จำได้ว่าเคยมีช่วงเวลาที่ชีวิตไม่เห็นฝั่ง... หลายครั้ง
ถ้าครั้งที่แย่ เจ็บปวดและฝังใจที่สุด คือช่วงเวลาที่ไม่ต่างอะไรกับคน... พิการ... สูญเสียสมรรถภาพของสมองที่ไม่รู้กำหนดหาย ไม่เห็นอนาคต อาจไม่เหลือแม้แต่งานที่รักที่สุด....ไม่มีใครรับรองชีวิต
จำได้ว่าตอนนั้นสิ่งที่ใช้มากที่สุดคือ.... ความอดทนค่ะ
อดทนต่อความทุกข์ที่อยู่ในใจของตัวเอง ทนมันให้ได้ ความกลัว ความกังวล ความเสียใจ เราหนีมันไม่ได้ มันรุมเร้า... เราต้องทนหัวใจที่เป็นสีหม่น ท้องฟ้าเป็นสีเทาตลอดเวลา.... เราต้องทนให้ได้เพื่อตั้งสติสู้....
นั่นคือ ตั้งสติที่ตอนนั้นแทบจะไม่มีเลย เพื่อยอมรับความจริงค่ะ
และทนฝืนฟื้นฟูตัวเอง แม้วันนั้นไม่เห็นฝั่งของความหวังแม้แต่นิดเดียว เหมือนว่ายน้ำในมหาสมุทรที่ไม่มีสิทธิ์หยุดว่ายถ้าไม่อยากตายกลางทะเล...ต้องฝืนใจทำแม้ไม่รู้ว่ามันจะได้ผลหรือเปล่า จะกลับมาทำได้อีกครั้งเมื่อไหร่... ทำไป ร้องไห้ไป ไม่หยุดก้าวค่ะ ถ้าเรายังเดินแปลว่าเรายังมีโอกาส ถ้าเราหยุดเดินแปลว่าเราทิ้งทุกโอกาส....
มนุษย์อย่างเรา มีศักยภาพในตัวเองที่จะฝึก ฝืน และ ทน ได้มากกว่าที่เราคาดคิดค่ะ....
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
