เรื่องเล่า
คืนหนึ่งในกระท่อมหลังเล็กที่ทำจากไม้ มีลวดลายประณีต
คืนนี้มีอากาศเย็นกว่าปกตินิดหน่อย เด็กสาวตัวน้อยที่จำเป็นต้องเข้านอนในเวลานี้
เธอกลับรู้สึกนอนไม่หลับอย่างประหลาด อาจเป็นเพราะอากาศในค่ำคืน
แม่ของเด็กสาวตัวน้อยที่ยังคงลืมตาอยู่บนเตียงเล็ก ได้เข้ามาพร้อมบอกว่า
"ยังไม่หลับอีกหรอ?"ผู้เป็นแม่กล่าวพร้อมเดินมานั่งข้างๆเด็กสาว
"ค่ะ ..คงเพราะวันนี้อากาศเย็นนิดหน่อยมั้งคะ แล้วก็..."
"แล้วก็?" ผู้เป็นแม่ถามกลับถึงประโยคที่เด็กสาวพูดเว้นไว้
"หนูอยากให้คุณยายมาเล่านิทานให้ฟังอ่ะค่ะ.." เด็กสาวพูดพร้อมมองไปที่คุณยายที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา
ผู้เป็นแม่ถอนหายใจเล็กน้อย กับสายตาอ้อนวอนของเด็กสาวที่ส่งไปให้คุณยาย
คุณยายหัวเราะในลำคอเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า
"ได้สิหลานรักของยาย แต่ว่ายายจะเป็นคนเลือกนิทานเองนะ"
เด็กสาวพยักหน้าก่อนที่จะรอให้ผู้เป็นยายมานั่งที่เก้าอี้โยก ก่อนจะเริ่มเล่า
"ในกาลครั้งหนึ่ง..
ผู้หญิงคนนึงลืมตาขึ้นมา เส้นผมสีดำกระทบกับแสงตะวันยามเช้าที่ทอดมาที่หน้าต่าง วันนี้ยังคงเป็นวันปกติธรรมดาเช่นเคย
เธอลืมตาตื่นขึ้นจากนั้นก็ทำธุระส่วนตัวและไปทำงาน
ในทุกๆวันมันเป็นเช่นนั้นเสมอ ชั่งไร้สีสัน และไร้ซึ่งหัวใจ
ทำงานไม่ได้ตามที่คนๆนึงต้องการ ก็โดนด่า
เป็นเช่นนั้นซ้ำไปซ้ำมาเช่นเดิมเสมอ ในบางครั้งเธอก็คิดว่า
ในชีวิตนี้ไม่สามารถทำได้มากกว่านี้อีกแล้วหรือ
ในชีวิตของคนหนึ่งคนสามารถทำอะไรได้บ้าง
แล้วคนเราจะสามารถทำสิ่งเหล่านั้นได้อย่างไร
เป็นคำถามที่ไร้ซึ่งคำตอบ และวันธรรมดาของเธอก็จบลงอีกวันเช่นเดิม
22 กันยายน 2576
วันนี้ก็ยังคงเป็นอีกวันธรรมดาวันหนึ่งของเธอ หญิงสาวไปทำงานเช่นเดิมเหมือนวันอื่นๆ
เธอยังคงหาคำตอบของคำถามนั้นไม่ได้เช่นเคย
บางทีเธอก็เชื่อเรื่องโชคชะตา และวอนขอต่อโชคชะตาให้วันธรรมดาของเธอไม่ธรรมดาอีกต่อไป
เมื่อเธอไปถึงที่ทำงานในวันนี้ เพื่อนร่วมงานคนนึงก็เข้ามาหาแล้วกล่าว
"เมย์ ประทานเรียกเธอไปหาน่ะ"
'เรียกไปทำอะไรนะ' เธอคิด เธอขอบคุณเพื่อนของเธอคนนั้น
จากนั้นก็เดินไปที่ห้องประทานพร้อม ไม่สนใจคำนินทาภายในห้องเลยแม้แต่น้อย
ตัวเธอเดินมาถึงและกำลังจะเดินเข้าไป
ก๊อก ก๊อก
"ขออนุญาตค่ะ นางสาวเมริดา ค่ะ"
"เข้ามาได้"
เธอเปิดประตูห้องเข้าไป ห้องทำงานขนาดใหญ่ ด้านหน้ามีโซฟารับแขกกับโต๊ะกาแฟ
ถัดไปเป็นโต๊ะทำงานที่มีเจ้านายของเธอมองเธออยู่ เขาเป็นคุณลุงเรื่องมากในสายตาของเธอ
"นางสาวเมริดา คุณทำงานที่นี่มาเกือบสิบปีแล้วใช่ไหม?"
"ค่ะ" เมย์ตอบแบบไม่เข้าใจว่าเขาจะถามเรื่องแบบนี้ทำไม
"คุณก็ทำงานในระดับที่ดีพอสมควรเลยนะ"
"...." เมย์เงียบ
"งั้นขอเข้าเรื่องเลยแล้วกัน.... ผมขอไล่คุณออก"
"คะ!? ขอทราบเห็นผลหน่อยได้ไหมคะ?"
เธอถามด้วยความไม่เข้าใจ ถ้าเธอออกจากงานนี้เธอก็ไม่มีงานอื่นที่จะไปทำได้อีกแล้ว
"งั้นขอพูดตามตรงเลยนะ ตอนนี้บริษัทของเรากำลังมียอดขายเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นับว่าดีทีเดียว.."
"แล้วทำไม."
"เพราะเธอไม่ได้ทำงานได้มีประสิทธิภาพในขนาดที่ทำให้ฉันพอใจได้ไงล่ะ.."
ประทานพูดตัดหน้าในขณะที่เธอยังพูดไม่จบ ก่อนจะพูดต่อว่า
"บริษัทของเรากำลังไต่เต้าขึ้น ผมจึงอยากให้คนที่ ไม่จำเป็น ออกแล้วนำคนที่มีประสิทธิภาพเข้ามาแทน เพื่อให้บริษัทของเราดียิ่งขึ้นหวังว่าคุณจะเข้าใจ"
เขาพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วนำซองขาว มายื่นให้เธอ
"นี่คือเงินเดือนๆนี้ ขอให้โชคดี เชิญออกไปได้แล้วครับ"
...
เมย์ไม่สามารถพูดอะไรได้เลย เธอกลับไปที่ห้องทำงานแล้วเก็บของกลับบ้าน อย่างเศร้าใจ นี่เป็นจุดเปลี่ยนครั้งแรกในวันธรรมดาวันหนึ่งของเธอ
การที่เธอขอพรกับโชคชะตา มันทำให้เกิดเรื่องแบบนี้อย่างนั้นหรือ
โชคชะตาชั่งเล่นตลก.... คำพูดของใครสักคนที่ตอนนี้เธอได้เข้าใจความหมายนั้นแล้ว
ในวันนี้เธอต้องประหยัดให้มากกว่าทุกๆวัน ไม่สิ.. ต่อจากนี้ต่างหากเธอต้องประหยัดเงินที่มี
ให้มากที่สุด ทั้งค่ากินค่าอยู่ที่จะดำรงชีวิตอยู่ในโลกนี้ต่อไป
...เธอมีชีวิตต่อไปทำไมนะ?
เหตุใดโชคชะตาถึงไม่เคยยอมใจดีให้กับมนุษย์
เธอไม่เข้าใจในคำถามที่ยังคงอยู่ในหัวของเธอ
ในตอนเย็นเมย์ไปนั่งเล่นที่ทะเลสาบในป่าใกล้บ้าน คิดไปพลางโยนก้อนหินเล่นไปพลาง
ยามอาทิตย์ตกดินนั้นชั่งสวยงาม แต่ก็หมายถึงวันนี้จะหมดลงไปอีกเช่นกัน
ชีวิตนี่...เหนื่อยจังนะ
เธอคิดเช่นนั้นแล้วเดินกลับบ้าน แล้วปล่อยให้อีกวันหมดไปเช่นนั้น
.
.
.
23 กันยายน 2576
วันนี้เมย์ตื่นขึ้น และทำกิจวัตรอีกเช่นเคย แต่วันนี้เธอออกไปซื้ออะไรกินข้างนอก
ไม่ได้ไปทำงานที่บริษัทดังเดิม
วันนี้เธอจึงตื่นสายนิดหน่อย..
หลังจากกินข้าวเสร็จก็เดินเล่นสักพัก
เมย์เดินไปพบเด็กน้อยคนนึงกำลังร้องไห้ เธอสงสารจึงเข้าไปถาม
...เพราะผู้คนต่างไม่สนใจและเร่งรีบกันอยู่เสมอ
"เป็นอะไรไหม? ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ?" เมย์ถาม
"หนูหลง..อึก..กับแม่.ค่ะ"เด็กสาวตอบ
"งั้นหรอ? เดี๋ยวให้พี่สาวช่วยตามหาไหม? ไม่ก็ไปส่งที่สถานีตำรวจ?"
เด็กสาวตกลง พวกเธอเดินไปเรื่อยๆ ตอนนี้เด็กสาวยังคงไม่หยุดร้อง
แล้วเมย์จำได้ว่ามีลูกอมอยู่ในกระเป๋า
"กินนี่ไหมจ๊ะ? เด็กน้อย" เมย์ถามด้วยความหวังดี
"แม่..อึก..บอกว่า..ห้ามรับของ..จากคนแปลก..อึก.หน้า"
เด็กน้อยตอบ
กลัวหรอ? กังวลหรอ? เมย์ส่งสารเด็กคนนี้เหลือเกิน
บางสิ่งบางอย่างที่ทำให้เธอ..
รู้สึกเหมือนเห็นตัวเอง
ความเศร้า
ความสิ้นหวัง.. สิ่งเหล่าละมั้งทำให้เธออยากให้เด็กคนนี้หยุดร้อง
"มันไม่มีอะไรเลยน้า~ กิน100%เลย" จากนั้นเธอจึงหยิบลูกอมเม็ดนึงมากินให้เด็กน้อยดู
แล้วยื่นอีกเม็ดให้เด็กน้อย
เด็กน้อยหยิบขึ้นมาแล้วแกะกิน ความหวานจากลูกอมทำให้เธอหยุดร้องไห้ได้ แต่ไม่ถึงกับยิ้มออกมา
ตอนนี้ก็ใกล้เย็นแล้ว ทำฟ้าสีคราม กำลังเริ่มเปลี่ยนสี และพวกเธอก็ใกล้ถึงสถานีแล้ว
ในระหว่างนั้น
ตูม!
เสียงระเบิดดังขึ้นแม้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เกิดไฟไหม้บริเวณใกล้ๆพวกเธอ
แต่ว่ายังไงก็ตาม
"แม่คะ! " เด็กน้อยเรียกหาแม่แล้ววิ่งไป ทำให้เธอไม่ได้สนใจไฟไหม้นั้นเท่าไรแล้ว
เด็กสาวปล่อยมือเมย์ แล้ววิ่งไปกอดแม่ของเธอ
"ขอบคุณนะคะ ที่พาลูกมาส่งให้" แม่ของเด็กคนนั้นสวมชุดสีดำ ผ้าคลุมสีม่วงสวย ประดับด้วยสร้อยคอ และเครื่องประดับผมห้อยสวยงาม
'เหมือนแม่หมอเลยแฮะ' เมย์คิด
"ไม่เป็นไรค่ะ งั้นขอตัวนะคะ" เธอบอกลาและกำลังเดินจากไป
"เดี๋ยวก่อนค่ะ.."
เมย์หยุดแล้วหันมาพร้อมทำหน้าสงสัยเล็กน้อย
"แค่อยากบอกอะไรนิดหน่อยน่ะค่ะ.. "
"อะไรหรอคะ?"
เมย์ถาม
"โชคชะตาไม่สามารถกำหนดได้ ไม่ว่าจะยังไงก็ตามทุกอย่างย่อมมีเหตุผลของมันเสมอหากคุณพยายามถึงที่สุด จงเลือกทางที่คุณต้องการแม้ว่าจะไม่รู้ว่ามันถูกต้องหรือไม่ก็ตาม
เพราะโลกจะยังคงหมุนไปเช่นเดิม ไม่ว่าจะผิดหรือถูก โลกจะไม่หมุนเร็ว หรือช้ากว่าที่ควรจะเป็น.. เช่นเดียวกับทางที่คุณเลือก จะไม่ดีกว่า และแย่ไปกว่า ขอให้โชคดี... "
แม่หมอคนนั้นพูดเสร็จก็เดินจากไป...
ปล่อยให้เมย์ ยืนงงอยู่ตรงนั้นลำพัง
เมย์ตัดสินใจออกเดินกลับบ้าน พร้อมหางานใหม่ไปพลางๆ
เมื่อถึงบ้านเมย์ก็เปิดโทรทัศน์ดูข่าว แต่ไม่ทันไรก็เดินไปห้องครัวเพื่อไปหยิบอะไรกิน
โดยปล่อยโทรทัศน์ไว้เช่นนั้น
"ข่าวใหญ่ในตอนนี้ เกิดระเบิดเมื่อช่วงตอนเย็นที่ผ่านมา ที่สำนักงานบริษัทxxx คาดว่าน่าจะเกิดเพราะเปิดแก๊สเอาไว้ เพราะความประมาท ตอนต้มกาแฟหรืออื่นๆ ทั้งนี้มีผู้เสียชีวิตทั้งหมด 1ราย และผู้บาดเจ็บทั้งหมด 12ราย... ข่าวต่อไป..."
คุณยายเล่าจนจบพบกับเด็กน้อยที่หลับไปแล้ว
คุณยายหัวเราะในลำคอ แล้วผู้เป็นแม่จึงพูดว่า
"พวกเราเองก็กลับห้องเถอะค่ะ"
คุณยายตอบรับ ทั้งสองก็ปิดห้องให้สนิทแล้วให้เด็กน้อยหลับต่อไป..
...
"โชคชะตาไม่สามารถกำหนดได้ ไม่ว่าจะยังไงก็ตามทุกอย่างย่อมมีเหตุผลของมันเสมอหากคุณพยายามถึงที่สุด
จงเลือกทางที่คุณต้องการแม้ว่าจะไม่รู้ว่ามันถูกต้องหรือไม่ก็ตาม.."
สารภาพว่าเป็นเรื่อแบบตอนเดียวจบเรื่องแรกที่ไรท์แต่เลยค่ะ
ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ
นิยายเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมากจาก
the draker's story 5 โบสถ์แห่งความผิดบาป
นะคะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
