นิทานเรื่องที่2:หุ่นกระบอกกับคำอธิษฐานจากหมู่ดาว
กาลครั้งหนึ่ง
มีหุ่นกระบอกไม้ที่ถูกทำขึ้นจากไม้โอ๊กโดยสาวช่างไม้ฝีมือดีประจำหมู่บ้าน ปกติแล้วมันไม่มีชีวิตหรอก แต่ทว่าวันนึงท่ามกลางค่ำคืนที่มีหมู่ดาวประดับฟ้าระยิบระยับ ส่องแสงประกายราวกับลูกกวาดหลากสี
เจ้าหุ่นกระบอกไม้ได้มีชีวิตขึ้นอย่างปริศนา มันทั้งสับสนและงุนงงกับชีวิตของตัวเอง ว่ามีชีวิตขึ้นมาได้เช่นไร ทั้งทีตนควรจะอยู่นิ่งๆ และไร้ชีวิตจิตใจต่อไปไม่ใช่หรือ
ทว่าระหว่างที่หุ่นกระบอกกำลังมองตัวเองที่มีชีวิตได้อย่างน่าอัศจรรย์ ก็มีแสงทอประกายวาบเข้ามา เจ้าหุ่นกระบอกหันไปตามแสง ก็พบว่าแสงวาปที่เห็นมันอยู่ข้างนอก เจ้าหุ่นกระบอกมองไปที่หน้าต่างบานนึงของตัวห้องทำงานของช่างไม้ มันพบว่าข้างนอกมีแสงระยิบระยิบประดับคู่ฟ้า
เจ้าหุ่นกระบอกชั่งไร้เดียงสาและอยากรู้อยากเห็นเหมือนกับพวกเด็กเกิดใหม่ มันพยายามปีนขึ้นไปที่หน้าต่างที่อยู่สูงอย่างทุลักทุเล
กระทั่ง เจ้าหุ่นกระบอกน้อยทำสำเร็จ ตอนนี้เจ้าหุ่นกระบอกมองดูทิวทัศน์ข้างนอกราวกับเด็กเจออะไรแปลกใหม่ มันไม่เคยเห็นภาพท้องฟ้าที่มีหมู่ดาวนับล้านมาก่อน
แต่ความอยากรู้อยากเห็นของเจ้าหุ่นกระบอกมีมากเกินไป เจ้าหุ่นกระบอกเลยอาศัยบริเวณกระจกที่แตก มุดออกไปเพื่อที่มันจะได้ไปดูท้องฟ้าที่มีหมู่ดาว
เจ้าหุ่นกระบอกน้อยร่วงตกลงมาที่พื้นหญ้านุ่มๆ มันไม่เป็นอะไรมาก และหยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมา
ตอนนี้เจ้าหุ่นกระบอกได้แหงนหน้ามองท้องฟ้า มันได้เห็นดวงดาวนับล้านที่ส่องประกายระยิบระยับชวนสะกดสายตา
ไม่ทันที่เจ้าหุ่นกระบอกจะได้เชยชมไปมากกว่านี้ ก็พลันมีเสียงปริศนาพูดขึ้นกับเจ้าหุ่นกระบอก
"โอ้ดูสิ มีเจ้าหุ่นกระบอกตัวจ๋อยที่ไหนมาแหงนหน้าดูพวกข้า"
หุ่นกระบอกมองตามเสียง จนเจ้าหุ่นกระบอกรู้ว่าเสียงของที่ว่ามาจากข้างบน
"คุณเป็นใครน่ะ" เจ้าหุ่นกระบอกเอ่ยถามไป นี่คือครั้งแรกของการพูดของเจ้าหุ่นกระบอก
"พวกข้าคือหมู่ดาวบนท้องนภา" หมู่ดาวตอบกลับเจ้าหุ่นกระบอกมา "และข้าคือผู้ปลุกให้เจ้าตื่นขึ้นมา และได้มีชีวิตขึ้น"
"ปลุกให้ผมตื่นขึ้นมาเหรอ" เจ้าหุ่นกระบอกสงสัย
"ใช่แล้ว" หมู่ดาวตอบกลับ "ดูท่าเจ้าจะไร้เดียงสาไม่น้อยสิท่า"
"ว่าแต่ พวกคุณปลุกผมขึ้นมาทำไมล่ะ" เจ้าหุ่นกระบอกสงสัยในการมีชีวิตของตน "ความจริงผมควรเป็นแค่หุ่นกระบอกไม้ ที่ใช้ถูกเชิดไม่ใช่รึไง"
หมู่ดาวหัวเราะให้กับความไร้เดียงสาของหุ่นกระบอกไม้
"เจ้าหนูน้อย ฟังนะถึงแม้จะเป็นแค่หุ่นกระบอกไม้ แต่เจ้าก็ควรได้มีชีวิตจิตใจเป็นของตน มิใช่ให้ใครกำหนด"
"ดังนั้นคุณเลยปลุกผมให้มีชีวิตด้วยเหตุผลพวกนี้เหรอ"
"ใช่ส่วนนึง แต่ก็มีอีกส่วนนะ"
เจ้าหุ่นกระบอกยกมือเกาท้ายทอยอย่างงงงวยเล็กน้อย ก่อนจะได้ยินหมู่ดาวพูดอธิบายต่อ
"อีกส่วนคือ เราไม่ได้ปลุกเจ้ามาเพื่อแค่เรื่องอยากให้เจ้ามีชีวิตหรอกนะ" หมู่ดาวกล่าวอย่างพร้อมทำเสียงครุ่นคิด "แต่อีกเรื่องที่เราปลุกเจ้าน่ะ เพราะเจ้ามีจิตใจที่แน่วแน่เกี่ยวกับอะไรบางอย่าง เราเลยอยากให้พรแก่เจ้า 1 ข้อ"
"พรเหรอ" เจ้าหุ่นกระบอกได้ยินคำว่าพรที่จะได้รับ ก็รู้สึกแปลกๆ ราวกับเขากำลังดีใจที่จะได้พร
"แต่ก็นะ จงอธิษฐานขอพรให้ดี เพราะสิ่งที่เลือกมีผลตามมาเสมอ" หมู่ดาวเตือน ก่อนจะปล่อยให้เจ้าหุ่นกระบอกได้คิดเรื่องขอพร
เจ้าหุ่นกระบอกคิดแล้วคิดเล่า เกี่ยวกับเรื่องพรที่เขาจะขอ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะอธิษฐธานขอกับหมู่ดาวเรื่องอะไรนี่สิ เพราะเขาก็เป็นแค่หุ่นกระบอกไม้ที่ถูกปลุกขึ้นมา ความจริงแล้วเขาควรแค่ถูกเชิดในโรงละครหุ่นเชิดแค่นั้น แล้วเขาจะไปมีสิ่งที่อยากขอให้กับตัวเองเรื่องอะไรได้ล่ะ
"คิดเรื่องขอคำอธิษฐานไม่ออกสินะ" หมู่ดาวทักเจ้าหุ่นกระบอก ที่แสดงท่าทางครุ่นคิด
"ก็ผมไม่มีอะไรจะขอนี่ ชีวิตผมไม่มีจุดมุ่งหมายอะไรอยู่แล้ว" เจ้าหุ่นกระบอกตอบกลับไป
หมู่ดาวครุ่นคิดสักครู่ ก่อนจะเอ่ยออกมาเป็นแนวทางให้หุ่นกระบอก
"ถ้าคิดไม่ออก เจ้าก็ลองนึกถึงสิ่งที่เจ้าจำได้ในระหว่างที่ถูกแกะสลักออกมา" หมู่ดาวหยุดพูดไปชั่วขณะ ก่อนจะเอ่ยต่อ "แล้วเจ้าจะได้รู้แรงปราถนาลึกๆ ในก้นบึ้งหัวใจที่ถูกแกะสลักจากไม้ของเจ้าเอง"
เจ้าหุ่นกระบอกทำตามอย่างว่าง่าย เขานึกภาพคือหญิงสาวที่แกะสลักเขาจากไม้ เธอคนนั้นเหมือนจะชอบพูดคำว่า "ฉันหวังให้หุ่นกระบอกนี้ มีชีวิตขึ้นมาเพื่อเป็นตัวแทนของลูกที่จากไป" "ถึงแม้จะขอพรกับดวงดาวก็ไม่มีหวังเลยสักวันรึ" "ถึงจะเป็นงั้น แต่ฉันก็จะขออธิษฐานให้หุ่นกระบอกตัวนี้มีชีวิตขึ้นมาสักครั้งจะได้ไหม" ยิ่งนึกไปเยอะเท่าไร เขาก็ยิ่งพบว่าแท้จริง ตนนั้นไม่ได้เกิดขึ้นมาเพื่อถูกเชิดเรื่อยไปหรอก
แต่เขาน่ะ ถูกสร้างมาเพื่อเป็นตัวแทนของลูกให้กับสาวช่างไม้ ถูกสร้างเพื่อให้มีชีวิตจิตใจเป็นของตัวเอง และก็ถูกสร้างเพื่อไม่ใช่เป็นแค่สิ่งของในฐานะหุ่นกระบอกไม้ที่ถูกเชิดในโรงละคร
ดังนั้นเอง หุ่นกระบอกไม้เลยได้รู้สิ่งที่ต้องการจากก้นบึ้งของหัวใจที่เป็นไม้ ว่าตนต้องการมีชีวิต มีจิตใจเป็นของตัวเอง เพื่อที่จะเป็นตัวแทนลูกชายให้กับสาวช่างไม้ที่แกะสลักตนขึ้นมา และการใช้ชีวิตในฐานะมนุษย์คนนึงที่ไม่ได้ถูกมองว่าเป็นแค่หุ่นเชิดที่ใช้ในโรงละครหุ่นเชิด ถึงแม้จะเป็นแค่หุ่นกระบอกที่มีชีวิต แต่เขาก็อยากถูกมองว่าเป็นแค่คนคนนึง ไม่ใช่สิ่งของ
"ผมรู้สิ่งที่จะอธิษฐานแล้ว" เจ้าหุ่นกระบอกพูดออกมา
"แล้วเจ้าจะขออะไรรึ" หมู่ดาวถาม
"ผมน่ะ" เจ้าหุ่นกระบอกสูดหายใจเข้าลึกๆ "ผมขอให้ผมได้มีชีวิตจิตใจแบบมนุษย์ ได้เป็นตัวแทนลูกของสาวช่างไม้ และให้ผมได้มีชีวิตในฐานะคนคนนึงที่ไม่ใช่สิ่งของที่ถูกเชิดไปอย่างไร้จุดหมาย"
พูดจบ ดวงดาวก็ตอบรับคำอธิษฐาน จากนั้นก็มีแสงทอประกายสีฟ้าสาดส่องมาที่ตัวหุ่นกระบอกไม้ตัวจ๋อย เจ้าหุ่นกระบอกรู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจไม้ของตนเต้นขึ้น รู้สึกได้ถึงว่าตนมีความรู้สึกเหมือนมนุษย์ และอีกทั้งเขารู้สึกได้ถึงไออุ่นของแสงทอประกายสีฟ้า
เมื่อรุ่งเช้ามาถึง เจ้าหุ่นกระบอกตอนนี้ก็กลับกลายเป็นร่างของเด็กชายวัย 8 ขวบที่มีผมสีทองประกาย ดวงตาสีฟ้าทะเล และถึงแม้เขาจะดูคล้ายมนุษย์แล้วแต่ข้อต่อเขาก็ยังเป็นหุ่นกระบอก
สาวช่างไม้ที่ตื่นมาเพื่อทำหุ่นกระบอกต่อ ก็แทบไม่อยากเชื่อสายตาตรงหน้าของเธอ หุ่นกระบอกที่เธอแกะสลักขึ้นมากำลังมีชีวิต และเจ้าหุ่นกระบอกก็มีหน้าตาคล้ายกับลูกชายของเธอมาก สาวช่างไม้น้ำตาไหลรินด้วยความดีใจ ก่อนที่เธอจะรีบไปโอบกอดเจ้าหุ่นกระบอก ที่เป็นตัวแทนลูกชายที่ได้มีชีวิตขึ้นมา
"โอ้พระเจ้า เป็นจริงแล้วคำอธิษฐานที่ฉันเฝ้ารอมานาน ในที่สุดดวงดาวก็ตอบรับคำขอของฉันแล้ว" สาวช่างไม้พูดอย่างดีใจปนเศร้า เธอไม่ได้เห็นลูกมานานแค่ไหนแล้วกันนะ
เจ้าหุ่นกระบอกที่มีชีวิตในฐานะมนุษย์ไม่ใช่แค่ของที่ถูกเชิด เหมือนเขาจะได้ความรู้สึกของสายสัมพันธ์และความทรงจำของลูกของสาวช่างไม้มาด้วย เขาก็กอดกลับสาวช่างไม้และตอบกลับไปว่า
"ผมกลับมาแล้วครับ แม่"
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
