มันเริ่มจากไหนกันนะ ครั้งแรกที่ฉันเริ่มเดินป่า
ฉันจำมันไม่ได้แล้ว ว่ามันเริ่มขึ้นเมื่อไหร่
มันเป็นเพียงแค่ความทรงจำ ที่แสนลางเลือน
แค่พอนานวันไปมันกลายเป็นความโหยหาย
เป็นความต้องการ เป็นหนทาง และเป็นอิสระของฉัน
เคยมีน้องคนหนึ่งถามฉันว่าทำไมฉันถึงชอบเข้าป่า
ตอนนั้นฉันไม่ได้คิดอะไรมาก แค่ตอบน้องเขาไปว่า "ฉันชอบความรู้สึกนั้น ความรู้สึกที่ได้ท้าทายตัวเอง ความรู้สึกทีต้องผลักดันตัวเอง ความรู้สึกที่ว่า กูต้องเดินต่อไป ไม่งั้นก็นอนตายมันตรงนี้”
ตอนที่ฉันอยู่ในป่า ฉันไม่ต้องคิดไม่ต้องทำอะไรมาก มันก็แค่เดิน แค่เดินเท่านั้น แค่เดินไปเรื่อยๆ เดินจนกว่าจะถึง ก็แค่ต้องเดิน
ความรู้สึกมันก็แค่นั้นจริงๆ แค่รู้สึกว่าได้ดิ้นร้นบนเส้นทางที่ตัวเองเป็นคนเลือกเดิน
น้องตอบฉันว่า มันฟังดูตลกดี เพราะเท่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ยังดิ้นร้นไม่พอเหรอ?
แค่มีชีวิตอยู่ตอนนี้ยังเหนื่อยไม่พอเหรอ?
ทำไมต้องตะเกียจตะกายออกไปหาเรื่องลำบากด้วย?
เอาจริงตอนนั้นฉันไม่ได้ตอบน้องออกไปหรอกว่าทำไม
ฉันไม่แน่ใจว่าฉันไม่รู้คำตอบของคำถามจริงๆ หรือแท้จริงแล้วฉันไม่กล้าตอบมัน
"ใช่" ฉันก็แค่กำลังวิ่งหนี
หนทางที่ฉันไม่ได้เป็นผู้เลือก ชีวิตที่ฉันไม่ได้เป็นผู้กำหนด
ฉันทำอะไรได้ด้วยเหรอ ที่ฉันทำได้ ก็แค่เดินต่อไป
ถ้าไม่เดิน ก็แค่นอนตายอยู่ตรงนี้ ก็แค่นั้น
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
