เรื่องสั้นหักมุมจบระดับเซียนเป็นยังไง?
โพสต์ก่อนผมพูดถึงเรื่องสั้นชื่อ มนุษยธรรม เป็นเรื่องสั้นหักมุมจบที่ผมชอบที่สุดในชุด สมุดปกดำกับใบไม้สีแดง ก็เพราะว่ามันเป็นหนึ่งในเรื่องสั้นหักมุมจบน้อยเรื่องที่เล่น Emotion
หากเราศึกษางานเรื่องสั้นหักมุมจบทั้งหลายในโลก เจตนาของเรื่องสั้นตระกูลนี้คือ จบแบบคาดไม่ถึง
การเขียนเรื่องให้จบแบบคาดไม่ถึงยากทีเดียว ดังนั้นหากนักเขียนเขียนได้แค่นี้ ก็ถือว่าสอบผ่านแล้ว
แต่มีนักเขียนบางคนสามารถยกระดับงานไปอีกขั้นหนึ่งคือ เล่น Emotion
โอ. เฮ็นรี ทำระดับนี้ได้หลายเรื่อง เช่น The Gift of the Magi, The Last Leaf, After Twenty Years, A Retrieved Reformation เป็นต้น อ่านแล้วน้ำตารื้น
กีย์ เดอ โมปาสซังต์ ทำได้อย่างเฉียบขาดในเรื่อง The Necklace (สร้อยคอที่หาย)
แต่ต่อให้เป็นนักเขียนเรื่องสั้นหักมุมจบระดับเซียน เช่น โอ. เฮ็นรี หรือ กีย์ เดอ โมปาสซังค์ ปกรณ์ ปิ่นเฉลียว อาจินต์ ปัญจพรรค์ ฯลฯ ก็ไม่สามารถเล่น Emotion ได้ทุกเรื่อง เพราะมันเขียนยาก และไม่ทุกโครงเรื่องเอื้อให้เล่น Emotion
ผมเขียนเรื่องสั้นหักมุมจบมากมาย แต่ที่เข้าข่าย Emotion น่าจะมีแค่ 2-3 เรื่องเองมั้ง
มนุษยธรรม ในชุด สมุดปกดำกับใบไม้สีแดง
เรื่อง จดหมายรัก ในชุดร้อยคม ก็น่าจะเข้าข่าย
ไม้ไอติม / ของป่า ในชุดแมงโกง ก็พอกล้อมแกล้ม
มันยาก ดังนั้นทุกครั้งที่เขียนแบบนี้ได้ จะรู้สึกว่าเดินใกล้รอยเท้าปรมาจารย์อีกนิด…
- 14
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
