ริมฝั่งน้ำเมยทอดยาวแนวป่าเขา ถิ่นลำเนาสองฝั่งเปรียบพี่น้อง
สายนทีเป็นเส้นกั้นเขตปกครอง ถ้อยทีสองชนชาติร่วมกันพัฒนา
ยังจำได้วันหนึ่งซึ่งสงกรานต์เล่นน้ำ พี่กร่ำแดดแผดเผาเจ้าสาดน้ำมา
วันนั้นทำเราสองรู้จักทักทายกัน เจ้ากลั้นอายขวยเขินเผชิญสบตา
ต้องจากกันไปก่อนค่ำอยากพูดจา ยังจำหน้าไม่ลืมเลือนก่อนจากลา
ประทับจิตติดใจนอนจะหลับฝันหา โอบุหงาริมเมยคิดถึงใจจะขาดพลัน.
ยุกยิก จักรวาล