ปี 2562 ปีที่สี่ของการพาร่างกาย และจิตใจออกมาวิ่ง ผมจำไม่ได้เพราะไม่ได้จำเลยว่าวิ่งไปกี่งานวิ่ง หรือวิ่งไปที่ไหน เมืองไหนบ้าง แต่ที่แน่ๆคือวิ่งแถวๆบ้านกับวิ่งบนเส้นทางไปโรงเรียนของลูกน่าจะเป็นทางที่วิ่งผ่านมากที่สุด แต่ที่สำคัญมากกว่าการวิ่งก็คือการไม่ต้องกินยากันชัก-ยาต้านเศร้ามาสามปีกว่าจะสี่ปีแล้วต่างหาก รวมทั้งยังคิดถึงหน้าคุณหมอผู้เชี่ยวชาญโรคไบโพลาร์ทั้งสองท่านที่ช่วยรักษาผมที่เป็นๆหายๆทั้งสองครั้งสองครา
ซึ่งโรคที่ผมเป็นในอดีตก่อนนั้นคงต้องใช้คำของชื่อเพลงๆหนึ่งของวงเก็ตสึโนวา ว่า " ลืมว่าต้องลืม(FORGOT TO FORGET)" ซึ่งก็คือ"ไม่ลืม"ใช่แล้วครับผมไม่มีทางลืมเหตุการณ์เรื่องราวที่เกิดขึ้นแล้วย้อนรำลึกมาเล่าให้ฟังกันจนถึงวันนี้
ต้นปีนั้นหลังจากฝันสลายกับการวิ่งไม่จบมาราธอนที่บุรีรัมย์ และกล่าวลางานสวรรค์ของนักวิ่งครั้งนั้นไว้ว่าผมจะกลับมาวิ่งให้จบมาราธอนที่นี่อีกแน่นอน
แต่"ความฝันไม่มีวันหมดอายุ"ครับ เมื่อผมฝันไว้แล้วว่าผมต้องวิ่งจบมาราธอน 42.195 กิโลเมตรให้ได้ในปีที่สี่ของการวิ่ง ตารางการฝึกซ้อมแบบหนักขึ้นโดยบรรจุการซ้อมวิ่งระยะทางไกลๆให้ได้ระยะ 30 โล(ทะลายกำแพง 30)ซึ่งนักวิ่งทั่วไปต้องวิ่งให้ได้ก่อนถึงวันจริงที่จะวิ่งมาราธอนก็ถูกร่างขึ้นมาในหัวของผมทันที แต่ถ้ารอวันกลับไปวิ่งแก้มือที่บุรีรัมย์ก็คงต้องยืดอายุความฝันเลยไปอีกเป็นปีหน้า 2563 ซึ่งก็จะไม่เป็นจริงตามที่ฝันไว้
และด้วยความบ้าแบบเกินไปอีกขั้วหนึ่งมาก่อนแล้วในอดีต มาราธอนแรกของผมก็ถูกจองวันเวลาไว้ในวันที่ 3 พฤศจิกายน 2562 แต่เปลี่ยนเป็นสังเวียนที่ บางแสน ชลบุรีแทน สนามช้าง อารีนา บุรีรัมย์ อาจจะเป็นไปได้ว่ากลิ่นไอของทะเลน่าจะช่วยให้ผมวิ่งจบได้ ผมเข้าใจไปอย่างนั้นได้ยังไงก็ช่างเถอะ เอาเป็นว่า มาราธอนแรกนั้นนอกจากคุณต้องมี"ความเชื่อ(Belief)" แล้วคุณต้องรู้จักคำว่า "อย่ายอมแพ้(Never Give Up)" ด้วยนะครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
