วันอาทิตย์ที่ 6 ตุลาคม 2565 "ใช้แรมอันน้อยนิดอย่างมีประสิทธิภาพมาก"
ไม่ได้อัพเดทมาสองอาทิตย์ เป็นสองอาทิตย์ที่รู้สึกว่าวุ่นวายมากๆ
ไม่ได้วุ่นวายด้วยปริมาณงานที่ต้องทำนะ
วุ่นวายในหัวตัวเราเองนี่แหละ ทั้งคิดนั่นคิดนี่ อดีต ปัจจุบัน อนาคต ไม่ได้พักเลย นี่แอบนิยามตัวเองว่าเหมือนตัวเองเป็นเครื่องเล่นเกมแบบเกมตลับ หรือเกมแผ่น ที่มันสามารถเล่นได้ที่ละเกม
เราก็คงงั้น โฟกัสได้ทีละอย่าง ถ้าตอนนี้ใส่แผ่นทำธีสิส ก็จะไม่สามารถคิดเรื่องทำแลปได้ อะไรประมาณนี้ เหมือนมันมีเรื่องให้คิดตลอดเวลาที่ตื่น
เหนือสิ่งอื่นใด แอร์ที่ห้องก็ดันเสียอีก เหมือนโดนสูบพลังงานและเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์อยู่ประมาณนึง วิธีแก้ก็อาจจะต้องไปทำงานที่อื่นที่เย็นๆจนกว่าจะถึงเวลานอน แต่ก็อีกนั่นแหละ... เอาจริงเราไม่ได้เผื่อสล็อต (Slot) ของสมองไว้คิดเรื่องนี้ เพราะงั้นกว่าจะคิดได้... ปัญหาก็ถูกแก้ไปแล้ว
และเพราะมันเป็นแบบนี้ บางครั้ง ไม่สิ... หลายๆครั้งก็เลยตัดสินใจ หรือคิดอะไรที่มันดีเลย์ออกไปอีก ตอนนี้ก็เลยพยายามคิดว่าจะแก้ยังไง พอได้แนวทางมาสักนิดหน่อย
ต้องตั้งคำถามใหม่ เช่น... จากที่ว่า ทำไมเราถึงขี้เกียจอย่างนี้ ทำไมเราถึงเป็นคนแบบนี้ ที่แลดูนามธรรมไปหน่อย
และหาคำตอบที่จะแก้ปัญหาไม่ค่อยได้
ก็เพราะทุกครั้งที่เราถามตัวเองแบบนี้ไป... มันไม่ได้นำไปสู่คำตอบอะไรเลย... เราก็ได้แค่คำตอบว่า ก็เพราะว่าเราเป็นมนุษย์ยังไงล่ะ! ซึ่งมันก็จริง แต่ว่ามันก็ไม่ได้ทำให้เราทำงานเสร็จอยู่ดี
พอคิดได้แบบนี้ในหลายๆครั้งเราก็เลยเลือกที่จะเปลี่ยนคำถาม
ก็เปลี่ยนเป็น ถ้าหากว่าเราอยากทำงานได้ดี เราต้องทำยังไงบ้าง มีปัจจัยอะไรบ้างที่ทำให้เราสามารถทำงานได้ ซึ่งก็... คิดว่าเวิร์คกว่านะ ยังไม่รู้ว่ามันเป็นคำถามที่ถูกต้องมั้ย แต่ก็ยังดีกว่าเราปล่อยให้ตัวเองตั้งคำถามที่หาคำตอบที่เอาไปใช้เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้
ก็... ไม่ได้มาดัดจริตทำเป็นคนมีเหตุผลอะไร แต่ว่า...ถ้าคนที่เคยอ่านบล็อกของเรามา หรือพูดอีกทีก็ได้ เรากำลังเรียนต่อในระดับบัณฑิตศึกษาในสายวิทยาศาสตร์ เพราะงั้น เอาจริงไม่เคยคิดว่าจะอะไรขนาดนี้ แต่ว่าเหมือนหัวเราถูกเทรนมาให้หาคำตอบ
ยิ่งช่วงนี้ต้องนั่งฟังงานวิจัยคนอื่นและต้องฝึกตัวเองให้ตั้งคำถาม ยิ่งรู้สึกสนุกเข้าไปใหญ่
แต่เอาว่าช่วงนี้ชีวิตของเราเหมือนเรือกำลังลอยอยู่ในทะเล จริงๆก็ใกล้จะถึงฝั่งแล้วนะ แต่พอมองเห็นฝั่งอยู่รำไรทีไร ก็พยายามเอาตัวเองออกมาจากคำว่าใกล้นั้นทุกที หรือไม่ก็ภาวนาให้ฟ้าฝนไม่เป็นใจ เราจะได้ยังไม่ใกล้ฝั่ง และสบายใจกับการอยู่บนเรือลำนี้
โดยรวม สมองเราเหมือนทำงานตลอดเวลา จนบางทีก็รู้ตัวว่าควรหยุดคิดบ้าง และร่างกายเองก็ส่งกระแสจิตมาเหมือนกันว่าคิดให้น้อยลงหน่อย บางอย่างก็ไม่ต้องคิดอะไรซับซ้อนมากก็ได้
เช่น อยากกินซูชิที่ดองกิตอนที่มันไม่ได้ลดราคา เอาจริงถ้าสมองไม่ได้ทำงานหนักขนาดนั้นก็คงจะสามารถนั่งคำนวณความคุ้มทุนหรืออะไรได้อยู่หรอก แต่บางทีก็แค่ว่าถ้าเรามีเงินพอ และไม่ได้กระทบค่าข้าวในวันพรุ่งนี้ ก็ซื้อ ก็พอแล้ว เก็บพื้นที่ในสมองไว้ทำอย่างอื่นดีกว่า
จะได้ไม่ต้องตะโกนออกมากับตัวเองว่าให้หยุด แล้วก็ฝืนตัวเองมานั่งเขียน Journal ตอนดึกๆดื่นๆอีก
ชีวิตของทุกคนเป็นยังไงกันบ้างคะ ของเราก็ประมาณนี้
ขอให้เป็นวันที่ดีของทุกคนนะคะ :)
ปล. แถมทำมือถือตกลงไปในน้ำเกลือจนเมนบอร์ดพังอีก จากที่สมองไม่ว่างคิด ก็ต้องเอามาคิดเรื่องจะต้องซื้อมือถือใหม่อีก บอกเลยว่าปวดหัว ขอให้สติยังอยู่กับทุกคนนะคะ
Photo by Bos Navarit from Pexels: https://www.pexels.com/photo/close-up-of-a-gameboy-7578735/
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
