ประสบการณ์การรำบวงสรวง... ครั้งแรกในชีวิต.... หมอรำไม่ใช่หมอลำ
วันนี้เป็นวันจริงแล้วค่ะ หลังจากวันซ้อมใหญ่ที่ทางจังหวัดจัดให้ผ่านไป แบบ... ยังรำไม่เป็นเลย
เป็นบันทึกการรำบวงสรวงที่ตอนรับปากน้องก็ไม่รู้ว่าจะออกมายังไง รอดหรือล่ม......
แต่พอเริ่มได้ไปซ้อมรวมวันแรก และวันที่สอง หลังจากพอรู้ทาง เริ่มประมาณกำลังตัวเองได้ จากนั้นก็มาแกะท่าซ้อมทุกวัน เพราะไม่งั้นไม่รอดแน่ๆ ต่อให้รำตามคนอื่นยังไงก็ไม่รอด
คงน่าอายถ้าไม่ตั้งใจทำ บอกตัวเองแบบนั้น
มานั่งพิจารณาดู ถ้าตัดสินใจทำแล้วก็ต้องตั้งใจ
คนมากมายที่เข้าร่วมในกิจกรรมนี้ด้วยความเคารพ มุ่งมั่น ตั้งใจ ถ้าเราเข้ามายุ่งเกี่ยวเป็นส่วนหนึ่ง เราก็ควรให้เกียรติการตัดสินใจของตัวเองและความตั้งใจของคนอื่น ....
ก็ซ้อมค่ะ ซ้อมจนปวดเข่า ปวดมือ ปวดนิ้ว ซ้อมจนจิ้งจกตุ๊กแกในห้องมันคงเบื่อ... ทำได้เท่าที่เวลาพอจะมีเหลือไม่กี่วัน
สุดท้ายก็ไม่ได้เก่งกาจอะไรมากมาย แค่คิดว่าน่าจะเอาตัวรอดได้ ไปอยู่ท้ายๆแถว รำตามๆเขาไป คอยตามน่าจะพอไหลๆไปได้ ไม่ได้รำนำใครอยู่แล้ว น่าจะไหว เราก็ไม่ใช่พวกหน้าเก่า คนเดิมๆเขาไม่เอาเราไว้ข้างหน้าหรอก.....
นี่คือสิ่งที่คิด
วันจริง พิธีที่เป็นทางการคือ
วันพุธที่ 18 มกราคม 2566 ครบ 130 ปี ก่อตั้งจังหวัดอุดรธานี งานรำบวงสรวงหลวงประจักษ์อย่างเป็นทางการ จะเริ่มตอนเช้า
แต่ แต่ แต่ เหล่าแพทย์สาว เราไปร่วงงานรำถวายตอนกลางคืน เรียกรำเปิกฟ้า คือ การรำจะเริ่มหลังเที่ยงคืน อันเริ่มเข้าสู่วันใหม่คือ 18 มกราคม...
รำก่อนสว่าง
ด้วยความที่ไม่เคยเข้าร่วมกิจกรรมแบบนี้ ก็ตื่นเต้นเหมือนกันค่ะ ตอนหัวค่ำก็ซ้อมเองซ้ำอีกหลายรอบ กลัวไม่ไหลลื่น
พอไปถึงอนุสาวรียย์ ก็เเห็นสาวๆ อายุทั้งมากทั้งน้อย แต่งตัวด้วยเครื่องแต่งกายคล้ายกัน เสื้อแขนกระบอกสีดอกจาน นุ่งซิ่น ห่มสไบ สวมเครื่องประดับ ทุกคนใส่ใจการแต่งตัวของตัวเอง ก็รู้สึกสบายใจหน่อย เรามาแบบกลางๆ
ผู้คนเดินไปเดินมาเต็มไปหมด.... ทุกคนดูสดชื่น กระตือรือล้น ดูมีความสุข มารวมตัวกันอย่างสงบ ไม่มีเครื่องเสียง ต่างคนต่างมา เกาะกลุ่มถ่ายรูป ต่างคนต่างรอเวลา เราก็งงๆ เอ๊ะ เขาไม่มีเรียกประชุมพูดคุย ตกลง วางแผนอะไรกันเลยเหรอ เหมือนต่างคนต่างรู้กัน
พอถึงเวลา ก็มีการส่งสัญญาณเรียกกันง่ายๆ คือบอกต่อๆ เดินตามๆกันเข้าไปรวมตัวกันรอบอนุสาวรีย์ทั้งสี่ทิศ จัดแถว ด้วยความตั้งใจว่าจะอยู่ท้ายแถวก็เดินเกาะเขาไปท้ายๆแถว แต่.....
พี่ๆ อย่าไปอยู่ท้ายมาก เราต้องระวังรถ มาด้านในวงเวียนค่ะพี่.... แล้วน้องก็เดินนำไปลิ่วๆ เราก็ตามค่ะ ตามๆไปเอ๊ะ เฮ้ย ที่มันแถวหน้า ในวงเวียน อยู่ด้านบน หน้าองค์อนุสาวรีย์เลยนะ ตรงหน้าเลย เหมือนรำต่อหน้าเลย ถัดออกมาต่อจากแค่แถวของครูนำรำ มองลงไปหางแถวยาวเป็นสิบ.....
อุ๊ ตายแล้ววววว..... ไม่ได้คิดไว้แบบนี้ ยืนงงๆ
เลิกลั่กๆ หันซ้ายหันขวา อยู่ตรงนี้จริงเหรอ ครูรำก็เดินเข้ามา....
ทำไมสไบหลุดรุ่ยแบบนี้ มีเข็มกลัดไหม....
ไม่มีค่ะ.....หนูติดมาได้แค่นี้ เราตอบหน้าจ๋อยๆ
....มองเข็มกลัดกระต่ายน้อยที่ติดสไบตรงหน้าอก เข็มกลัดมีอยู่แค่นี้แหละเอาไว้ใช้วันไหนต้องใช้ติดเสื้อบ้างก็เอาไว้หลอกเด็ก ....
แล้วครูก็พลิกชายสไบของตัวเองขึ้น เข็มกลัดซ่อนอยู่เป็นพวงค่ะ.... ท่านหยิบแบ่งออกมาให้ จัดแต่งสไบด้านหลัง แล้วติดเข็มกลัดให้เรียบร้อย
พร้อมกับบอกว่า เค้าติดกันแบบนี้รู้ไหม จะได้ไม่หลุด ติดด้านหลังด้วย ติดตรึงไว้กับเสื้อไว้...
ได้แต่ยกมือไหว้และกล่าวขอบคุณในความเมตตา และกรุณาที่ท่านมีกับคนแปลกหน้า.....ท่านก็มองเราอย่างเมตตาเอ็นดู
ขอโทษนะคะรำปีแรกเลยค่ะ มีใครจะมาอยู่ด้านหน้าไหมคะ... แล้วทุกคนก็ส่วยหัว...
เราก็เลย.... เอาวะ อยู่นี้แหละ แถวหน้าก็ช่าง อยู่หลังครู ถ้าจะรำก็รำตามคนนี้แหละ
หันหลังไป เรากลับไปแทรกใครไม่ได้แล้ว ทุกคนมีที่ยืนของตัวเอง
ในเมื่อวิ่งหนีไม่ได้ ก็ตายเอาดาบหน้าค่ะ ตอนนั้นคิดแค่ว่า ก็แค่ตั้งใจทำ มันคงไม่ได้สวยสมบูรณ์แบบหรอกแต่ต้องทำได้สิ จู่ๆก็ได้ขึ้นมาอยู่บนนี้ จะด้วยเท้าเราเดินตามน้องมาก็ช่าง น้องไปหน้ากว่า แถวเดียวกับครูเลย หันมาเรียกเรายิกๆ ซึ่งเราไปไม่ได้จ้า จำท่าได้ยังไม่หมดเลย
วิ่งตามกันมายังไงก็ช่าง สุดท้ายทางก็เปิดให้เราจนมาถึงหน้าสุดของแถวได้ เราก็ต้องตั้งใจทำ
บรรยากาศตอนนั้น รู้สึกถึงความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ความสามัคคี ความศรัทธา ความระลึกถึงคนที่เป็นผู้สร้าง ผู้บุกเบิก ผู้ก่อตั้ง... เพื่อขอบคุณ
ส่วนเราเหมือนมาฝากเนื้อฝากตัวกับคนอุดร เป็นลูกเป็นหลาน....
เป็นบรรยากาศที่ไม่เคยเจอที่ไหนมาก่อน
ครูรำอธิบายเล็กน้อยก่อนรำว่า เราจะรำกันสี่ทิศ แปลว่าเราต้องรำสี่รอบ รำเสร็จก็เดินเวียนขวาไปทิศถัดไป
แล้วดนตรีก็เริ่ม.... เราตั้งใจรำตามครูที่อยู่ข้างหน้าอย่างใส่ใจที่สุด... มันดีกว่าที่คิดไว้มาก ไม่ได้สมบูรณ์แบบ แต่มีความสุขที่ได้รำ อยากรำสวยๆ อยากตั้งใจ ไม่อยากรำผิด มันอาจไม่ได้สวยสมบูรณ์ สวยแบบที่นางรำจะรำได้ มีรำผิดบ้างถูกบ้างในท่าที่ไม่คล่อง แต่เราก็ทำได้ดีกว่าที่คิดไว้มาก....
รู้สึกมีความสุขกับการได้เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันกับการทำกิจกรรมร่วมกับผู้คนหลากหลายการงานอาชีพ ทุกเพศทุกวัย ทั้งเด็ก วัยรุ่น คนแก่ ทั้งหญิงและชาย.... รอบสุดท้าย คนรำข้างๆเราเป็นผู้ชายทั้งซ้ายและขวา...
เราใช้เวลารำกว่า 1 ชั่วโมงต่อเนื่องกันค่ะ
1 ชั่วโมงที่ผ่านไปอย่างรวดเร็วไม่น่าเชื่อ
อากาศเย็นสบายไม่หนาวไม่ร้อน ใจสบายเบิกบาน ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี.....
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ขี้เกียจยังไงก็ต้องซ้อม 😅...
อืมมม.... ก็ทำพอได้แฮะ
อ้ออออ.... สุดท้าย ผ้านุ่ง ก็รื้อเอาซิ่นฝ้ายมัดหมี่ที่แม่ให้มา เอามาใช้สวมรำค่ะ
ผ้าฝ้ายมัดหมี่ทอมือของจ.หนองบัวลำภู
คุณป้าทอเองกับมือจริงๆ... ทอขายได้ปีละไม่กี่ผืน แต่ละผืนใช้เวลา.... ผ้าแน่น เนื้อดี
บันทึกไว้ในฐานะคนที่มารำ มุมมอง ความคิด ประสบการณ์....
ปีนี้แค่เริ่มต้น.... ถ้าเรายังอยู่นะ 😊
- 3
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
