สมัยผมตั้งเเต่ 6ขวบยัน อายุ18 ตลอดมานี้ผมไม่เคยมีความเชื่อมันในตนเท่าไร เพราะไม่ว่าจะทำอะไร จะเป็นตัวตนของตัวเองยังไง พ่อแม่ในตอนนั้นก็ไม่ชอบ แถมยิ่งอยู่ในรั้วโรงเรียนอยู่ท่ามกลางคนหมู่มาก ยิ่งโดนซ้ำหนักเข้าไปใหญ่จนกลายเป็นคนไร้ตัวตน ความเชื่อมั่นในตนหมดสิ้นโดยปริยาย เเละสิ่งที่ผมทำคือการสวมเลียนเเบบตัวตนของคนที่เป็นที่ชื่นชอบของหลายๆคน มันมีทั้งดีเเละไม่เวิคในตัว
สิ่งที่ผมทำต่อไปคือ การได้พูดคุยกับเพื่อนใหม่ๆกับผู้ใหญ่ที่วางใจได้ในการสำรวจตัวเอง รวมถึงทบทวนที่ผ่านๆมาว่า อยากมีชีวิตที่ดีกว่านี้หรือเปล่า อยากมีเพื่อน อยากเข้าหาคนได้ดีขึ้น อยากมั่นใจมากกว่านี้ไหม?
จนผมเข้าใจว่า สาเหตุของผมคือปมของพ่อกับแม่ในวัยเด็ก ใจผมเลยเเตกสลายเพราะแม้เเต่พ่อแม่ยังรับผมไม่ได้เเล้วจะมีใครรับผมได้ พออยู่โรงเรียนยิ่งเเล้วใหญ่ ผมเลยค่อยๆพบปะผู้คน ค่อยๆฟังค่อยๆเก็บรายละเอียด จนผมเริ่มจับหลักได้ว่าอะไรที่เราชอบก็ลองดูคนๆนั้นเป็นตัวอย่าง ถ้าไม่ชอบอะไรในตัวเขาก็ปัดตกไป ค่อยๆเก็บรายละเอียด แต่ก่อนจะทำเเบบนี้ต้องเรียกสติก่อนว่า
'คนเเบบเราก็ทำได้ไม่เเพ้ใคร ' อันนี้สำคัญมาก
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
