1.
เมื่อวานฉันไปทำธุระที่โรงเรียนลูกสาวคนเล็ก บ่ายสองโมงกว่าๆ เป็นช่วงเวลาที่ลานจอดรถดูโล่งตามาก ผิดกับช่วงเวลาเลิกเรียนที่การหาที่จอดรถซักที่หนึ่งเหมือนเวลาที่เราได้ยินเสียงเหรียญบาทตกพื้นแต่ไม่รู้ว่ามันกลิ้งไปทางไหน!
"แม่จ๋า ร้านวาฟเฟิลสีชมพูร้านนั้นนะจ้ะ ที่น้องซื้อไปฝากแม่" น้องเล็กชี้มือชี้ไม้ให้แม่ดูร้านขายวาฟเฟิลเมื่อครั้งที่ขับรถผ่านหน้าโรงเรัยน ร้านวาฟเฟิลชิ้นละสิบบาทหนึ่งเดียวที่ครองใจเหล่าเด็กนักเรียน(แต่คนขับรถมักจะมองอะไรไม่ค่อยทันเหมือนคนนั่งหรอกค่ะ)
เมื่อฉันจัดการธุระเรียบร้อย ขณะขับรถออกมาสายตาก็พยายามมองร้านที่ว่า!
ฉันจอดรถริมทางคราวนี้มีเวลามองหาแบบไม่ต้องแบ่งซีกสมองไว้สำหรับมองกระจกรถด้านหน้า นั่นไง! เห็นละ!
กรอบโครงตู้กระจกสีชมพู ผ้าปูโต๊ะมีลวดลายสีชมพูซีดจางจากการถูกวางที่ตรงนี้ ที่ต้องเผชิญทั้งแดดและฝนราวกับเป็นคู่ทุกข์คู่ยากของคนขาย วาฟเฟิลในตู้ถูกวางเรียงเป็นแถวเหมือนตอนนักเรียนเข้าแถวเคารพธงชาติ ตามรสชาติที่ถูกแปะป้ายตามสิ่งที่ราดอยู่บนหน้า
2.
"เอาไวท์ช็อก 5 ทูโทน 5 ค่ะ" ฉันส่งเสียงบอกคนขาย ฉันลอบสังเกตเห็นคนขายวาฟเฟิลช ะงักไปชั่วเสี้ยวนาทีอาจจะเป็นอาการตกใจที่แอบวิ่งซนเข้ามากระมัง
"10 แถม 1 อันแถมเป็นทูโทนนะคะ" คนขายส่งเสียงตอบกลับมา
"ลูกสาวชอบซื้อไปฝาก เมื่อวานบอกมาไม่ทันไวท์ช็อก วันนี้แม่เลยตั้งใจจะซื้อไปยั่วลูกหน่อยค่ะ" ฉันชวนแม่ค้าคุยขณะกำลังหยิบวาฟเฟิลที่ดูเหมือนทำเสร็จไม่นานเพราะไวท์ช็อกบนหน้ายังดูเยิ้มไม่ยอมเซ็ทตัวใส่กล่องให้ฉัน
"อ๋อ.. ซื้อไปเซอร์ไพรส์ลูก!" แม่ค้าพูดด้วยรอยยิ้มกึ่งๆ หัวเราะ ฉันมองภาพนั้นราวกับว่ารับรู้ได้ถึงความสุข ความอิ่มเอมที่แม่ค้าวาฟเฟิลบอกผ่านเสียงที่ไม่ได้พูดว่า.. "วาฟเฟิลของฉันมันอร่อยมากๆ และมันยังเป็นสื่อถึงความรัก ที่ลูกมีให้แม่ และแม่มีให้ลูก ครอบครัวนี้ช่างน่ารักจัง" (เค้าคิดแบบนี้จริงๆ รึเปล่าฉันก็ไม่อาจรู้ได้เพราะความคิดทั้งหมดมันเป็นของฉันเอง อิอิ)
เมื่อลูกๆ กลับถึงบ้าน ฉันเล่าให้พวกเขาฟัง ลูกสาวคนโตบอกว่าคนขายวาฟเฟิลน่าจะปลื้มปริ่มมากๆ ที่รู้ว่ามีเด็กนักเรียนซื้อวาฟเฟิลกลับไป "ฝากแม่"
3.
"ซื้อมาฝากแม่" ฉันทวนข้อความนี้ในห้วงความคิด
การที่เราได้กินของอร่อยๆ แล้วเราอยากให้คนที่เรารักได้ลิ้มลองรสชาติของสิ่งนั้นด้วย เท่ากับคนคนนั้นได้ครอบครองพื้นที่ส่วนหนึ่งในหัวใจของเราไปแล้ว แหละสิ่งนั้นคงไม่ได้มาง่ายๆ หากเราไมได้ให้ออกไปก่อน ดังคำกล่าวที่ว่่า.. ให้ก่อนแล้วจะได้รับ("ให้" ออกไปเพื่ออัลลอฮฺ "ได้รับ" ความโปรดปรานเมตตาจากพระองค์)
การให้ออกไปมันก็ไม่ใช่เรื่องยาก (สำหรับบางคนหรือเปล่านะ!) ให้ความรัก ให้ความห่วงใย ให้ความใส่ใจ ให้ความปรารถนาดี ด้วยการแบ่งปันความรู้สึกดีๆ แบ่งพื้นที่ในหัวใจให้คนอื่นก่อน แล้วเราจะได้รับสิ่งนั้นกลับมา
ไม่สำคัญหรอกว่าสิ่งที่เราให้ออกไปจะมีค่าหรือว่ามากมายแค่ไหน แต่สำคัญอยู่ที่ขนาดของหัวใจและความรู้สึกตอนให้ออกไปต่างหาก
เพราะความสุขที่เราได้รับกลับมาจะขึ้นตรงตามขนาดของสิ่งเหล่านั้น!
Getม๊ะ
.
ยิ่งให้ออกไปมากเท่าไหร่ ยิ่งได้รับกลับมามากเท่านั้น
.
และการจะได้มาซึ่งความรักจากอัลลอฮฺก็เช่นกัน!
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
