ตัวอักษรไม่ใช่แค่เขียน
หน้ากระดาษสีขาวเป็นสัญลักษณ์แทนความหมายสื่อถึงความรู้สึกที่เอื้อมไม่ถึงหลายสัปดาห์ผ่านไปหน้ากระดาษนี้ถูกเปิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่หากไม่มีตัวอักษรใดปรากฏ จน ณ เวลานี้ตัวอักษรปรากฏขึ้นมาแล้ว ใจที่ขุ่นมัวจนเสียงเพลงที่คุ้นหูดังขึ้นอย่างแผ่วเบาไม่อาจช่วยให้รู้สึกผ่อนคลายลงได้รวมทั้งกลิ่นกำยานที่ส่งกลิ่นหอมคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ
ยาคลายเครียดถูกนำมาใช้น้ำพร้อมกับยาถูกกลืนผ่านลำคอลงไปความคาดหวังเกิดขึ้นทันว่าเมื่อยาออกริดแล้วจะรู้สึกผ่อนคลายขึ้น เบาะนวมเก้าอี้บุฟองน้ำเริ่มเสื่อมสภาพสัมผัสได้ถึงไม้รองแข็งๆตรงที่นั่ง
ตัวอักษรเหล่านี้ไม่ได้ปรากฏขึ้นหน้ากระดาษนี้นานหลายสัปดาห์ ด้วยความยายามหน้ากระดาษนี้ถูกเปิดขึ้นและจบลงด้วยการปิดไปหลายต่อหลายครั้งที่เป็นเช่นนี้ หน้ากระดาษว่างเปล่า และว่างเปล่า อีกครั้ง และอีกครั้ง
ตัวอักษรเริ่มเคลื่อนไหวลงบนหน้ากระดาษอีกครั้งทว่าเป็นไปด้วยความยากลำบาก หลายครั้งที่ตัวอักษรหยุดนิ่งไม่เคลื่อนตัวออกไปอย่างที่ควร ด้วยความรู้สึกที่หดหู่พวกมันเคลื่อนตัวอย่างช้าและไม่มั่นคงทางอารมณ์ความรู้สึกที่สับสนทำให้ไม่รู้จะไปทางไหน ตัวอักษรใดควรจะปรากฏในตอนนี้และหลังจากนี้กลายเป็นตัวอักษรที่ถูกความรู้สึกกลืนกินและพยามคะย่อนตัวออกมาจากปากค่อยๆคืบคลานออกมาอย่างช้าๆทว่าความพยามเป็นผล พวกมันเริ่มออกมาทีละนิดทีละน้อย
บุหรี่ถูกจุดและเฝ้ามองดูการเคลื่อนไหวของตัวอักษรในแต่ละช่วง ที่บ้างครั้งพวกมันเหมือนจะดูขี้เกียจ และบางครั้งที่เริ่มพยามที่จะขยันแต่ก็ไม่รู้จะทำอะไร ผ่านช่วงเวลาหลายสัปดาห์พวกมันสับสนและวนอยู่กับสิ่งเร้ารอบตัวทั้งที่กระดาษเปิดอยู่แต่พวกมันไม่อาจโลดแล่นลงบนหน้ากระดาษได้เลย สิ่งเร้ารอบข้างดูเหมือนจะมีบทบาทมากกว่าความพยายาม พวกมันเริ่มใช้ข้ออ้างโดยที่ไม่เคยรู้ตัวมาก่อนข้ออ้างที่พวกมันจะไม่ต้องโลดแล่นและอยู่นิ่งๆกับความสบายและความสุข แต่ไม่เลยความสุขของพวกมันเปลี่ยนจากสิ่งหนึ่งไปอีกสิ่งหนึ่ง
ความสุขที่ถูกเปลี่ยนไปเรื่อยๆทำให้พวกมันโหยหาความสุขมากขึ้น และวิ่งตามหาความสุขใหม่ๆเพื่อมาแทนที่สิ่งที่ไม่มีความสุขแล้ว เมื่อความสุขเกิดขึ้นเหล่าตัวอักษรจะไปปรากฏอยู่ที่นั่นที่มีความสุขลงไปบนหน้ากระดาษนั้น มีที่มากมายให้พวกมันเพลิดเพลินแต่พอทิ้งระยะไปพวกมันเริ่มไม่สามรถมีความสุขกับสิ่งนั้นได้อีก เหมือนอาหารที่กินแล้วหมดแต่ความอร่อยไม่หมด ต่างต้องตามหาความอร่อยนั้นทั้งๆที่อิ่ม
เวลานี้ตัวอักษรได้กลับมาอยู่บนหน้ากระดาษที่ควรอยู่อีกครั้ง หากแต่ความมีชีวิตชีวาลดเลยจากเคย การที่พวกมันไม่อาจะโลดแล่นได้อย่างที่ควรจะเป็นนั่นเพราะการอ้าง อ้างถึงสิ่งที่พวกมันเป็นโดยไม่รู้ตัวและด้วยการอ้างโดยไม่รู้ตัวนี้พวกมันได้สร้างบางสิ่งที่ทำให้พวกมันไม่สามารถโลดแล่นทั้งที่พยายามมากแค่ไหน
พวกมันอ้างจนสิ่งเหล่านั้นเป็นของจริงขึ้นมาและกักขังพวกมันไม่ให้สามารถทำอะไรขึ้นมาได้อีก จมอยู่ในความจริงของข้ออ้างนั้น พวกมันไม่รู้ตัวเองเลยสักนิดว่าสิ่งที่ทำนั้นคือการนำตัวตนมาเป็นข้องอ้าง การบอกว่า กอ ไก่ เป็น ขอ ไข่ จนไก่เป็นไข่เป็นรูปเป็นร่างเกิดขึ้นเป็นของจริง จนไม่อาจหนีได้
ดูเหมือนตอนนี้จะเริ่มรู้ตัวแล้วว่าได้อ้างอะไรกับตัวเองไว้บ้าง และส่งผลเสียกับตัวเองอย่างไร ที่ต้องทำตอนนี้คือ ทำ แต่หลายครั้งที่มันไม่ได้ง่ายอย่างนั้นการที่จะลงมือทำให้พวกมันโลดแล่นนั้น ติดอยู่ที่บางสิ่งนั่นคือแคร์การอ่าน พวกมันแคร์การตัดสินจากการถูกอ่าน จนลืมที่จะแคร์ตัวเองว่าอยากถูกเขียนไปทางไหนอยากเขียนอะไรก็ไม่มั่นใจที่จะเขียน ตัวอักษรหัวหด
เป็นอย่างนั่นพวกมันกลัวที่จะโลดแล่นให้ใครอ่าน นั่นทำให้เลือกหน้ากระดาษอื่นที่จะไม่ต้องแคร์การอ่านอีก แต่ก็เหมือนเดิม เมื่อเวลาผ่านไปพวกมันเริ่มมีความสุขและโหยหาการถูกอ่านมากขึ้น พวกมันต้องการผลสะท้อนกลับที่ได้เขียนไป เมื่อไม่มีผลสะท้อนกลับเพื่อให้เป็นที่สนใจ เมื่อมันแคร์การถูกอ่าน เหล่าตัวอักษรต้องคอพับกันอีกครั้งเพื่อหาหน้ากระดาษอื่นที่จะสะท้อนกลับ เพราะแคร์การอ่านยิ่งมากขึ้นความสามารถในการที่จะโลดแล่นพบกับทางตัน
ทั้งเรื่องข้ออ้าง เรื่องแคร์การอ่านพวกมันได้รู้ตัวบ้างแล้วนอกจาการลงมือทำแล้วสิ่งที่ต้องการคือวินัย หลายครั้งที่วินัยใช่ไม่ได้ผลเพราะไม่มีการวางแผนที่ชัดเจน ยิ่งลงเวลาและกิจกรรม เสร็จจากนี้จะทำ… หลังจากทำสิ่งนี้จะทำ… ให้ต่อเนื่องยาวไป บนหน้ากระดาษแผ่นใดก็แผ่นหนึ่งต้องการแผนการที่จะทำให้สามารถกลับมาโลดแล่นได้อีกครั้งเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีบ้างที่ตัวอักษรจะคาดหวังให้ตัวเองถูกอ่านและหวังให้การอ่านแคร์การเขียนกลับมาบ้าง บางครั้งตัวอักษรก็เรียกร้องความสนใจจากการถูกอ่าน
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
