ความเศร้าที่เกิดขึ้น
เมื่อก่อนตอนที่ฉันเป็นโรคซึมเศร้าหนัก ๆ ฉันไม่รู้จักหน้าตาของความสุขเลย เหมือนสมองโดนสั่งการให้ลืมความรู้สึกสุข ไม่มีอะไรเหลืออีกเลย กิจกรรมที่เคยทำแล้วสนุกกลายเป็นไม่สนุก ยิ้มที่เคยยิ้มออกมาจากใจกลายเป็นสิ่งน่ากลัวที่ต้องฝืนทำ ผู้คนที่เคยอยากเจอกลายเป็นปิศาจที่เรากลัว...
มันไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว...
แม้ว่าจะพยายามมีความสุขแค่ไหนก็เหมือนกับการฝืนร่างกายและจิตใจ ยิ่งเจอผู้คน ยิ่งพยายาม สภาพจิตใจยิ่งย่ำแย่ มันเศร้าชนิดที่ว่าแม้ว่าแต่จะมองเห็นสีสันสดใสมากมายแต่ใจกลับเห็นโลกเป็นเพียงสีเทา
ฉันอยากมีความสุขนะ แต่ไม่รู้จะทำยังไง ความเศร้า ความระทมมันกัดกินจิตใจไปจนหมดแล้ว แววตาที่เคยสดใสกลับดูว่างเปล่าและเศร้าหมอง เพื่อน ๆ ต่างก็บอกว่าฉันเหมือนมนุษย์ไร้จิตวิญญาณ แน่นอนสิ เพราะในตัวฉันมันมีเมล็ดพันธุ์แห่งความเศร้าอยู่ เมล็ดพันธุ์ความเศร้าแต่ค่อย ๆ เติบโตจนสุดท้ายฝังรากลึกลงไปในจิตใจของฉัน
...เหนื่อยจัง
สิ่งที่เกี่ยวกับความเศร้าที่เกิดจากโรคซึมเศร้ามันเป็นอะไรที่ฉันเองก็ไม่สามารถอธิบายได้ ราวกับว่าชีวิตฉันจะไม่สามารถมีความสุขได้อีกต่อไป ฉันไม่อยากยิ้ม ฉันไม่อยากหัวเราะ แม้ว่าผู้คนรอบข้างจะพยายามชวนฉันออกไปข้างนอกฉันก็ไม่อยากเจอพวกเขา ฉันเคยพยายามออกไปเจอ แต่การต้องฝืนทำตัวสนุก ๆ ฝืนยิ้มมันทำให้ฉันเหนื่อยและเศร้าหนักกว่าเดิม...
ฉันรู้ว่าพวกเขาหวังดี แต่ ณ จุด ๆ นั้นสภาพจิตใจฉันรับรู้ว่าการยิ้ม การมีความสุขมันคือสิ่งต้องห้าม
ท่ามกลางเพื่อนร่วมชั้นเรียนปริญญาโทในห้องประชุมห้องใหญ่ ผู้คนเต็มห้องแต่สิ่งที่ฉันเห็นคือ ภาพรอบตัวของฉันเบลอและหมุนเคว้งอยู่รอบ ๆ ตัวฉันโดยมันฉันเป็นศูนย์กลาง ฉันได้ยินเสียงเซงแซ่แต่ไม่สามารถจับใจความได้ ราวกับว่าฉันได้หลุดออกมาจากสถานที่นั้นแล้ว จนกระทั่งมีเพื่อนคนนึงเอามือมาแตะที่บ่าพร้อมกับเรียกชื่อฉัน ฉันถึงได้กลับมาอยู่ ณ สถานที่ปัจจุบันและเวลาปัจจุบันอีกครั้ง
ฉันเป็นมากถึงขนาดนั้น...
ฉันจะทำยังไง...ณ เวลานั้น ฉันเหนื่อยเหลือเกิน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
