หากเป็นเช่นนั้นได้จริง ๆ เรามิสู้รับรู้อย่างมี "สติ" แล้ว ปล่อยวางในสิ่งที่เราสามารถปล่อยวางได้ในความ "สมดุล" อย่าจนมุมต้องการแลกกับความหวังและความฝัน แลกด้วยน้ำตา กำลังใจ ฯลฯ ทั้งในแง่มุม "ชีวิตเขา" และ "ชีวิตเรา" น่าจะดี.. ดีกว่าที่จะต้องเอียงไปข้างใดข้างหนึ่งจนเสียศูนย์จนสูญเสียความเป็นตัวของตัวเอง หากการเว้นระยะที่เรียกว่า "ช่องว่าง" ระหว่างกัน ที่สามารถทำให้หัวใจใกล้ชิดกันมากขึ้น... จะไม่ลองทำหรือ..