สมัยทำงานประจำเราก็เป็นค่ะ ตอนทำงานในร้านอาหารของคนญี่ปุ่นเราต้องทักษะเป็นปี ฝึกแล้วก็ลองทำใช้เวลาหนึ่งปีฝึกเสร็จก็ได้ดูแลร้านสาขา พอรับผู้ช่วยเข้ามาเราก็ฝึกเขาแบบที่เราโดนฝึกมานั่นแหละค่ะ
วิธีฝึกของคนญี่ปุ่นคือให้ดูเป็นส่วนใหญ่ ดูแบบใช้ใจดู ฝึกคนไทยแบบนี้ก็ออกจะยากไปหน่อยเพราะมันเป็นงานพาร์ทไทมไม่งานในฝันแบบที่ใครจะเข้ามาทำ ผลคือเราก็ไม่ถูกใจผู้ช่วยกุ๊กชุดแรก ไม่เอาใครเลย เพราะรู้สึกว่าพวกเขาเป็นมืออีกข้างให้เราไม่ได้ เราก็เลยทำอาหารเอง ดูเองสิบกว่าเตา มีเตาอบกับเตาทอดด้วย
ตอนนั้นเหนื่อยนะแต่ชอบตัวเองในตอนนั้นที่เป็นพวกไม่ลดมาตรฐานแต่ก็รั่วบ่อย 5555 เราจะรั่วเพราะว่าการทำอาหารให้คนไทยกับคนญี่ปุ่นเราจะใช้คนละสูตร แล้วบางครั้งกุ๊กคนไทยก็มากินที่ร้านแล้วเราก็ดันทำอาหารสูตรคนไทยให้ไปและมันไม่ถูกใจเขาแน่นอน เช่น ข้าวห่อไข่ คนไทยต้องใช้ไข่ไม่เกิน 2 ฟอง 5555 ห่อยากไม่พอแล้วไข่ต้องสุกด้วย กลิ่นเนยแท้ก็ไม่ค่อยชอบก็เลยจะใช้เนยเทียม
คือ ทั้งทัศนคติของลูกค้าแล้วก็การที่ต้องรับผิดชอบงานคนเดียว ในฐานะกุ๊กที่ต้องทำอาหารให้คนดูด้วยมันโคตรกดดันเลย เพราะงั้นเรื่องมาตราฐานหน้างานมันเป็นไปไม่ได้ที่จะลดลง แต่การจะดันคนตาบอดขึ้นมาให้เป็นนักคัดแยกสีสันก็เป็นไปไม่ได้
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
