1.ถ้าอยากขอโทษ ให้ขอโทษจากใจที่สำนึกรู้ความผิดของตัวเองจริงๆ พูดหรือเขียนมันออกไปจากหัวใจของเรา จากความคิดแท้ๆ ว่าเราสำนึกรู้ความผิดนั้นแล้ว และควรจะเข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่ายด้วยใจของตัวเองด้วยว่าเขาจะโกรธหรือจะเสียใจ แบบไหน แค่ไหน
และ เราทำได้คือขอโทษ ส่วนเขาจะให้อภัยหรือไหม คือสิทธิ์และความรู้สึกของเขา อย่าคาดหวังสว่าการขอโทษของเราจะได้รับการให้อภัย....
เราทำสิ่งที่ควรทำจากใจที่สำนึกได้ ที่เหลือคือเรื่องของอีกฝ่ายค่ะ เราเข้าไปจัดการใจคนอื่นไม่ได้
2. เอาตอนอายุแค่ไหน วุฒิภาวะเท่าไหร่ละคะ แล้วเรื่องนั้นเป็นเรื่องสำคัญสำหรับคนๆแค่ไหน...
ถ้าเป็นตัวเองสมัยก่อน ทิฐิเยอะ อีโก้จัด อ่อนไหวมาก... บางเรื่องอาจจะไม่โกรธเลยทั้งๆที่อีกฝ่ายคิดว่าจะโกรธ เพราะไม่กระทบจุดโกรธ แต่บางเรื่องโกรธมากกกกกกก ทั้งๆที่อีกฝ่ายไม่คิดว่าจะโกรธ
แต่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยผูกอาฆาตใคร
น้อยยยยยมาก ขอโทษก็จบ หรือไม่ขอโทษก็หายโกรธเองก็มีบ่อยๆๆๆๆ ยกเว้นเรื่องที่ทำให้เสียใจมาก ใช้เวลาค่ะ ไม่ใช่เพราะเขาขอโทษ
แต่ถ้าเป็นตอนนี้ อายุปูนนี้.....เข้าใจอดีตคือผ่านไปแล้วมากขึ้น เห็นคุณค่าของปัจจุบันมากขึ้น เข้าใจตัวเองมากขึ้น และพลอยเข้าใจคนอื่นมากขึ้นไปด้วย ที่สำคัญไม่ชอบให้ตัวเองต้องแบกความโกรธไปนานๆ.... มันทุกข์ใจค่ะ....
ตอนนี้ถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่จริงๆ ก็ไม่ถือสา ไม่ต้องมาขอโทษก็ได้ เราไม่ได้ไม่สบายใจเพราะเขานะ อยู่ที่เราแบกความคิด และอารมณ์ของตัวเองมากกว่า
แต่ถ้าเขาจะทำ จะขอโทษเพื่อปลดปล่อยตัวเขาเองก็รับค่ะ....
จะได้เข้าใจตรงกันสองฝ่ายว่าเลิกแล้วต่อกัน สบายใจทั้งคู่
พออายุมากขึ้น ก็รู้สึกว่าเรื่องใหญ่ในชีวิตมันน้อยลง.... ไม่ใช่ไม่มีนะ หลายเรื่องยังติดคิดว่ามันสำคัญ ก็ต้องหัดไม่ใส่ใจมันบ้าง...
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
