"ทุกความฝัน มีรางวัลรออยู่เสมอ"
เชื่อว่าคนเราต่างมี “ชุดความฝัน”
ในแบบของตัวเองแตกต่างกันไป
ไม่ว่าจะฝันเล็กหรือใหญ่
ก็ล้วนมีความหมายบางอย่าง
มีอุปสรรค และสิ่งดีๆ ในระหว่างทาง
สุข ทุกข์ เรียนรู้ คละกันไปบ้าง
กว่าจะไปถึงฝั่งฝันนั้นไม่มีอะไรง่าย
เช่นกันกับ “ตัวเอก” ของเรื่อง
ที่บทมักจะถูกเขียนไว้ให้ทำได้อยู่แล้ว
แต่เอาจริงๆ เส้นทางของพวกเค้า
ก็ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบมาจากวันแรก
ไม่มีอะไรการันตีว่าจะสำเร็จตามคาด
หากปราศจากความพยายาม มุ่งมั่น
และพัฒนาตัวเองจนคู่ควรพอ
กับเป้าหมายที่เคยตั้งเอาไว้
โดยเฉพาะกลุ่มตัวเอก
จากการ์ตูนสุดคลาสสิก
ที่ต่างออกเดินทาง ลองผิด ลองถูก
ผิดพลาด เรียนรู้ เติบโต
กว่าจะเป็นตัวเองในเวอร์ชั่นที่ดีกว่า
กว่าจะคว้าความสำเร็จได้ดั่งใจ
ก็ล้วนต้องเจออะไรมามากมาย
อย่างพวกเค้าเหล่านี้,,,
.
.
.
1. #นารุโตะ
โชคชะตาเหมือนเล่นตลกกับเค้าตั้งแต่แรก เมื่อต้องเกิดมาท่ามกลางไฟสงครามอันร้อนระอุโดยมีเก้าหางเป็นเครื่องมือ ในห้วงเวลาที่ทารกน้อยเพิ่งได้ลืมตาดูโลก กลับเป็นตอนที่ลมหายใจของผู้เป็นพ่อและแม่กำลังแผ่วบางดับสิ้นลงเพื่อปกป้องลูกชายและหมู่บ้าน สิ่งที่ลงเหลืออยู่มีเพียง “ความหวัง” และพลังแห่งสัตว์หางที่ผนึกไว้ให้ลูกได้ใช้มันในอนาคต
กลายเป็นดาบสองคมตีตราให้นารุโตะกลายเป็น “เด็กปีศาจ” ที่คนทั้งหมู่บ้านต่างพากันรังเกียจ มองด้วยสายตาเหยียดหยาม เหมือนโลกทั้งใบเอาแต่หันหลังให้เค้า หัวใจแตกสลายแล้วแตกสลายอีก มีเพียงร้านราเมงอิจิราคุคอยเป็นที่พักพิง ให้กินราเมงร้อนๆ อร่อยๆ มีตังค์แล้วค่อยมาจ่าย เลยต้องพยายามทำตัวเด่น เล่นอะไรพิเรน หรือทำอะไรเปิ่นๆ ให้คนสนใจ
ทั้งที่ข้างในก็ยังต้องอยู่กับความเจ็บปวด อ้างว้าง เดียวดายคนเดียวเสมอมา เรียนก็ที่โหล่ ใช้คาถาแยกร่างก็ห่วย สอบตกคนเดียวในชั้น ดูเป็นตัวตลกในสายตาเพื่อนๆ ทว่าเด็กบ๊องๆ คนนี้กลับมีอะไรบางอย่างที่คนอื่นไม่มี
“ความฝันของผมก็คือ จะต้องเหนือกว่าโฮคาเงะให้ได้ ผมจะต้องทำให้คนทั้งหมู่บ้านยอมรับในตัวผมคนนี้ให้ได้เลย!”
นารุโตะ
ประโยคนี้ที่นารุโตะเคยพูดไว้ในตอนแรกๆ ที่ไม่ว่าใครได้ยินก็แทบจะขำกลิ้ง มองเป็นเรื่องเพ้อเกินจริงไปหมด แค่คาถาแยกร่างพื้นๆ ยังทำไม่ได้แล้วนับประสาอะไรจะเป็นผู้นำหมู่บ้าน แต่ด้วยลูกบ้าและหัวจิตหัวใจอันมุ่งมั่นเร่าร้อนก็ทำให้เค้าเชื่อมั่นว่าตัวเองจะทำได้ บวกกับตัวตนความอ่อนโยนไร้เดียงสาที่ไม่ได้เป็นพิษเป็นภัยอย่างที่ใครเค้าว่า จนครูอิรุกะสัมผัสได้และยอมเปิดใจให้เค้าเป็นคนแรกๆ รวมถึงเนตรสีขาวคู่น้อยๆ ที่คอยแอบเฝ้าดูอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ
และ “ไอ้ขี้เก๊ก” คนนึงที่ทำอะไรก็ดูดีไปหมดทุกอย่าง สาวๆ กรี๊ดตลอดทาง ดูแล้วอยากตะบันหน้ามันซักที ทัั้งที่จริงต่างก็รู้ดีว่าต่างคนต่างโดดเดี่ยวพอกัน ยิ่งพอได้มาอยู่ทีม 7 ด้วยกันก็กลายเป็นทั้งคู่แข่งและเพื่อนสนิทที่ไม่คิดว่าจะสนิทในที่สุด แต่แล้วมันก็ดันเลือกหันหลังให้หมู่บ้าน จากไปใฝ่หาพลังเพื่อแก้แค้นให้ได้ ชนิดที่ไม่ว่าจะพยายามรั้งแค่ไหน ยังไง สุดท้ายก็พ่าย รั้งไม่ไหวอยู่ดี
แม้ต้องเจอกับความผิดหวัง เจ็บปวดมากมาย ทั้งการสูญเสียเพื่อนร่วมรุ่นที่ฟันฝ่า ร่วมทางกันหลายภารกิจ เข้าสละชีวิตปกป้องพวกเค้าไว้จากสงคราม ทั้งการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของอาจารย์ ผู้เปรียบเสมือนพ่อคนที่สองของเค้าที่เฝ้าฝึกสอน ดูแล เคี่ยวเข็ญ
จนเด็กเมื่อวานซืนคนก่อนให้เติบโตเป็น “ฮีโร่ของหมู่บ้าน” ที่ทุกคนยอมรับได้ในที่สุด ถ้าความสำเร็จในวันนี้ มีตาเซียนลามกร่วมยินดีด้วยก็คงดีไม่ใช่น้อย แต่นารุโตะก็ยังคงเป็นคนเดิมที่มุ่งมั่น เชื่อ บ้า กล้าจะทำให้ได้ตามสิ่งที่มุ่งหวังเอาไว้ไม่ว่ายังไง และยังคงให้ความสำคัญกับพวกพ้องมาเป็นอันดับหนึ่ง ชนิดที่ภารกิจล้มเหลวก็ช่างมัน เพื่อนกูต้องรอดปลอดภัย!
“จะไม่ยอมตาย จนกว่าจะได้เป็นโฮคาเงะ” “ถ้าแค่เพื่อนซักคนยังพากลับมาไม่ได้ แล้วจะเป็นโฮคาเงะได้ยังไง?” “พูดแล้วไม่คืนคำ นี่คือวิถีนินจาของชั้น!” เดินหน้าลุยต่อไปเรื่อยๆ ไม่เคยหมดหวังในตัวเอง ไม่เคยหมดศรัทธาในความฝัน ในมิตรภาพระหว่างเพื่อนที่เคยมีให้กัน
ซึ่งที่ผ่านมาหัวใจที่อ่อนโยนและเปี่ยมด้วยพลังบวกของเค้านั้นได้ส่งไปถึงใครต่อใครมากมาย
เปลี่ยนศัตรูร้ายหลายคนให้กลายเป็นมิตร เบิกเนตรสีขาวของใครบางคนที่เคยมืดมนในโชคชะตาให้มาเปิดใจ ยิ้มได้จากข้างใน, รดน้ำให้ทะเลทรายอันแห้งเหือดในใจคนที่ทุกข์ระทมมานาน ให้ได้รู้ซึ้งถึงคุณค่าของตัวเองและอยากใช้มันเป็นประโยชน์กับคนรอบตัว
เติมไฟอัจฉริยะผู้เย็นชาให้รับรู้ได้ถึงความเชื่อมั่นและความเป็นไปได้ว่าทุกอย่างจะดีขึ้น ทำให้เนตรวงแหวนที่เคยโศกเศร้าอาดูลอยู่ข้างในกลับค่อยๆ มีความหวังอีกครั้ง ฝากน้องชายชั้นด้วยนะ, ปัดเป่าสายฝนแห่ง “ความเจ็บปวด” ออกจากหมู่บ้าน พร้อมปลุกความเชื่อที่เคยดับมอดให้กลับคืนมาในใจของศิษย์พี่อีกครั้ง
ปลุกชีวิตชายผู้เจ็บปวดอยู่ใต้หน้ากากให้หวนรำลึกถึงหัวใจรักและความฝันอันสว่างไสวของตัวเอง ความรู้สึกเหล่านี้ส่งไปถึงทุกคนจนแม้แต่เก้าหางเองยังรับรู้ได้และกลายเป็นเพื่อนตายกับเค้าในที่สุด ไม่เว้นแม้กระทั่งสัตว์หางตัวอื่นๆ ที่ตัวเองไม่เคยเจอมาก่อน ก็ยังกลายเป็นเพื่อนกันได้ ยอมรับในความบ้าไม่เหมือนใครของเค้า
ทำให้เห็นว่าถึงจะมีอีกกี่หมื่นพันภารกิจโหดหินที่เข้ามา จะอีกหมื่นพันแสงอุษา จะเป็นถึงตำนานผู้สุดโต่งแห่งตระกูลอุจิฮะ เทพีแห่งนินจา หรือสายฟ้าอันเกรี้ยวกราดและเทพวายุสุดแกร่ง ไม่ว่าจะไอ้บ้านั่น ไอ้บ้านี่ เค้าก็พร้อมสู้ฟันฝ่า โดยมีเพื่อนพ้องที่รักและเชื่อใจกันคอยร่วมศึกเคียงบ่าเคียงไหล่ คาถาแยกเงาพันร่าง กระสุนวงจักร หรือโหมดเซียน โหมดแบริออนก็ลุยด้วยหัวใจ
"นารุโตะ" ก้าวขึ้นมาเป็นโฮคาเงะได้อย่างภาคภูมิ
หวังเพียงให้ทุกคนได้อยู่รวมกันโดยสันติวิธี ก่อนจะยุติสงคราม พาเพื่อนใจแตกกลับบ้านได้ในที่สุด จนถึงวันที่ได้เป็นโฮคาเงะรุ่นที่ 7 จากเด็กแสบที่ไม่มีใครสนใจ สู่ตำนานบทใหม่ของโคโนฮะอย่างภาคภูมิ
2. #ซาโตชิ
เด็กหนุ่ม 10 ขวบ จากเมืองมาซาระ ที่เริ่มต้นวันแรกของการไปเลือกโปเกม่อนยังมาสาย จนต้องมาพบเจอกับ “พิคาชู” คู่หูคนสำคัญ เเละมีความฝันร่วมกันว่าจะเป็นโปรเกม่อนมาสเตอร์ (ซึ่งผ่านมา 25 ปีเเล้วก็ยังไม่บอกว่าโปเกม่อนมาสเตอร์คืออะไร?)
โดยพวกเค้าเเละโปเกม่อนตัวอื่นๆ ที่ร่วมเดินทางกันมา ก็ได้ผ่านเรื่องราวมาด้วยกันมากมาย ผ่านการแข่งขันมาหลายสนาม ทั้งสุขเเละเศร้า เป็นเวลายาวนานกว่า 25 ปี (ซึ่งไม่รู้ทางผู้เขียนจงใจที่จะให้ได้เเชมป์ด้วยรึเปล่า เพราะใน Pokedex หรือสมุดภาพโปเกม่อน พิคาชูนั้นอยู่หมายเลข 025 พอดิบพอดี)
จากเด็กหนุ่มที่แพ้มาก็เยอะ คุมพิคาชู คุมลิซาดอนก็ไม่อยู่ เต็มที่ก็ได้แค่แชมป์ทวีป จนถึงตอนนี้ ซาโตชิเเละผองเพื่อนของเขาได้อยู่ถึงจุดสูงสุดของโปเกม่อนแบทเทิลด้วย
"ซาโตชิ" คว้าแชมป์โลกได้สำเร็จหลังพยายามมานานกว่า 25 ปี
ด้วยการคว้าเเชมป์โลก “Pokemon World Championship” หลังจากหักปากกาเซียนโค่นเเชมป์ไร้พ่ายอย่าง “รีออน” นับเป็นชัยชนะที่น่าจดจำ พร้อมทำลายคำสบประมาทที่หลายคนเคยแซะเค้ามานาน สรุปสถิติ 25 ปี / 23 ซีซั่น / 1,219 ตอน (เท่ากับพวกเค้าได้ช็อตไฟฟ้าแสนโวลต์ใส่แก๊งร็อคเกตกว่าพันครั้งเลยสิเนี่ย ลางไม่ดีอีกแล้วววว โซ้นาสสสส) / 9,355 วัน ในการคว้าแชมป์
นับว่าคุ้มค่าการรอคอย ทำได้แล้วนะเพื่อนเอย,,,
3. #ลูฟี่
"หมวกฟาง" ซึ่งเป็นมากกว่าของขวัญจากแชงคูส
ย้อนกลับไปในวัยเด็ก เด็กน้อยห้าวเป้งถูกโจรภูเขาจับลงเรือไป แต่กลับถูกทำร้ายโดยสัตว์ยักษ์เจ้าทะเล กำลังจะจมน้ำและถูกมันกิน แต่ก็ได้ “แชงคูส” หรือ “แชงค์ ผมแดง” กัปตันโจรสลัดหนุ่มแห่งกลุ่มผมแดง ที่ปัจจุบันเป็น1 ใน 4 จักรพรรดิโจรสลัดช่วยชีวิตเอาไว้ได้อย่างหวุดหวิด หนึ่งแขนที่เสียไป ก็คุ้มแล้วเมื่อต้องแลกกับชีวิตเด็กหนึ่งคนที่เค้าทุ่มใจเดิมพัน เด็กที่อาจจะกลายเป็นยุคสมัยใหม่ พร้อมมอบหมวกฟางคู่ใจ ของตกทอดจากราชาโจรสลัดผู้ล่วงลับ ไว้เป็นเหมือนของเดิมพันอีกชิ้น
“วันนึงถ้านายได้เป็นโจรสลัดที่ยิ่งใหญ่ ค่อยเอามาคืน”
แชงคูส
ในด้านของลูฟี่ ก็เห็นแชงค์เป็นเหมือนทั้งไอดอลและผู้มีพระคุณ อยากจะออกทะเลไปผจญภัยด้วยตั้งแต่เด็ก แต่ถูกปฏิเสธเรื่อยมา สุดท้ายกลับต้องมาเสียแขนเพราะช่วยชีวิตเค้า ลูฟี่จึงมุ่งมั่นว่าสักวันต้องเป็นราชาโจรสลัดให้สำเร็จและคืนหมวกฟางใบนี่ให้กับแชงค์อย่างเต็มภาคภูมิ
“ชั้นจะเป็นราชาโจรสลัดให้ได้เลย” คือวลีเด็ดที่ “Monkey D. Luffy (มังกี้ ดี ลูฟี่)” ตัวเอกของเรื่องวันพีซ ได้ลั่นวาจาเอาไว้ ตั้งแต่ต้นเรื่อง เพื่อเป็นชายที่มีอิสระที่สุดในท้องทะเล
ซึ่งการเดินทางผจญภัยในท้องทะเล ทั้งโหดร้าย อันตราย แต่ลูฟี่ก็ผ่านมาได้ ด้วยความมุ่งมั่น ไม่ย่อท้อ ทั้งลูกบ้าดีเดือดที่เกินมนุษย์มนา การพัฒนาตัวเองอยู่เสมอ และยังได้เพื่อนๆ พวกพ้อง เหล่าลูกเรือของกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางช่วยกันผ่านมาได้ทุกอุปสรรค ไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลัง และยังผูกมิตรภาพ ช่วยเหลือผู้คนไว้อีกมากมาย ตลอดการเดินทางผ่านมา จนถึงปัญจุบัน เวลาในชีวิตจริงก็ผ่านมากว่า 20 ปีแล้ว
ลูฟี่โค่น "ไคโด" แล้วได้ขึ้นเป็น 1 ใน 4 จักรพรรดิแทน
ลูฟี่เองก็ผ่านมาหลายศึก โค่นมาหลายคนโฉด หลายทรราช ล่าสุดได้พลังใหม่ ฟื้นกลับมาจัดการคว่ำ
“ไคโด” เจ้าแห่งร้อยอสูร สิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกลงได้ และได้รับสมญานามเป็น 1 ใน 4 จักรพรรดิอย่างเป็นทางการแทนกลายเป็นอีกหนึ่งโจรสลัดผู้ยิ่งใหญ่แห่งยุค ที่มีทั้งความแข็งแกร่งและขุมกำลังที่เพียบพร้อม มุ่งหน้าผจญภัยต่อ สู่หนทางแห่งราชาโจรสลัดที่ใกล้เขามาทุกที่ กับองค์สุดท้ายของเนื้อเรื่องที่ขมวดปมเข้าหาตอนจบในอีกไม่กี่ปี
ทั้งนี้ลูฟี่จะสามารถคว้าสมบัติวันพีซและเป็นราชาแห่งโจรสลัดได้สำเร็จเหมือนเพื่อนๆ พระเอกเรื่องอื่นๆ ได่หรือไม่ มาลุ้นไปด้วยกัน คงอีกไม่นานเกินรอ
แต่ไม่ว่าลูฟี่จะล้มเหลวหรือสำเร็จขึ้นมา
สิ่งที่พวกเค้าทั้งสามทำก็ล้วนมีคุณค่า
กับการตั้งเป้าหมายแล้วมุ่งมั่น
พยายามทุ่มเททำไปให้ถึง
พร้อมเก็บเกี่ยวมิตรภาพ
และความทรงจำระหว่างทาง
ไว้เป็นอีกแรงผลักดันให้ไปต่อจนสุด
ซึ่งอีกหนึ่งปัจจัยหลัก
ที่ทั้งสามมีเหมือนกันคือ
พวกเค้าต่างรักและให้ความสำคัญ
กับเพื่อนพ้องอย่างสุดหัวใจ
ไม่ว่าจะเหนื่อยยากลำบากแค่ไหน
ก็พร้อมจะวิ่งฝ่าทุกแคว้น เขต น่านน้ำ
ตามไปช่วยแบบไม่คิดชีวิต
นั่นจึงทำให้ทุกคนรอบตัว
ต่างเทใจคืนกลับให้
ในยามที่พลั้งพลาด แพ้พ่าย
เพื่อนๆ ก็จะเป็นฝ่ายช่วยประคอง
พากันกอดคอสู้จนสำเร็จไปด้วยกัน
“เพราะทุกความฝัน มีรางวัลรออยู่เสมอ”
สำหรับใครที่ตั้งใจจริง
ถึงไม่ได้คว้าชัย ได้แชมป์หรือตำแหน่ง
ตามที่เคยคิดไว้ขึ้นมา
อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าครั้งนึง
เราได้เดินบนเส้นทางนี้ด้วยหัวใจ
ต่อให้ไปไม่ถึงดวงจันทร์
อย่างน้อยก็ได้โบยบินท่ามกลางดวงดาว
ได้เจอเรื่องราว ได้เรียนรู้อะไรมากมาย
สุดท้ายนั่นแหละคือรางวัลอันงดงาม
อย่างไรก็ตาม การได้เห็น
เรื่องราวของตัวละครทั้งสามในตอนนี้
ก็รู้สึกดีใจไปด้วยเหมือนเราสำเร็จซะเอง
เมื่อได้เห็นเพื่อนๆ ที่เติบโตมาด้วยกัน
ผ่านความผูกพันและความทรงจำดีๆ
เค้ากำลังสานฝันได้อย่างที่ใจต้องการ
ขอบคุณที่ครั้งนึงในชีวิตวัยเด็ก
เราได้อ่านและดูการ์ตูนชุดนี้,,,
#Naruto #Pokemon #OnePiece #SideStories
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
