👵👵คน(เริ่ม)แก่ (Yold)👵👵
🔸🔸🔸 เปรตภูมิ ตอน3 🔸🔸🔸
เปรตฝูงผู้หญิงจําพวกหนึ่งเทียรย่อมเปลือยอยู่ แลมีตนอันเหม็นนักหนาทั่วสารพางค์ แลมีแมลงวันตอมอยู่เจาะกินตนเขามากนัก แลตนเขานั้นผอมนักหนา หาเนื้อบ่มิได้เลยสักหยาด เท่าว่ามีแต่เอ็นแลหนังพอกกระดูกอยู่ไส้ เปรตเหล่านี้อดหยากนักหนา หาสิ่งอันจะกินบ่มิได้เลยสักหยาด แลเมื่อเขาจะคลอดลูกแลลูกเขานั้นได้แลเจ็ด แลเจ็ดตน เขาหากกินเนื้อลูกเขานั้นเอง เขาก็บ่มีอิ่มโสด เมื่อเขาคลอดลูกเขาได้แลเจ็ดตนโสด เขาหากกินลูกเขาเองก็บ่มิรู้อิ่มโสด แลเขากินเนื้อลูกเขานั้น เพราะว่าเขาอยากนักหนาอดบ่มิได้แล
เปรตฝูงนี้เมื่อเขาเป็นคนอยู่นั้น เขาให้ยาแก่ผู้หญิงอันมีท้องนั้นกินแล ให้ลูกเขาตกจากคัพภะแล้ว แล้วเขาทนสบถว่าฉันนี้ ผิว่ากูให้ยากินแลให้ลูกคนตกไส้ แลให้กูเป็นเปรตมีเนื้อตัวอันเหม็นแลมีแมลงวันอยู่เจาะตอมกูกินทุกเมื่อแล ให้กูคลอดลูกเมื่อเช้าเจ็ดคน (เมื่อเย็นเจ็ดคน) ทุกวันแลให้กูกินเนื้อลูกกูเองทุกวัน
จงอย่ารู้สิ้นสักคาบเลยด้วยบาปกรรมอันเขาได้ให้ยาแก่ผู้หญิงอันมีคัพภะนั้นกิน แลให้ลูกเขาตกจากคัพภะแล้ว แล้วเขาสบถดั่งนั้น เขาก็อยู่เปลือย แลมีแมลงวันตอมตนเขา เขาผอมหาเนื้อบ่มิได้แล ย่อมจิกเนื้อลูกตนกินเองทุกวันเสมอ วันแล 14 ตน เพื่อดั่งนั้นแล
เปรตฝูงหญิงจําพวกนี้ ย่อมอยู่เปลือยบ่มิงามสักแห่ง เทียรย่อมยากเผ็ดนักหนาแล ครั้นว่าเขาเห็นเข้าแลน้ำ มาซึ่งหน้าเขา ครั้นเขาหยิบเอามากินไส้ เข้าแลน้ำนั้นก็กลายเป็นก้อนอาจมเป็นเลือดเป็นหนองไป ครั้นเขาเห็นผ้ามาซึ่งหน้าเขา ครั้นเขาเอาผ้ามาห่มไส้ ผ้านั้นก็กลายเป็นแผ่นเหล็กแดงไหม้ทั้งตัวเขาทุกแห่งแล เปรตฝูงนี้ เมื่อเขาอยู่เป็นคนไส้ ผัวเขานั้นให้เข้าน้ำผ้าผ่อนเป็นทานแก่สงฆ์
แลเขาขึ้งเคียดด่าทอผัวตนด้วยถ้อยคําว่าฉันนี้ อันมึงทําบุญให้ทานเข้าน้ำผ้าผ่อนทั้งนี้แก่ชีนั้นจงกลายเป็นลามกอาจม แลเป็นเลือดเป็นหนอง ให้มึงกินจงทุกคําเทิด แลผ้าผ่อนนั้นจงกลายเป็นเหล็กแดงไหม้จึงจงทุกแห่งเทิด ด้วยบาปกรรมอันตนได้ด่าผัวแช่งผัวเขาดังนั้น เหตุเขาได้กระทําแลได้เป็นเปรตเพื่อดังนั้นแล
เปรตจําพวกหนึ่งมีตนใหญ่สูงเพียงลําตาล แลมีผมนั้นหยาบนักแล มีตัวนั้นเหม็นนักหนา หาที่จะดีบ่มิได้สักแห่ง เขานั้นอดอยากยากเผ็ดเร็ดได้นักหนา แม้นว่าเข้าเมล็ดหนึ่งก็ดี น้ำหยาดหนึ่งก็ดี ก็มิได้เข้าท้องเลยสักน้อย แลเปรตฝูงนี้เมื่อกําเนิดเกิดก่อน เขานี้ตระหนี่นักแล เขาบ่มีมักกระทําบุญให้ทานเลย
เขาเห็นท่านทําบุญให้ทานไส้ มันย่อมห้ามปรามเสียมิให้ท่านทําบุญให้ทานได้ ด้วยบาปกรรมอันตนตระหนี่แลมิมักกระทําบุญให้ทานดังนั้น เอาได้ไปเป็นเปรตแลอดอยากนักหนา อาหารจะกินไส้ก็หาบ่มิได้สักอันนั้น เพราะบาปแลกรรมเขาอันได้ กระทําบ่มิดีนั้นแล
เปรตจําพวกหนึ่งไส้เขาเทียรย่อมเอาสองมือกอบเอาเข้าลีบอันลุกเป็นไฟนั้นมาใส่บนหัวตนเองอยู่ทุกเมื่อไส้ เปรตจําพวกนี้เมื่อกําเนิดเขากระทําก่อนนั้น เขาเอาเข้าลีบปนด้วยเข้าดีแล้วเอาไปลวงขายแก่ท่าน แลด้วยบาปกรรมเขาดั่งนี้ เขาจึงเอามือเขากอบเอาเข้าลีบเป็นไฟนั้นมาใส่เหนือหัวเองไว้ลุกเป็นไฟไหม้หัวเขาอยู่ทุกเมื่อ เพราะบาปกรรมเขาได้กระทําเขาจึงทนทุกข์ ทุกเมื่อดั่งนี้แล
จากหนังสือไตรภูมิกถา หรือ ไตรภูมิพระร่วง พระราชนิพนธ์พระมหาธรรมราชาที่ 1 พระเจ้าลิไทย
สุดจาดี มณีหกด้าน
(27/1/66)
โปรดติดตามได้ทุกวันจันทร์ พุธ ศุกร์ (เว้นวันหยุดราชการ) อ่านบทความคนเริ่มแก่และบทความอื่นๆ ได้ที่ https://mirror6.com/posts
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
