14 พ.ย. 2022 เวลา 01:35 • ความคิดเห็น
(จะมาเล่าประสบการณ์ชีวิตให้อ่าน)
เราชื่อ : เอ็ม (ชื่อสมมุติ) ตั้งแต่เด็กๆ เป็นคนเงียบๆ ไม่ได้มีแรงกระตุ้นในชีวิตอะไรมากนัก เป็นเด็กธรรมดาๆคนนึ่ง มีรูปร่างอวบ แต่ไม่อ้วนมาก เราไม่ได้ตั้งใจเรียน การพัฒนาการช้ากว่าคนอื่นๆ
เอ็มเลยโดนเด็กวัยเดียวกันไม่ชอบใจ อาจเพราะรูปร่าง อาจเพราะ ไม่ชอบพูด อาจเพราะมีฐานะดีแต่ไม่รู้จักพยายาม ทั้งที่มีทรัพย์สมบัติพร้อมให้ต่อยอดในหลายๆด้าน แต่ไม่ทำห่าไรเลย เป็นเด็กอ้วน กินนอน เรียนหนังสือไม่เก่งไปวันๆ เลยโดนอิจฉา
ในวัยเด็กเหมือนเจอ วิบากกรรมในรูปแบบของคน
เป็นทุก เป็นกังวล เจอเรื่องอึดอัดใจต่างๆ ยิ่งโตขึ้นเหมือนวิบากกรรม ลดลง เจอน้อยแต่เจ็บ
ไม่ใช้ว่าไม่เจอเรื่องแย่ๆ นานๆทีเจอ เจอทีก็ปัญหาหนักใจ เป็นทุกข์ฉิบหาย แต่ก็ต้องทน
โตมาเลยเก็บกด นิ่งเงียบ ไม่ชอบที่ๆมีคนเยอะๆ อยู่คนเดียวแล้วสบายใจ เพราะเจอมรสุมชีวิตที่เกี่ยวกับคนนี่แหละ ก็เลยมีกำแพงปิดกั้นบางอย่าง แต่ก็อยากมีเพื่อน ชอบดูอนิเมะ (การ์ตูนญี่ปุ่น) แนว มิตรภาพผจญภัย เลยอยากเบียว(อินจัด จนอยากมีเพื่อนแบบในการ์ตูน)
พอมีเพื่อน ทุกคนที่เข้ามา ทุกวันนี้หายไปจากชีวิตหมดละ (เหมือนเจ้ากรรมนายเวร) มีก็เหมือนไม่ได้ดั่งใจ เจอแต่เพื่อนอะไรก็ไม่รู้
สิ่งที่พวกเขาถิ้งไว้ให้มีทั้งเรื่องดีและแย่ คือ
1. ทำให้ได้เพื่อนในแบบที่ตามหา
2. ได้โดดเรียนจนโดนพ่อแม่ด่า
3. เรียนไม่จบ ต้องออกและเข้าหลายรอบ นับได้นี้ครั้งที่ 3
4. ได้ความฝังใจเรื่องเราจริงใจกับพวกแม่ง แต่ตอบแทนด้วยหน้าด้านๆที่ไม่จริงใจตอบ
5. ได้ฝังใจเรื่องการให้ เเละเป็นทุกอย่างให้เธอ มีเส้นบางๆที่กั้นระหว่างคำว่าทาส กับคำว่าเพื่อน
6. ได้ลูกนี้ เอาเงินกูไปแล้วไม่คืนสัดทีไอ้สั***
7. มีเยอะแต่ลืม เพราะสมองถูกสั่งว่าอย่าไปจำเรื่องที่มันเจ็บปวด เลยลืมละ
นั้นแหละทั้งหมดที่ไม่ทั้งหมด
บทเรียนเหล่านี้มันทำให้เราตาสว่างและเติบโตขึ้น ส่วนหนึ่งก็มาจากคำด่าของพ่อแม่ด้วยแหละตอนแรกก็ไม่เชื่อหาว่าพ่อแม่กีดกันการมีเพื่อน
จนสุดท้ายเจอด้วยตัวเองรับรู้ด้วยตัวเอง เลยพัฒนาตัวเอง ตอนนี้ก็เริ่มมีเป้าหมายและความฝัน หลังจากทะเลาะกันแล้วแยกย้าย เราเลยเหลือตัวคนเดียว ไม่มีเพื่อนสนิท เราต้องมาเรียนกับสายที่ไม่ได้อยากเรียนตั้งแต่แรก ไม่ได้สนใจขนาดนั้นด้วย เนื้อหาก็โคตรยาก แถมยังต้องมาเรียนกับรุ่นน้อง
เราเลยมีความคิดที่ว่าเพื่อนทำงานมีได้ แต่เพื่อนสนิทไม่ขอมี เพราะในช่วงที่เราอยู่คนเดียว มันทำให้เราได้รู้ว่า จริงๆแล้วกูชอบอยู่คนเดียวนี่หว่า ทั้งที่ต้องการมาตลอด แต่พอได้คุย ทำความเข้าใจ ตัวเอง ในช่วงเวลาที่เหมาะสม มันก็ทำให้คิดไดอะนะ
การอยู่คนเดียวแม่งก็ไม่ได้แย่ เพียงแต่ว่า
มึงต้องเก่งอยู่ให้ได้ ถ้าเราเก่งเกือบทุกด้านเราก็ไม่จำเป็นต้องพึ่งใครเพราะทำได้ไง
เราเลยพยายามน่ะ พยายามเป็นทุกอย่างให้ตัวเอง เพราะเรารู้สึกว่าเราโอเคที่ไม่จำเป็นต้องมีใครเข้ามาวุ่นวายในชีวิต
ทั้งหมดทั้งมวลมันเหมือนกับ วิบากกรรมที่จะต้องชดใช้ในรูปแบบหนึ่ง เมื่อผ่านมันไปได้ ทุกอย่างมันก็ดีขึ้น
ตอนนี้ก็รู้ตัวเองแล้วว่าฉันต้องการอะไร เป็นอะไร
เหลือแค่พยายามและจริงจังกับมันทำมันให้สำเร็จแค่นั้น
โฆษณา