“เชกสเปียร์” กวีเอกที่ถูกนักวิจารณ์รุมด่า แต่คนทั่วโลกชื่นชม
หากพูดถึงวรรณกรรมคลาสสิกของโลก
หนึ่งในนั้นต้องมีผลงานของนักเขียนชาวอังกฤษ
ที่มีนามว่า วิลเลียม เชกสเปียร์ เป็นแน่
ผลงานที่มีชื่อเสียงส่วนใหญ่ของเชกสเปียร์ประพันธ์ขึ้นในช่วง ค.ศ. 1590 -1613 ในยุคแรก ๆ บทละครของเขาจะเป็นแนวชวนหัวและแนวอิงประวัติศาสตร์ ซึ่งเป็นแนวทางบทละครที่เป็นที่นิยมอย่างมากในช่วงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 16 แต่ต่อมาเขาเปลี่ยนแนวไปเขียนบทละครแนวโศกนาฏกรรมหลายเรื่อง อย่าง “แฮมเล็ต” “King Lear” และ “แม็คเบธ” ซึ่งถือว่าเป็นตัวอย่างที่ได้รับความนิยมของวรรณกรรมอังกฤษ
ในช่วงปลายชีวิตของเชกสเปียร์ งานเขียนของเขาจะเป็นแนวสุข-โศกนาฏกรรม หรือแนวโรมานซ์ และได้ร่วมมือกับนักเขียนบทละครคนอื่น ๆ อีกมาก บทละครของเขาตีพิมพ์เผยแพร่ในหลายรูปแบบ โดยมีรายละเอียดและเนื้อหาต่าง ๆ กันตลอดช่วงที่เขามีชีวิตอยู่ ใน ค.ศ. 1623 เพื่อนร่วมงานสองคนในคณะละครของเขาได้ตีพิมพ์หนังสือ "First Folio" เป็นการรวบรวมงานเขียนของเขาขึ้นเป็นครั้งแรก ซึ่งได้บรรจุบทละครที่ปัจจุบันเชื่อว่าเป็นงานเขียนของเชกสเปียร์เอาไว้เกือบทุกเรื่อง
ในตอนที่เชกสเปียร์มีชีวิตอยู่ ผลงานและตัวเขาได้รับการยกย่องประมาณหนึ่ง แต่หลังศตวรรษที่ 19 ภายหลังที่เชกสเปียร์เสียชีวิตลง ตัวเชกสเปียร์เองได้รับการยอมรับว่าเป็นอัจฉริยะ และผลงานของเขาก็ได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก รวมไปถึงมีการดัดแปลงบทประพันธ์ไปทำเป็นภาพยนตร์ เป็นละครเวที ละครโทรทัศน์ มีการเผยแพร่ทำซ้ำหลายต่อหลายครั้ง แปลหลายภาษาและถูกเผยแพร่ไปทั่วโลก
แต่แม้ว่าผลงานเชกสเปียร์จะได้รับความชื่นชมและได้รับความนิยมมากแค่ไหน ก็ยังมีนักวิจารณ์ นักเขียนชื่อดัง รวมไปถึงบุคคลสำคัญของโลก วิจารณ์ตัวเชกสเปียร์และวรรณกรรมของเขาอย่างไม่มีชิ้นดี
ในหนังสือ The Power of Ignorance ที่เขียนโดย Dave Trott ได้พูดถึง
บทวิจารณ์ของบุคคลสำคัญของโลกที่มีต่อผลงานเชกสเปียร์ไว้ว่า
ในปี 1662 ซามูเอล พีพส์ ได้ชมละครเรื่อง “Midsummer’s Night’s Dream” และกล่าวว่าจะไม่ขอชมละครเรื่องนี้อีกอย่างแน่นอน เพราะมันเป็นการแสดงที่จืดชืดและไร้สาระที่สุดที่ตัวเขาได้เคยดูละครมา
ในปี 1758 ดีเดอโรต์ กล่าวว่าความผิดของเชกสเปียร์ในฐานะกวีก็คือการไม่มีรสนิยม
ในปี 1765 วอลแตร์ เขียนวิจารณ์ว่าเชกสเปียร์เป็นกวีที่พอจะมีจินตนาการอยู่บ้าง แต่ความสามารถของเขาสร้างความเพลิดเพลินให้กับคนดูได้แค่ในลอนดอนและแคนาดา ไม่มีทางที่จะได้รับความนิยมในระดับโลกแน่นอน
ในปี 1814 ไบรอน กวีชาวอังกฤษเขียนถึงเชกสเปียร์ไว้ว่า ชื่อเสียงของเชกสเปียร์ได้รับการยกย่องมากเกินไป ในไม่ช้าชื่อเสียงของเชกสเปียร์จะตกต่ำลง
ลีโอ ตอลสตอย นักประพันธ์ชาวรัสเซียก็เขียนถึงเชกสเปียร์ โดยบอกว่าเมื่อพูดถึงบทละครเรื่อง King Lear, Romeo and Juliet, Hamlet และ Macbeth ทีไรเขารู้สึกสะอิดสะเอียนและระอาใจอย่างรุนแรง
หรือแม้แต่ ชาร์ลส์ ดาร์วิน นักธรรมชาติวิทยาเขียนไว้ว่า บทประพันธ์ของเชกสเปียร์มันน่าเบื่อเกินทนจนทำให้ตัวเขาเองคลื่นไส้เป็นอย่างมาก
จะเห็นได้ว่าบุคคลสำคัญของโลกเหล่านี้ไม่ว่าจะเป็น กวี นักเขียน บทละคร หรือ นักประพันธ์ต่างก็วิจารณ์เชกสเปียร์ในแง่ไม่ดี ซึ่งตรงข้ามกับคนทั่วไปในวงกว้างที่ผลงานเชกสเปียร์ได้รับความชื่นชมและยอมรับไปทั่วโลก
แท้จริงแล้วเชกสเปียร์เขียนบทประพันธ์เพื่อให้คนทั่วไป คนหมู่มากรับชม เขาไม่ได้เขียนบทประพันธ์ขึ้นเพื่อตอบสนองนักวิจารณ์ มันจึงอาจเป็นเหตุผลที่นักวิจารณ์ กวี นักเขียน ไม่ชอบผลงานของเชกสเปียร์ แต่คนทั่วไปกลับชื่นชอบ
เราอาจดูได้ในชีวิตปัจจุบันที่หนังบางเรื่องดีมากนักวิจารณ์ชมแต่กลับไม่ทำเงินเลย
กลับกันที่หนังบางเรื่องนักวิจารณ์ด่าเละเทะเสียหายแต่คนเข้าไปดูในโรงหนังถล่มทลาย
ไม่ว่าจะเป็นบทประพันธ์ ภาพยนตร์ ละคร หรือ งานศิลปะแขนงไหน มันก็มีรูปแบบแตกต่างกันในตัวเองออกไป ผลงานบางชิ้นทำขึ้นมาในมุมมองใหม่ๆ ต้องตีความในหลายมิติ ผู้ชมจึงอาจมีเฉพาะกลุ่ม ในขณะที่ผลงานบางชิ้นทำขึ้นมาเพื่อตอบสนองคนส่วนใหญ่ ทำให้ได้รับการยอมรับได้ง่ายกว่า
มันไม่มีข้อถูกข้อผิดว่าผลงานไหนดีกว่ากัน เพราะมันทำขึ้นมาด้วยจุดประสงค์คนละอย่าง
งานใหม่ที่ต้องตีความก็จะเป็นแรงขับเคลื่อนให้งานประพันธ์ งานศิลปะนั้นๆ ถูกพัฒนาให้เราได้เห็นในมุมมองใหม่ๆ ขึ้นมา ส่วนงานที่ทำขึ้นเพื่อคนหมู่มาก ก็จะทำให้เราเข้าถึงได้ง่าย และเพลิดเพลินไปกับมัน
ดังนั้นหากเราไม่ชอบผลงานชิ้นไหน
มันก็ไม่ได้หมายความว่าผลงานนั้นจะไม่มีใครชอบเลยครับ
อ้างอิง
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
