บทสนทนาจากการบาดเจ็บ....
ไม่กล้าชวนไปยิงธนูแล้ว.... คนชวนกล่าวอย่างไม่สบายใจตั้งแต่เมื่อวาน แล้ววันนี้ก็ยังเหมือนกังวลไม่หาย
รู้สึกเหมือนเป็นต้นเหตุให้ต้องเจ็บตัว....
ยอมบอกความในใจออกมา....
เดี๋ยวอะไรนะ เกี่ยวอะไร.... หันไปมองคนบ่น
รู้มั้ยว่าชอบมาก.... มันเป็นกีฬาที่ชอบมาก อยู่กับตัวเอง อยู่กับร่างกาย อยู่กับใจ อยู่กับเป้าหมายของเรา วัดผลวัดใจกันลูกต่อลูกถ้าใจเราดี ยังไงก็ไม่พลาดเป้า มันเป็นกีฬาที่ดีมากนะ
ส่วนเรื่องเจ็บตัว มันเป็นธรรมชาติมั้ย
เป็นปกติของคนเพิ่งเล่น ปัญหามันอยู่ที่ตัวเราไม่ใช่ที่กีฬาหรือคนอื่น ไม่ใช่เรื่องที่ใครต้องมารับผิดชอบ
เล่นเอง รับผิดขอบตัวเอง
เพิ่งเริ่มเล่น ความชำนาญยังไม่มี เทคนิคยังไม่ดี
ใจยังไม่นิ่งพอ ปล่อยใจไปกับอารมณ์ ความกลัว ความกังวล สุดท้ายสายธนูก็ตีเราเอง เขาเตือนว่าเรายังไม่โอเค ใจนิ่งไม่พอ จะโทษใคร...
แล้ว... ทำไมต้องหนี ถ้าชอบก็ไปต่อ แค่หาวิธีป้องกันตัว ฝึกให้เก่งขี้น ชำนาญขึ้น... มันคือเกมส์ คือกีฬา ไม่มีใครทำร้ายใคร มันก็เหมือนชีวิตนะ ไม่มีใครทำร้ายเรา ทุกอย่างอยู่ที่ความคิดเราที่จะทำร้ายตัวเองได้ ไม่ใช่คนอื่น ....
เราเข้าใจ เรารับเรื่องเจ็บตัวพวกนี้ได้ ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องนี้ คนอื่นก็ไม่น่าจะต้องคิดมาก....
แล้วก็ก้มดูสภาพแขนของตัวเอง วันนี้รอยช้ำขยาย แต่ละรอยร่วมยี่สิบเซนติเมตร บวมแดงช้ำ....
ถ้าจะไปต่อแค่ป้องกันตัว แล้วฝึก.... แค่นั้นเอง
ไม่ไหวจริงๆค่อยปล่อยไป....
เริ่มต้น.... ช้อปปลอกแขนก่อนนะ....
ฝีมือไม่เท่าไหร่ จะเล่นต่ออีกกี่วันก็ไม่รู้....
แต่สายอุปกรณ์ต้องมาค่ะ
ชีวิตก็เหมือนกับการยิงธนู......
ธนูเป็นมากกว่ากีฬา
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
