‘…ผมไม่รู้ว่าภรรยาผมยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า และไม่มีหนทางจะได้รู้ด้วย (ระหว่างที่ถูกคุมขัง ไม่มีจดหมายส่งออกหรือส่งเข้ามาเลย) แต่ในนาทีนั้น มันไม่สำคัญเสียแล้ว..."
"ผมไม่จำเป็นต้องรู้ ไม่มีอะไรจะมาแตะต้องพลังความรักของผม ความคิดคำนึงของผม และภาพของคนรักในใจผม ถ้าผมได้รู้ในตอนนั้นว่าภรรยาของผมตายไปแล้ว ผมคิดว่าผมจะยังคงปล่อยให้ตัวเองครุ่นคำนึงถึงภาพของเธออยู่ดี โดยไม่สะเทือนกับสิ่งที่รู้ และคิดว่าการสนทนาในใจกับเธอจะต้องคมชัดและน่าพึงพอใจเท่าเดิม “จงประทับฉันไว้ในใจเธอเหมือนตราประทับ ความรักนั้นแข็งแกร่งเสมอเหมือนความตาย”
"ชีวิตภายในใจที่เข้มข้นรุนแรง ช่วยให้นักโทษพบที่พักพิงจากความว่างเปล่า ความแห้งแล้ง และความลำบากยากแค้นทางจิตวิญญาณในการมีชีวิตอยู่ โดยปล่อยให้ตนหลีกหนีไปสู่อดีต เมื่อจินตนาการถูกปล่อยให้โลดแล่นเป็นอิสระ จินตนาการจะกลับไปสู่เหตุการณ์ในอดีต ซึ่งบ่อยครั้งไม่ใช่เรื่องราวสำคัญ แต่เป็นเหตุการณ์เล็ก ๆ และเรื่องสัพเพเหระ"
"ความทรงจำที่หวนคะนึงหาอดีตทำให้เหตุการณ์เหล่านั้นงดงาม และมีลักษณะแปลกประหลาด โลกโลกนั้นและสิ่งที่อยู่ในโลกนั้นดูจะอยู่ไกลลิบลับ และจิตวิญญาณเอื้อมมือไปไขว่คว้าอย่างอาวรณ์ ในใจผม ผมนั่งรถประจำทางไป ไขกุญแจประตูหน้าอพาร์ตเมนต์ รับโทรศัพท์ กดสวิตช์เปิดไฟ ความคิดของเรามักจะเพ่งไปที่รายละเอียดแบบนั้น และความทรงจำเหล่านี้ทำให้เราซาบซึ้งจนน้ำตาไหลได้..."
บางส่วนจากหนังสือ "ชีวิตไม่ไร้ความหมาย Man Search For Meaning" เขียนโดย วิคเตอร์ อี. ฟรังเคิล แปลโดย นพมาส แววหงส์ สำนักพิมพ์ Sophia
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
