Quote จากอนิเมะที่ผมเชื่อมาตลอด
ทุก ๆ คนคงเห็นข่าวที่มีการจัดแสดงนิทรรศการ Ghibli Studio ที่เซ็นทรัลเวิร์ลแล้วใช่ไหมครับ
และเมื่อผมเห็นข่าวนี้ทำให้ผมได้นึกถึงอนิเมะเรื่องล่าสุดที่ผมได้ดูไป
Whisper of the Heart (1995) วันนั้น วันไหน หัวใจจะเป็นสีชมพู
Ghibli Studio
ก่อนอื่นต้องขอเตือนก่อนนะครับว่า Spoiler Alert นะครับ
Whisper of the heart จะเป็นการเล่าเรื่องของสาวม.ต้น "ซึกิชิมะ ชิซึคุ" ที่รักการอ่านเป็นชีวิตจิตใจ โดยที่เธอมักไปยืมหนังสือที่ห้องสมุดเป็นประจำ จนวันนึงเธอก็ได้รู้ว่าห้องสมุดจะเปลี่ยนระบบยืมหนังสือจากระบบใช้บัตรเป็นระบบบาร์โค๊ด นั่นทำให้เธอหยิบบัตรยืมหนังสือขึ้นมาดู และทำให้เห็นว่า "อะมาซาวะ เซย์จิ" เป็นคนที่ยืมหนังสือก่อนเธอทุกครั้ง ทำให้เธอได้จินตนาการว่าเขาคือผู้ชายในอุดมคติของเธอ
วันนึงเธอได้พบกับร้านขายของเก่าร้านหนึ่งโดยบังเอิญ เธอได้พบกับคุณปู่เจ้าของร้านท่าทางใจดีและได้พบกับความจริงว่า "อะมาซาวะ เซย์จิ" ก็คือหลานชายของคุณปู่เจ้าของร้านนั่นเอง เรื่องราวของความรักอันสดใสที่มาพร้อมกับความฝันจะเป็นยังไงก็ต้องไปติดตามรับชมพร้อมกันนะครับ
แต่เอ๊ะ โดยปรกติ เพจของผมจะลงเรื่องเกี่ยวกับการเรียนไม่ใช่หรอครับ ทำไมจู่ ๆ วันนี้ถึงมาลงเรื่องอนิเมะ ก็ต้องบอกตรง ๆ เลยนะครับว่า เพราะมันมีใจความสำคัญใจความนึงที่มันทัชใจผมมาก
ผมชอบดูอนิเมะโรแมนติกในรั้วโรงเรียนมากครับ แต่ถ้าพูดกันตามตรง ผมก็ยังไม่ได้รู้สึกอินกับความรักพระนางของเรื่องนี้มากขนาดนั้น แต่สิ่งนึงที่ผมมองว่าเรื่องนี้ถ่ายทอดได้มาอย่างดีคือเรื่องราวของเป้าหมายและความฝันครับ
ฉากที่ผมชอบมากที่สุดก็คงจะเป็นตอนที่ชิซึคุ ไปหาคุณปู่ร้านขายของเก่าเพื่อขออนุญาตแต่งนิยายโดยใช้ "บารอน" หุ่นรูปแบบอันล้ำค่าของคุณตาเป็นตัวประกอบ และคุณตาเองก็ได้หยิบบางสิ่งมาให้ชิซึคุได้ดู
สิ่ง ๆ นั้นคือหิน Mica Schist หินแปรที่มีริ้วขนาดชนิดหนึ่ง ซึ่งในหินก้อนนั้นก็มีผลึกของแร่แบริล (Beryl) สีเขียวหรือที่เรารู้จักกันดีในชื่อ มรกต (Emerald) นั่นเอง โดยปู่ได้กล่าวกับชิซึคุว่า
หินก้อนนี้ก็เหมือนหนูกับเซย์จิ เป็นหินที่มาจากธรรมชาติและยังไม่ได้เจียระไน โดยส่วนตัวปู่ชอบอัญมณีแบบนี้ แต่การทำไวโอลินหรือเขียนนิยายมันต่างกันออกไป อัญมณีอยู่ในตัวหนู หนูต้องหาให้เจอแล้วเจียระไนมันออกมา ต้องใช้ทั้งเวลาและความพยายาม
นิชิ ชิโระ (คุณปู่เจ้าของร้านขายของเก่า)
หนูเห็นแร่ที่อยู่รอบ ๆ ผลึกนั่นไหม ถ้าเอามาเจียระไนจะรู้ว่ามันไม่มีค่าเลย ถึงจะพยายามเจียระไนมันแค่ไหนก็ไม่คุ้มกับเวลาที่เสียไปหรอก เพราะสิ่งสำคัญก็คืออัญมณีเล็ก ๆ ที่อยู่ด้านในต่างหาก หรืออาจจะมีบางสิ่งที่อาจมีค่ากว่านั้น และอยู่ลึกลงไปจนเรามองไม่เห็นก็ได้
นิชิ ชิโระ (คุณปู่เจ้าของร้านขายของเก่า)
ตั้งแต่สมัยผมอยู่ม.ปลายก็มีทั้งเพื่อน ๆ และรุ่นน้องมาปรึกษาว่าไม่รู้จะเข้าคณะอะไรดี สุดท้ายก็คงเป็นคณะที่พ่อแม่อยากให้เรียน จบไปมีการงานที่มั่นคง โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองชอบหรือสนใจอะไรกันแน่
ส่วนตัวผมไม่ได้มองว่าการเลือกคณะแบบนี้เป็นเรื่องที่ผิดนะครับ เพียงแต่ปผมเองก็มีความเชื่อของผมเหมือนกัน
คนเราเกิดมาทั้งที ถ้าไม่ได้ทำในสิ่งที่ตนชอบ สิ่งที่ตนรักมันก็เสียดายเปล่า ผมเชื่อมาตลอดว่าทุกคนต่างมี Hidden Talent อยู่ข้างใน อย่างที่คุณปู่ร้านของเก่าบอกกับเราครับ
ทุกคนก็เป็นเหมือนหินที่มีอัญมณีอยู่ข้างใน ในส่วนนี้ผมขอตีความเพิ่มว่าอัญมณีที่ทุกคนมีก็อาจเป็นแร่คนละชนิดกัน บางคนก็เป็น Sapphire เป็นคอรันดัม เป็น Beryl ซึ่งแต่ละแร่ก็มีหลายสี แต่ละสีก็มีชื่อเรียกต่างกันออกไป ก็เหมือนคนเรานี่แหละครับที่มีความสามารถแตกต่างกันออกไปในแต่ละบุคคล
เราแค่ต้องหา "อัญมณี" ก้อนนั้นของเราเองให้เจอและเจียระไนมันออกมา อย่างที่คุณปู่บอกเลยครับ กว่าจะหาอัญมณีก้อนนั้นให้เจอ กว่าจะเจียระไนมันออกมาให้เป็นอัญมณีเม็ดงาม มันต้องใช้ทั้งกำลังกาย กำลังใจ ใช้ทั้งเวลา และพลังงานมหาศาล แต่สุดท้านเราเองก็จะภูมิใจครับ เมื่อวันหนึ่งอัญมณีของเรากลายเป็นอัญมณีที่เปล่งปลั่งงดงาม
และทุก ๆ คนละครับ หาอัญมณีในตัวเองเจอรึยัง และสำหรับคนที่หาเจอแล้ว เรามาเจียระไนอัญมณีของเราไปพร้อม ๆ กันนะครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
