ชีวิตหลังลาออกงาน
แท่นแท้นๆๆๆๆมาแล้วจ้าหลังจากหายไปนานมากๆๆๆจากการที่ต้องไปทำภารกิจของตัวเองหลังจากออกจากงานไม่ว่าเป็นการสมัครหางานใหม่ การปรับตัว การบริหารจัดการตัวเองและอื่นๆอีกหลายอย่าง เราเลยอยากมาเล่าคร่าวๆก่อนถึงความรู้สึกหลังลา ออกก่อนว่าเป็นเช่นไร คำตอบเดียวคือ 'โล่ง"โล่งอกโล่งหัวรู้สึกเป็นอิสระเสรีที่สุด แต่ๆๆแค่เดือนแรกนะคะที่ลาออกแต่หลังจากงานเดือนที่สองเริ่ม"เป๋ " คะว่าเราจะทำไรต่อดีเนื่องจากการลาออกในครั้งนั้นเกิดขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วน
ไม่ทันได้วางแผนอะไรมาก ความต้องการคือแค่อยากพักกายใจ อยากมีเวลาดูแลตัวเองและครอบครัว ไม่อยากอยู่เวรบ่ายดึก และที่สำคัญคืออยากทำงาน Freelance เพราะคิดว่าเราสามารถจัดสรรเวลาของตัวเองได้
แต่บางอย่างมันก่ไม่ได้เป็นอย่างที่วางแผนไว้เริ่มแรกเดิมทีคิดที่จะพักสัก 3 เดือนแล้วค่อยไปสมัครทำงาน ตามที่ตั้งใจไว้แต่ไม่ไหวจริงๆคะมันรู้สึก โหวงๆ เหงาจับจิต รู้สึกตัวเองไร้ค่าได้แต่คิดและถามตัวเอง "ตรูมาทำไรอยู่นี้ "เวลาในแต่ละวันผ่านไปช้ามากถึงแม้เราจะหางานอดิเรกทำหรือช่วยทำงานบ้านทั้งวันแต่มันก่ยังรู้สึกโหวงๆและเหงาจับใจคิดถึงที่ทำงานเก่ามากแต่ก่เป็นธรรมดาเหนาะก่อยู่มาเกือบ30ปีจะไม่ให้ผูกพันเลยก่ใช่ที่อยู่มากกว่าอยู่กับครอบครัวอีก
แต่ก่พยายามทำใจก่เราตัดสินใจแล้วนิแต่ก่อดไม่ได้ที่จะแวะเวียนไปที่ทำงานเดิมและรพ.เดิมแค่เห็นป้ายหน้ารพ.ก่พอใจละเหมือนที่เขาว่าไว้ "ไม่เห็นหน้าเจ้าเห็นหลังคาบ้านก่ยังดี "แต่เอ๊ะมันเกี่ยวกันตรงไหนหว่า
จากเดิมที่ตั้งใจไว้ว่าจะพักซัก 3 เดือนใช้ชีวิตให้เต็มที่อยากทำไรทำอยากเที่ยวเที่ยวปรากฏว่ามันบ่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้ความรู้สึกโหวงๆความรู้สึกเหงาและรู้สึกไม่มีค่ามันแวบขึ้นมาในหัวบ่อยๆไม่ได้การละปล่อยที้งไว้นานๆซึมเศร้าถามหาแน่ๆเลยตัดสินใจไปสมัครทำงานรพ.อกชนในตัวจ.หนึ่งที่อยู่ใกล้ๆบ้านเผื่อกลับบ้านจะได้สะดวกขึ้น วันแรกข องการไปทำงาน โอ๋แม่เจ้าอะไรๆมันดูตื่นตาตื่นใจไปโหมดมันไม่เหมือนรพ.ตรูเล๊ย ระบบการทำงานเอย ระบบการจัดการข้าวของ
เครื่องใช่ เอย ระบบการบริหารจัดการอัตรากำลังโดยเฉพาะสองระบบหลังนี้ amazing มาก
amazing ยังไงนะหรือคะของใช้ทุกอย่างที่ใช้กับผู้ป่วยคิดเงินหมดจ้า เข็มอันหนึ่ง สำลีก้อนหนึ่งก่คิดเงินและลงในระบบหมด ข้าเจ้าซึ่งทำอยู่รพ.รัฐมาตลอดงงเป็นไก่เลยจ้า แล้วอีกอย่างคือการอยู่เวรไม่ว่าจะหนุ่มหรือแก่เขาจัดเวรเท่ากันหมด โห ตรูตายแน่ รอไรคะออกซิคะ ตั้งแต่เดือนแรก หลังออกจากงานก่เตร็ดเตร่อยู่ประมาณ2 เดือนก่ไปต่อจ้า partimeที่ไหม่รพ.เอกชนเหมือนเดิมที่นี่ดีหน่อยตรงที่เราพอรู้ระบบจากที่ทำงานเดิมมามั่งทำใหเรียนรู้งานไว
ขึ้นแต่ๆๆงานตรงนี้ก่ไม่ค่อยตอบโจทย์ชีวิตของข้าเจ้าอีกละเพราะงานที่นี่ไม่ค่อยได้กินข้าวเลยเพราะคนไข้เยอะมากๆๆทำงานไม่ทันจนโรคกระเพาะถามหาจนร่างกายบอก "กูไม่ไหวแล้วโว้ยย" จำต้องรีบจรลีจากตรงนี้
หาที่ใหม่อยู่ที่ใหม่เวรไม่ค่อยหนักแต่คนที่มาทำpartimeที่นี่เกือบ90 คนโอ้แม่เจ้า ได้เวรคนละเวรสองเวร 5555 แล้วทีนี้ตรูจะเอากินฟะเนี๊ยะ หันไปหันมาเออตรูยังมีบำนาญนิหว่า โหความสำนึกในบุญคุณของเงินบำนาญมาอย่างท่วมท้นแทบอยากก้มลงกราบเงินบำนาญที่ได้มาอย่างงามๆถ้าไม่มีเงินตรงนี้ตรูตายแน่ จนกระทั่งได้งานใหม่เงินเดือนงามอีกที่ทำงาน8วันต่อเดือน ให้เงินหลักหมื่น โหไรจะขนาดนั้น ลองซิคะรอไร เป็นงานวิจัยระหว่างประเทศ 5555 ภาษาก่งูๆปลาๆ แต่ก่ดี
หน่อยตรงที่นายฝรั่งเขาพอฟังภาษาไทยรู้เรื่องก่สื่อสารภาษาไทยมั่งฝรั่งมั่งปนๆกันไป
เป็นงานที่ต้องออกไปเจาะเลือดของอาสาสมัครในหมู่บ้านห่างไกลและทุรกันดารแต่ก็ไม่ เคยรู้เรื่องเกี่ยวกับวิจัยจึงเปรียบ เหมือนเด็กอนุบาลที่ต้องไปเริ่มเรียนรู้ใหม่แต่ก่ได้ประสบการณ์มากมายจากการทำงานตรงจุดนี้ตั้งแต่ ภาษา ขั้นตอนในการทำวิจัย การสื่อสาร
รวมไปจนถึงการได้รู้จักกับหมู่บ้านในพื้นที่ห่างไกลเพราะบางครั้งยังนึกไม่ถึง ว่ายังมีคนในหมู่บ้านที่นี่ในประเทศไทยอีกหรือ เช่น วิถีชีวิตที่เขาใช้ภาษาที่ใช้และอื่นๆอีกมากมายแต่ในที่สุดก่ต้องมาจบไปต่อไม่ไหวเนื่องจาก สุขภาพไม่เอื้ออำนวย
จากการเดินทาง ก่จะต้องจรลีอีกรอบ เฮ้อ จำต้องกลับมาตายรัง รับเวร2-3เวรที่ทำงานเดิม
บวกกับ บำนาญที่มี เลี้ยงชีพต่อไปเฮ้อๆๆๆ เดวรอบหน้าค่อยมาว่ากันใหม่นะคะว่าจะไปต่อที่ตรงไหน ตอนนี้ขอบายๆๆไปรักษาน้องไมเกรนกำเริบก่อนนะค้า
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
