ตามสัญชาติญาณของมนุษย์แล้ว ยังไงก็ยังคงกลัวความทุกข์อยู่ดีครับ เพราะยาที่ผลิตมา รักษาหลังเจอ ไม่ได้ป้องกันการเกิดทุกข์ ดังนั้น เอฟเฟคเมื่อเราเป็นทุกข์ เราก็ยังคงได้รับผลอยู่
และมันจะเกิดคน 2 ประเภทขึ้นมา
1.คนที่ไม่สนใจว่าจะทุกข์ ในอนาคตคนประเภทนี้จะแยก สิ่งที่ก่อให้เกิดความสุข ความทุกข์ได้ลำบากมากขึ้น เพราะชีวิตไร้ซึ่งความกลัว กล้ากับทุกเหตุการณ์ จนนำตัวเองไปพบเจอเรื่องต่างๆ และทำให้ตัวเองไม่เวลาตกผลึกทางความคิด ว่าทำไมตัวเองต้องมาเจอเรื่องทุกข์ด้วย
เพราะจิตสำนึกได้ยึดไปแล้วว่า ชั้นมียา ชั้นไม่เป็นไรหรอก สุดท้าย ของการใช้ยาตัวนี้สำหรับคนกลุ่มนี้ก็อาจจะไม่สามารถพบเจอความสุขได้อีกเลย เพราะไม่รู้ว่าสุขเพราะอะไร ทุกข์เพราะอะไร
2. คนที่กลัวความทุกข์มากกว่าเดิม เพราะเกิดจากการมีทุกข์ทับถม ในวันแรกๆที่กินยาอาจจะสบายดีอยู่ แต่เมื่อใช้ไปเป็นเวลานานๆ มันจะสะสมความทรงจำอันแสนเจ็บปวดภายในจิตใต้สำนึกเรื่อยๆ รอวันที่มันจะทะลักออกมา ในคราวที่คุณอ่อนแอ
เมื่อคุณทุกข์หนักจนยาเอาไม่อยู่ ความทุกข์ต่างๆที่เคยผ่านมา แม้จะถูกลบออกจากใจไปแล้ว แต่จิตใต้สำนึกยังคงหลงเหลือร่องรอยอยู่ วันนั้นมันเห็นเป็นที่ชัดเจนมากขึ้น คุณจะจำไม่ได้ว่าเคยทุกเรื่องใด แต่คุณรู่สึกได้ว่า ชั้นนั้นทุกข์มาโดยตลอด และผ่านมันไปได้
รวมถึงครั้งนี้ที่คุณจะต้องรอเวลายาออกฤทธิ์เพื่อลบเลือนความทุกข์ในใจ ช่วงเวลานั้นล่ะ ที่คุณจะทรมาณกับการหาสาเหตุไม่ได้ว่าทำไม ถึงเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม
ผลสุดท้ายของคนที่ใช้ยากลุ่มนี้ คือปฏิเสธชีวิตตัวเอง และผู้อื่น รวมถึงทุกสิ่งที่ต้องทำ ต้องตัดสินใจ เพื่อไม่ให้ต้องเปิดรับความทุกข์ที่จะเล็ดลอดเข้ามาภายในใจอีก
สุดท้ายที่ผมจะบอกคือ
ถึงแม้เราจะไม่สามารถรักษาความทุกข์ในใจที่เคยเกิดขึ้นแล้วได้ แต่เราสามารถที่จะไม่สร้างความทุกข์ในใจเพิ่มขึ้นอีกได้ ขอเพียงคุณเข้าใจว่าทุกข์เกิดจากอะไร และสุขหาได้จากที่ไหน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
