"อยากให้เธอรู้สึก อยากให้เธอเข้าใจบางอย่าง ที่มันทรมานฉัน....ก็คือความรู้สึก
เก็บมานานแสนนานเหลือเกิน.....ที่เธอคงไม่เคยรู้ นั่นคือใจของฉัน........ให้กับเธอคนนี้คนเดียว"
เช้าวันจันทร์ อากาศสดชื่น หญ้ากลางสนามสีเขียวมองแล้วสบายตา ขณะเดียวกันก็มีเด็กผู้ชายคนนึงจูงมอเตอร์ไชค์เข้ามา....ด้วยระเบียบของโรงเรียนที่ไม่ให้ขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามาในโรงเรียนเพื่อความปลอดภัยของนักเรียน
ฝากกระเป๋านักเรียนไปกับเรามั้ย
เราตะโกนถามแมนไปเพื่อหาเรื่องชวนคุย จริงๆแล้วเดี๋ยวจอดรถเค้าก็ต้องมาที่ห้องอยู่ดี
ก็ดี ฝากหน่อยนะ
แมนยิ้มตาหยี พร้อมกับส่งกระเป๋านักเรียนให้
เราผู้ซึ่งหัวใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาจากอก ถึงไม่เห็นหน้าตัวเองแต่รู้เลยว่า หน้าแดงมาก
มาคิดตอนนี้ก็ตลกดี แค่เอากระเป๋าไปไว้ที่โต๊ะให้ก็คิดไปเองว่าตัวเองเป็นคนพิเศษของเค้าซะแล้ว....มาคิดๆดูก็เขินตัวเองเหมือนกันนะ
คาบกิจกรรมชุมนุม อ.ที่ปรึกษา นัดแนะว่าเราจะไปทำกิจกรรมชุมนุมที่ไหนกันดี เพื่อนทุกคนก็โหวตกันว่า ไปภูเขา น้ำตก ทะเล ขึ้นเหนือ ลงใต้...แต่ด้วยเด็กบ้านนอกทุนน้อยอย่างเรา จึงได้มติว่า ไปเที่ยวสุโขทัยกัน....
ตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอม ม. 2 ทุกคนจึงลงความเห็นกันว่าเราไปเที่ยว วนอุทยานที่สุโขทัยกัน รวมๆเพื่อนในห้องประมาณ 20 คน กำหนดการคือ 2 วัน 1คืน โดยโปรแกรมจะมีเที่ยวน้ำตก เดินป่า และเที่ยวถ้ำ
หลังจากถึงวนอุทยาน ทุกคนนำสัมภาระเข้าที่พัก ซึ่งเข้าที่พักเวลาประมาณ 9.00 น. ช่วงเช้า อ.ได้ให้เวลา free style บางกลุ่มก็ไปเล่นน้ำตกใกล้ๆที่พัก บางกลุ่มและเล่นกีต้า ร้องเพลง เป็นวันที่สนุกและผ่อนคลายมาก เสียงหัวเราะดังเป็นระยะๆ
หลังจากทานข้าวกลางวันเรียบร้อย อ.ก็เรียกทุกคนมารวมกันและแจ้งโปรแกรมในวันนี้ คือเราจะเดินป่า ไปดูถ้ำ สำหรับเด็กอายุ 14 ที่ไม่เคยออกจากกบ้านไกลเกิน 100 กิโลเมตร และไม่เคยเที่ยวถ้ำมาก่อนเลย ต้องยอมรับว่าตื่นเต้นมาก
ทุกคนเริ่มออกเดินป่า แบ่งกลุ่มกันแยกผู้หญิง ผู้ชายกลุ่มละประมาณ 10 คน ระหว่างทางก็มีเสียงเฮฮา แซวเล่นกัน สองข้างทางก็จะเป็นต้นไม้ น้อยใหญ่ สลับกันไป มีเสียงนกร้อง แต่ก็ไม่ดังกว่าเสียงหัวเราะของพวกเรา ดังนั้นจึงไม่แปลกที่เราไม่ได้สนใจต้นไม้ ใบหญ้าข้างทาง
ต้องบอกว่าระยะเวลาจากปากทางเข้าจนถึงปากถ้ำใช้เวลาเดินประมาณ 15-20 นาที ซึ่งเป็นเวลาที่ไม่นานเลยถ้ามีเพื่อนไปด้วย แต่ด้วยตอนกลับก็จะมีเพื่อนบางคนกลับก่อน หรือบางคนก็รอเพื่อนคนอื่นกลับพร้อมกัน ซึ่งเราก็เป็นหนึ่งคนที่กลับกลุ่มท้ายๆ
เวลาแห่งความทรงจำก็มาถึง
ตอนนั้นเวลาประมาณ 16.00 น. หลังจากเที่ยวถ้ำกันจนหนำใจก็ถึงเวลาเดินกลับ โดยเรามากับเพื่อนอีก 2 คน แต่เพราะเราใส่รองเท้าแตะไปเที่ยวถ้ำ และระยะทางที่เดินค่อนข้างไกล ทำให้เกิดอาการเจ็บเท้าจนต้องเดินช้าลง แต่ก็อดทนเดินช้าๆมาเรื่อยๆ จนเพื่อนก็เริ่มทิ้งห่างออกไป...ด้วยความเกรงใจก็เลยบอกให้เพื่อนเดินไปก่อนไม่ต้องรอ เพราะก็ยังได้ยินเสียงเพื่อนอีกกลุ่มอยู่ด้านหน้า....จนเพื่อนเดินห่างออกไป....เสียงเพื่อนๆก็เบาลงและห่างออกไปเรื่อยๆ ได้ยินแต่เสียงนก ก็เริ่มรู้สึกกังวลใจ
ตอนนั้นคิดว่าต้องเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เลยตัดสินใจถอดรองเท้าเดิน เพื่อจะได้เดินให้ทันเพื่อน จนเดินมาเจอเพื่อนผู้ชายกลุ่มหนึ่งอยู่ข้างหน้าก็ใจชื้น...ซึ่งในเพื่อนกลุ่มนั้นก็มีแมนอยู่ด้วย
เมื่อเห็นว่าเป็นกลุ่มแมนเลยเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น จนถึงทางต่างระดับเราเลยก้าวลงอย่างเร็วเสียงดังตุบ ดังจนแมนหันมาถาม
เอ้าถอดรองเท้าทำไมอ่ะ
แมนร้องถาม
รองเท้ามันกัดอ่ะ แหะๆ
ตอบด้วยความเขินๆกับสภาพตัวเองในตอนนั้น
แล้วเพื่อนไปไหนหมด
แมนถามอีกครั้ง
เพื่อนเดินไปก่อนแล้วเราเดินช้าเลยตามมาทีหลังดีนะที่เจอแก
ตอบไปด้วยความคาดหวังกับคำตอบ
เฮ้ยยย....ทำอะไรอ่ะ เร็วๆ นั่นแน่ๆ คุยไรกัน
เพื่อนของแมนอีกเกือบ 10 คนหันมาแซว
ตอนนั้นรู้สึกได้ว่าแมนต้องตัดสินใจว่าจะทิ้งเราไปแบบนี้ เพราะกลัวเพื่อนจะแซว หรือจะเดินไปกับเรา....บอกตรงๆเลยว่าโครตลุ้นเลยว่ามันจะเป็นแบบไหน
ไปก่อนเลย เดี๋ยวเดินเป็นเพื่อนพลอย
.....
ความรู้สึกตอนนั้นบอกไม่ถูกเลยค่ะ เขิน ดีใจ อายเพื่อน มันปนเปกันไปหมด ซึ่งกลุ่มเพื่อนของแมนก็ค่อยๆเดินห่างออกไป โดยแมนก็รอเราและเดินคู่กันไป
ตอนนั้นภาพต้นไม่สีเขียวเข้ม สลับเขียวอ่อน สุงต่ำสลับกัน มีกล้วยไม้ดอกสีม่วงอยู่บนยอดไม้ เมฆสีขาวสลับกับฟ้าสีอ่อน เสียงนกร้อง ภาพทุกอย่่างมันเคลื่อนไหวช้ามาก แล้วเหมือนมีหมอกจางๆกระจายอยู่ไปทั่ว.....เข้าใจเลยค่ะว่าอาการฟรุ๊งฟริ๊ง มันเป็นยังไง
ชอบมั้ย
อยู่ๆก็มีเสียงของแมนถามขึ้นมา
ชอบอะไร
ถามกลับอย่างเลิ่กลั่ก มีพิรุธขั้นสุด
ดอกกล้วยไม้ที่อยู่ตรงต้นไม้ไง....ชอบมั้ย
แมนหันมาตอบและยิ้ม สายตาที่มองมาเหมือนมันผ่านหัวใจได้เลย
ตอนนั้นพอเห็นสายตาของแมน ต้องรีบหลบตาด้วยความตื่นเต้น เพราะรู้เลยว่าตัวเองเลิ่กลั่กขั้นสุด เขินมาก ไม่รู้จะตอบว่าอะไร หัวสมองโล่ง ใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมานอกอก ไม่รู้เราคิดไปเอง หรือเกิดอะไรขึ้น สับสนไปหมด เลยบอกตัวเองให้ตั้งสติ แล้วตอบกลับไปว่า
อืมชอบ
ตอบพร้อมก้มหน้าตอนนั้นเห็นแต่ดินฝุ่นสีแดงและเท้าตัวเองที่ไม่ใส่รองเท้า
ความรู้สึกตอนนั้นอยากให้ทางมันไกลออกไปอีกซัก 10 กิโล....ไม่อยากให้เวลาเดินต่อ....อยากให้หยุดอยู่ตรงนั้น....ภาพความทรงจำนี้ แม้เวลาผ่านมาเกือบ 30 ปี ภาพก็ยังคงชัดเจนอยู่ในใจ คิดถึงเมื่อไหร่ก็ยังจำความรู้สึกตอนนั้นได้ชัดเจน
แล้วพรุ่งนี้ละจะเกิดอะไรขึ้นอีก....😍😍
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
