การก้าวผ่านความเจ็บปวดในชีวิต
14.54 น. อา. 19 ก.พ.
วันนี้ เป็นวันที่ 4 ที่ผมได้เข้าค่ายเขาชนไก่ วันแรกๆ เป็นวันที่ ยากที่สุดสำหรับผม(เนื่องจากเป็นช่วงที่กำลังปรับตัว) สองวันแรก ผม ติดโบร์แดง (โบร์แดง เป็นโบร์ที่ทางครูฝึกจะผูกบริเวณอินธนู ให้กับผู้ที่มีอาการป่วย) ผมได้มันมาเพราะว่า กระดูกเท้าผมแบนผิดรูป และกระดูกนิ้วโป้งเท้าเอียง ซึ่ง อาการสองอาการนี้ ทำให้เวลาเดิน ผมจะเจ็บ รวมถึงตอนวิ่งด้วย
ถามว่าผมถอดทำไม?
ผมถอดเพราะว่า ผมเชื่อว่า ผมมีความสามารถ และจิตใจ ที่จะก้าวผ่านอุปสรรคและความเจ็บปวดไปได้ สามวันแรก ผมเขียนไดอารี่ค่อนข้างเยอะในระดับนึง เพื่อเป็นการปรับสมดุลของจิตใจ ให้กลับสู่สภาวะปกติ ผมบอกตัวเองเสมอว่า "สนุก", "ท้าทาย" ซึ่ง ในความเป็นจริง ผมไม่คิดอย่างนั้นเลย มันลำบาก แต่ใช่
แล้วทำไมผมถึงหลอกตัวเองว่าโอเค?
ที่ผมหลอกตัวเองว่าตัวผมโอเค เพราะว่า ผมยอมรับความจริงได้แล้วว่า "ความเจ็บปวด" เป็นเรื่องปกติของชีวิต และเสียงในหัวผม จะบอกกับผมเสมอว่า
พายุกำลังจะสงบลง
นิรนาม
ผมบอกตัวเองด้วยประโยคนี้เสมอ หลังจากที่ได้เจอกับความเจ็บปวด และระหว่างที่ ผมกำลังเผชิญหน้ากับมัน
ผมจำได้เลยตอนที่ผมได้ตัดสินใจถอดโบร์สีแดงออก มันเป็นช่วงเวลาที่ ปลดปล่อยอิสระภาพในตัวผม
พอไม่มีโบร์แดง ผมสามารถฝึกได้เหมือนกับคนทั่วไป ซึ่ง มันสนุกมาก ผมได้ค้นพบตัวตนใหม่ คือผมชอบความท้าทาย (มากกว่าที่คิด)
ช่วงเวลา 5 วันนี้ เป็น 5 วันที่ ไม่ได้เกิดขึ้นกับชีวิตผมบ่อยๆ ผมเลยต้องการที่จะ เก็บเกี่ยวความทรงจำให้มากที่สึด เท่าที่จะทำได้ ผมได้เจอผู้คนใหม่ๆ ได้เพื่อนใหม่ ได้สังคมใหม่ รวมถึงแนวคิด และทัศนติต่างๆ
ความมุ่งมั่นผมเพิ่มขึ้นค่อนข้างมาก (ถ้าเทียบกับก่อนหน้าที่ยังไม่ได้มาค่าย)
ผมเคยอ่านเจอในหนังสือ "พ่อรวยสอนลูก" ของ โรเบิร์ต คิโยซากิ เนื้อหาภายในหนังสือ ได้มีการเล่าถึงเหตุการตอนที่ทางโรเบิร์ตเอง เป็นทหาร
ตอนนี้ผมได้มาเจอกับตัวจริงๆ ก็พบว่า มันเป็นอย่างที่เค้าคิด ทหาร ฝึกเราเหมือนกับที่โลกสอนเรา..... โลก ที่จะไม่บอกเราก่อน ว่าจะเจออะไรบ้าง ในภายภาคหน้า แต่จะส่งบททดสอบมาให้กับเราเลย หลังจากนั้นเราก็ เรียนรู้ และถอดบทเรียนจากมัน
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านบทความของผม
ช่วงนี้ก็ ดูแลตัวเองดีๆนะครับ ขอให้ทุกท่าน มีชีวิตที่มีความสุข อยู่กับความเป็นจริง และก้าวเดินไปข้างหน้า
ขอบคุณครับ🤍
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
