
เพราะความเป็นจริงหญิงสาวฝั่งขวามือเธอเลือกยัดวงดนตรีวงใหญ่เชื่อมต่อระบบูลทูธใส่หู
ส่วนอีกคนข้างซ้ายเธอแสดงความตั้งใจจ้องอ่านหนังสือเล่มเดิมอย่างเอาจริงจัง
ผมจึงนั่งสงบนิ่งปิดเปลือกตาแกล้งหลับดีกว่า
รอเวลาเครื่องแลนดิ้งลงสนามบินดอนเมือง
9 ต.ค.65
26 รับชม
แสดงความคิดเห็นของคุณ...
