พวกเขาเป็นอะไรกัน?
ในฐานะที่ฉันเป็นเด็กใหม่ ฉันรู้สึกตื่นเต้นและดีใจมากที่ได้มาเรียนที่นี่ ฉันเตรียมตัวเตรียมใจมาอย่างดีเลยและหวังว่าจะได้เจอเพื่อนใหม่ ๆ เพื่อนร่วมชั้นดี ๆ แต่มันไม่เป็นอย่างที่คิดน่ะสิ…
ขอย้อนไปในวันที่สอบเข้า ฉันรู้สึกประหม่ามาก ผู้คนมากมายรอบตัวฉัน ยืนรอสอบเต็มหน้าอาคาร ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้จักใครสักคน พอเข้ามาในห้องสอบ ฉันเห็นเพื่อนคนนึงท่าทางดูนิสัยดี แต่ไม่กล้าทัก ตอนกลับบ้านเลยเสิร์ชชื่อเฟซในใบรายชื่อห้องจนเจอ (มี 40 คนฉันก็หาไปเลย 40 คนเพราะอยากเห็นหน้าเพื่อนๆในห้องด้วย)
ฉันไม่รอช้าที่จะทักเพื่อนคนนั้นไป คุยกันถูกคอจึงได้เป็นเพื่อนกันจนถึงทุกวันนี้ รักกกๆ ไปเข้าเรื่องกันเลยดีกว่านะ
สัปดาห์แรกของการมาเรียนถือว่าผ่านไปได้ด้วยดี…อยู่นะ ถึงแม้เพื่อนในห้องบางกลุ่มไม่ค่อยอยากคุยด้วย ได้คุย ได้เล่นกับเพื่อนแค่ 2-3 คน แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีเพื่อนเลย ไม่คิดไรมากหรอก เข้ามาแรกๆน่าจะเป็นแบบนี้อยู่แล้ว
มาถึงสัปดาห์ที่สอง เป็นสัปดาห์ที่ฉันต้องตั้งคำถามว่าพวกเขาเป็นอะไรกัน
โต๊ะที่ฉันนั่งเรียนเป็นประจำนั้นกระจัดกระจาย ทั้งโดนรื้อใต้โต๊ะ สมุดหนังสือวางเกลื่อนพื้น ตอนแรกไม่เอะใจหรอกนะเพราะไม่คิดว่าใครมันจะมาทำอะไรแบบนี้ พอวันต่อมาไม่ต่างจากเดิมขยะซองขนมเกลื่อนโต๊ะ ทิชชู่ที่ใช้แล้วเต็มไปหมด ซึ่งมีแค่โต๊ะเดียวเท่านั้นที่เป็น ไม่รู้หรอกใครทำ แต่ในหัวตอนนั้นคิดอยู่แค่กลุ่มเดียว…
ก่อนถึงวันครู พวกเราได้ทำพาน ในขณะที่ทำอยู่ก็มีคนในกลุ่มนั้น ยืนด่าว่าคนในห้องนั่น นู่น นี่ เกี่ยวกับเรื่องทำพาน พูดอ้อมๆแล้วมาโยงใส่ฉันซึ่งฉันเองก็ไม่รู้เรื่องอะไร เสร็จแล้วไม่พอ กลัวฉันไม่รู้ ตบท้ายด้วยคำพูดเหยียดอีก ความรู้สึกตอนนั้นคือ พูดไม่ออกเลย ไม่เคยมีใครมายืนด่าว่าขนาดนี้ ทั้งทำดอกไม้ทั้งมือสั่น ฉันพึ่งเข้ามาไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ ทำไรไม่ได้ ได้แต่นิ่งเฉย พอนั่งทำดอกไม้ไปสักพักก็มีคนในกลุ่มเขานั่นแหละถือตะปูผ่านฉันแล้วแกล้งทำตะปูตกใส่ฉัน ฉันยังงจะไปเก็บช่วยเขาอีก (คนดีเหลือเกิน)
ในวันเดียวกันฉันกลับถึงบ้าน ก็คิดอยู่จะเล่าให้พ่อกับแม่ฟังมั้ย ถ้าไม่เล่าก็จะทุกข์ใจอยู่อย่างนั้นแหละ เป็นครั้งแรกที่เล่าเรื่องเพื่อนให้พ่อกับแม่ฟัง ทั้งเล่าทั้งน้ำตาไหล ฉันนั่งร้องไห้หนักมาก `ทำไมกันนะเพื่อนกลุ่มนี้ถึงไม่ชอบฉัน’ฉันทำอะไรให้ไม่พอใจ ต้องทำกันถึงขนาดนี้เลยเหรอ
พอเล่าทั้งหมดให้พ่อกับแม่ฟัง ท่านรับฟังฉันอย่างดี ทั้งปลอบใจทั้งให้คำแนะนำ และแม่ก็ถามว่าอยากย้ายห้องรึเปล่า แต่ฉันคิดว่า อยู่มาก็เดือนกว่าๆแล้วถ้าย้ายก็คงยุ่งยาก ทั้งเพื่อนที่คบอยู่ก็ดีมากๆ ถ้าย้ายไปไม่รู้จะเจอเพื่อนแบบนี้มั้ย เพียงแค่ต้องทนกับคนแบบนี้…
หลังจากเรื่องนี้จบไปแล้ว ฉันใช้ชีวิตตามปกติ ก็มีบ้างบางครั้งที่เขาทำ แต่ฉันไม่อยากสนใจนัก เพราะฉันหันมาสนเรื่องเรียนซะมากกว่า ผลการเรียนของฉัน มาเทอมแรกก็ดีเลย
“ฉันติดท็อปห้อง”ค่าาา
พอเทอมที่สอง ก็เลยทำให้ชีวิตฉันพลิกหน้ามือเป็นหลังมือเลย จากคนที่เคยยืนด่าว่าฉันตอนนั้นกลับทักมาถามงาน ลอกงานและถึงขั้นทักมายืมเงินกันเลยทีเดียว! เมื่อก่อนครูสั่งงานกลุ่มสมาชิกกลับไม่ครบ พอตอนนี้เกิน10+เลยค่ะ เกิดอะไรขึ้นนะ เอิ่ม…ฉันแกล้งเป็นไม่รู้แล้วกัน
จากภาคเรียนที่แล้ว มันสอนให้ฉันได้เรียนรู้อะไรมากมายหลายอย่าง ทำให้ฉันเข้มแข็ง อดทนมากขึ้น ขอบคุณตัวเองที่ผ่านมาได้ถึงแม้จะรู้สึกแย่แค่ไหน ขอบคุณครอบครัวและเพื่อนๆ ที่คอยอยู่เคียงข้างกันให้กำลังใจกันในยามที่รู้สึกไม่ดี ขอบคุณมากจริงๆ
อยากบอกให้เธอคนนั้นรู้ว่าชีวิตฉันตอนนี้มันดีกว่าใครบางคนที่มาเหยียดฉันอีกด้วยซ้ำ
Thank you friend
- 23
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
