รัตติกาล 1
รัตติกาลที่ 1
1. ข้าพเจ้าตื่นขึ้นอย่างฉับพลัน ด้วยรู้สึกถึงเสียงรบกวน
เสียงหยดน้ำในห้องน้ำ มันดังเป็นจังหวะ เสียงนี้หรือทำให้ข้าพเจ้าตื่น -เปล่าเลย
เสียงเครื่องจักรทำงานบนท้องถนน จนรู้สึกถึงแรงสะเทือน เสียงนี้หรือทำให้ข้าพเจ้าตื่น -เปล่าเลย
เสียงลมพัดกระแทกบานประตูกระจกเลื่อน ดังกุกกัก สายลมแทรกผ่านร่องแคบ คล้ายเสียงหวีดร้อง ดั่งว่ามีใครจะขอเข้ามาข้างใน เสียงนี้หรือทำให้ข้าพเจ้าตื่น -เปล่าเลย
ความฝันปลุกให้ข้าพเจ้าตื่น
2. ตีสาม สามสิบสาม เวลาดี เวลาเดิม จะว่าฝันก็เหมือนตื่น จะว่าตื่นก็เหมือนฝัน
เด็กผู้หญิงผมทอง อายุราวแปดขวบ เธอเดินเล่นกลางสายฝน ฉากทัศน์เบื้องหลัง เป็นหมู่บ้านชนบทห่างไกล มันเป็นยุคกลางเก่า กลางใหม่ของโลกตะวันตก
สายฝนโปรยปราย ท้องฟ้ามืดมัว เด็กผู้หญิงผมทอง เดินเปียกปอนกลับบ้าน เธอเดินเลาะริมรั้วปศุสัตว์ เฉอะแฉะ แม้เหลือบเห็นอาคารร้าง แต่ไม่คิดจะหยุดพัก อีกเพียงนิด ก็จะถึงบ้าน -เธอคงคิดแบบนั้น
ป่ารกชัชด้านข้าง มีสายตาคู่หนึ่งจับมอง
ในฝันขณะนั้น ข้าพเจ้าเองได้เพียงแต่เห็น
3. เพียงชั่วฟ้าแลบ ฝนโปรยปรายกลับหนักหน่วง ลมพัดแรง ทว่าเด็กผู้หญิงผมทองคนนั้น กลับนอนแน่นิ่งไม่ไหวติง
ร่างเล็กบอบบาง ชุดกระโปรงยาวสีชมพู เปรอะจนเปลี่ยนสี เธอจมอยู่กับปลักโคลนที่หนาวเหน็บ
แผลที่หัวของเธอเลือดเกรอะกรัง สาหัส ราวกับถูกขบกัด นัยน์ตาเบิกโพล่ง แขนขา ถูกบิดงอ จนผิดรูป เนื้อตัวขาแขน ซีดเย็นไร้ชีวิต พรานป่าบอกว่า เธอโดนสัตว์ร้ายเล่นงาน ผู้ใหญ่บ้าน และลูกบ้านอยากให้เป็นไปตามนั้น ทว่าแม่เด็กผู้หญิงผมทองไม่ นางไปขอให้บาทหลวงมาตรวจดู บาทหลวงบอกว่า -ปิศาจเป็นคนพรากลูกของเธอไป
พรานป่า ผู้ใหญ่บ้าน และลูกบ้านขบขัน
เสียงกรีดร้องของผู้สูญเสีย แม้ดังแค่ไหน ใครก็ไม่ได้ยิน
4. “เหี้...เอ้ย !” ข้าพเจ้าสบถ แม้ตื่น ก็ยังคงรู้สึก ภาพยังติดตา ราวกับว่าเกิดขึ้นจริง
ข้าพเจ้าไม่อาจหลับใหลได้อีกต่อไป เด็กผู้หญิงผมทองหายไปสักคน ใครจะใยดี บางสิ่งที่หล่นหายไประหว่างทาง ใครใคร่ตามหาก็คงด้วยห่วงหาอาวรณ์ ทว่าในยามหลับนั้น หาได้มีความห่วงหาอาลัยใดเกิดขึ้นไม่ ผู้คนที่เจ็บปวดยังคงต้องรวดร้าวต่อไป มนุษย์และปิศาจต่างกันเพียงใดเล่า หากทั้งสองใยดีเพียงตนพึงใจเท่านั้น - โลกก็เป็นแบบนี้ล่ะมั้ง
เด็กผู้หญิงผมทอง แหงะหน้าขึ้นมา แสยะยิ้ม
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
