!! Sponsored Review !!
#ชมรมคนบาปแห่งคาเฟ่ลูแปง หนังสือที่ออกช่วงงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติของน้ำพุสำนักพิมพ์ เป็นเล่มที่เห็นแล้วอยากได้มากกก แต่ตอนได้มาเป็นช่วงที่กำลังยุ่งหลายอย่างก็เลยไม่ได้อ่านสักที บวกกับปัญหาเรื่องสุขภาพส่วนตัวอีก ทำให้ทำกิจกรรมที่ต้องใช้สายตาในระยะใกล้นานๆไม่ได้ 🥲
เนื้อหาเล่มนี้ต้องบอกเลยว่าเข้มข้นมาก ลุ้นทุกหน้าจริงๆ เรื่องราวเริ่มจากกลางดึกที่ล่วงเข้าวันที่ 9 ธันวาคม ปี 1990 ตำรวจได้รับรายงานว่าคดีฆ่าตัวตายของคุณครูสาวสวยคนหนึ่งเมื่อ 15 ปีก่อน แท้จริงแล้วเป็นคดีฆาตกรรมโดยมีนักเรียนชายสามคนที่แอบเข้าไปยังโรงเรียนเพื่อปฏิบัติ "กลยุทธ์ลูแปง" ในคืนนั้นเป็นผู้ต้องสงสัย ตำรวจมีเวลาทั้งหมด 24 ชั่วโมงในการตามหาตัวคนร้ายมารับโทษให้ทัน ไม่อย่างนั้นพวกเขาก็จะรอดพ้นจากความผิดที่ปกปิดไว้ไปตลอดกาล 😱
เป็นเล่มที่ถ้าไม่ถูกหมอสั่งห้ามใช้สายตาเยอะเราคงอ่านรวดเดียวจบในวันสองวันเลยล่ะ!! คือมันสนุกมากกก แบบมากๆ หักมุมแล้วหักมุมอีก พลิกไปพลิกมา ลุ้นกันยันช่วงท้ายๆ เพราะการตามหาบุคคลในเหตุการณ์นั้นว่ายากแล้ว แต่การสอบปากคำและพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวในอดีตเมื่อ 15 ปีที่แล้วมันยากยิ่งกว่า เรียกได้ว่าบรรยากาศเต็มไปด้วยความอึดอัดและตึงเครียด ถ้าใครเคยดูซีรีส์ 24 จะพอนึกออก เป็น 24 ชั่วโมงที่ลุ้นระทึกจนแทบลืมหายใจ
ใครชอบสืบสวนเข้มๆบอกเลยว่าห้ามพลาดเรื่องนี้ เป็นนิยายสืบสวนที่ดีที่สุดของปีนี้สำหรับเราเลย 💕ในเรื่องจะมีการเล่าถึงเทคนิคการสอบปากคำ กระบวนการทำงานของตำรวจ กระบวนการในการออกหมายจับและส่งฟ้องผู้ต้องหา กฎหมาย การตรวจพิสูจน์หลักฐานใดๆ คือเรียกได้ว่าอินมากเหมือนไปทำงานสืบสวนเอง 555555 โดยเฉพาะช่วงท้ายคือวางหนังสือไม่ลงจริงๆ
เรื่องนี้คือไม่ขอพูดอะไรเยอะ เพราะไม่อยากสปอยล์จริงๆ อรรถรสของมันคือการได้ไปอ่านเองแล้วค่อยๆจับเอาแต่ละชิ้นส่วนมาประกอบกัน โดนสับขาหลอกจนล้มหน้าคว่ำ แบบนี้แหละที่สนุก 5555555
ที่สำคัญคือตัวละครทุกตัวในเรื่องน่าสงสารหมดเลยนะ ทุกตัวมีปัญหามีความลับของตัวเอง มีคนที่ตัวเองอยากปกป้อง หลายคนต้องทุกข์ทรมานจากสภาพสังคมที่กดดัน ถูกทอดทิ้งไว้ข้างหลังในโลกที่หมุนเร็วขึ้นทุกๆวัน ไม่รู้สึกเป็นที่ต้องการ ไม่ได้รับการยอมรับ ถึงสุดท้ายการกระทำของพวกเขาจะไม่ถูกต้อง แต่อ่านแล้วก็รู้สึกเห็นใจเหมือนกัน
ทิ้งท้ายให้ลองคิดกันเล่นๆว่า สังคมที่พยายามตีกรอบคำว่าคนดีมีคุณค่าต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้ สังคมที่บอกให้เราพัฒนาตัวเอง บอกให้เราต้อง productive ตลอดเวลา บอกว่าเราทำได้ทุกอย่างบนโลกแต่ที่เราทำไม่ได้เพราะไม่สู้เอง สังคมเช่นนี้ก็ไม่ต่างกับเครื่องจักรในโรงงานที่วางเป้าจะผลิตแต่มนุษย์ที่สุดแสนสมบูรณ์แบบ ส่วนคนที่ไม่ตรง QC แม้เพียงเล็กน้อยก็ถูกโยนทิ้งไว้ชายขอบไร้คนเหลียวแล
แต่มนุษย์ไม่ใช่สินค้า มนุษย์ทุกคนย่อมมีตำหนิ แต่พวกเขาก็มีคุณค่าในตัวเองเช่นกัน ในเมื่อสังคมปิดกั้นโอกาสในการเข้าถึงทรัพยากรของคนที่ตัวเองคิดเอาว่าไม่สมควรจะได้รับ คนที่ผิดหวังซ้ำๆก็จะถูกความเจ็บปวดภายในใจเปลี่ยนพวกเขาให้กลายเป็นปีศาจร้าย คำถามคือหลักการที่สังคมนี้ใช้ในการตัดสินใครมันถูกต้องจริงหรือ? แล้วถ้ามันถูกทำไมถึงมีคนมากมายที่ต้องเจ็บปวดกับมัน? 🤔
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
