ฝรั่งในชีวิตฉัน🍐🍐🎹🎹
ไม่ใช่ฝรั่งที่เป็นผลไม้นะคะ..ม่าย ช่าย ม่ายช่ายย.. เหมือนเพลงคุณนิโคลเลย🎤 คือว่าสมัยก่อนนู้น ป้าเคยเรียนเปียโนกับอาจารย์ฝรั่ง 🎹อย่าพึ่งคิดว่าป้าพูดภาษาอังกฤษเก่งนะคะ เปล่าเลย555 อาจารย์ฝรั่งพูด ..พา ซา ทาย ค่ะ แต่สำเนียงฝรั่ง ซึ่งไม่เป็นปัญหาอะไรกับป้าอยู่แล้ว เพราะป้าพูดภาษาอังกฤษผ่านทางตัวโน้ตอยู่แล้ว อิอิ โด เร มี ฟา ซอล🎼 แค่นั้น นอกนั้นก็สปีค พา ซา ทาย กับอาจารย์ตลอด นับว่าป้าโชคดีมากๆ ที่มีคนรอบข้าง เข้าใจในความเป็นเรา ส่งเสริมในสิ่งที่ชอบ จริงๆแล้ว เครื่องดนตรีที่ชอบและสะกด
จิตให้หลงไหลชิ้นแรกคือ กลองชุด ตะหาก🥁🪘🥁แต่ด้วยความชอบด้านดนตรี ทำให้จับพัดจับพูล ได้เรียนเปียโน กับอาจารย์ฝรั่ง 🎹ตัดเข้ามาเรื่องเรียน ตอนนั้น เวลาอาจารย์เช็คการบ้าน ก็มักจะย้ำว่า .. คา หยัน ซอม นา คะ..(ขยันซ้อมนะคะ) นั่นคงบ่งบอกว่า ป้าซ้อมบทเพลงน้อยไป555 แต่ในความคิดเราตอนนั้น ก็ซ้อมจนนิ้วจะหลุดอ่ะ ยังน้อยไปเหรอคะ อาาา จ้านนนน!🎹🎼🎹ตอนนั้น อยากจะบอกว่า.. แม่ไม่เข้าใจตุ้ม! แต่ต่างฝ่ายต่างมีเหตุผล ป้าก็มีเหตุผลของตัวเองอะนะ เวลาซ้อมเปียโนของป้าคือ หลังเลิกเรียนไง แต่มันก็มีสิ่งล่อหูล่อตาเยอะ
เพื่อนชวนไปเดินชิลบ้าง ชวนไปกินไอติมบ้าง🍧🍨คราย จะทนไหว ช่ายม่ะ สติหลุดสิคะ อ่ะ ร่วมจอยกะเพื่อนดีกว่า เดี๋ยวค่อยไปซ้อมก่อนจะไปเรียนก็ด่ะ นั่น! เห็นม่ะ มันก็เป็นซะหยั่งเงี้ย555⛹️♀️🤸♀️🏊♂️ ป้ามักจะมั่นใจว่า เราซ้อมทันอยู่แล้ววว สบ๊ายยย ..เห็นภาพลูกชายผุดขึ้นมาในบัดดล555 เมื่อเวลาผ่านไป เราได้ใกล้ชิดอาจารย์ทุกชั่วโมงเรียน ก็เห็นว่า อาจารย์ฝรั่งมักจะพูดอะไรตรงๆเสมอ คือเราคนไทยใช่ม่ะ จะพูดกับคนข้างหน้าเราตรงๆ มันก็รู้สึกเกรงใจ หรือ เรื่องที่เราพูด จะทำให้เค้าอายรึเปล่า งั้นพูดซอฟๆ เพื่อจะได้มี
เรื่องคุยต่อ จริงม่ะ วันนั้นจำได้เลย ป้าปวดท้องทุรนทุราย ปรากฎว่าต้องผ่าตัดไส้ติ่ง ต้องนอนโรวพยาบาลหลายวัน🏥 เรื่องซ้อมเปียโน ก็ไม่ต้องพูดถึงเลย ชะงักไปหนึ่งอาทิตย์เต็มๆโดยปริยาย เมื่อถึงเวลากลับมาเรียน ป้าก็พยายามช่วยตัวเองโดยการฝึกเดินให้บ่อยๆ เดินให้ไกลขึ้น ร่างกายจะได้แข็งแรงเร็วๆ บังเอิ้ญ…วันนั้น อาจารย์เดินสวนมาพอดี แต่อยู่อีกฟากหนึ่งของถนน พอสายตาหันมาเห็นป้าปั๊บ🐹🐹 อาจารย์ตะโกนทักทายทันที บอกเลยว่าตะโกนดังมาก..โอ้ววว สาว วะ นิด ฉาน คิดว่า เทอ ตาย แร้ววว5555🙈🐵🙈(เสาวณิตฉันคิดว่าเธอ
ตายแล้ว) เชื่อม่ะ ป้ายังขำจนถึงเดี๋ยวเนี้ย ไม่เคยลืมเลย เจ็บนิดๆ นะ เจ็บนิดๆ 🙊🐒🙊แต่ก็เข้าใจในความเป็นตัวตนของอาจารย์อะนะ ชั่วโมงเรียนแรก หลังจากผ่าตัด อาจารย์ก็เอ็นดูลูกศิษย์อย่างป้าเยอะเลยแหละ ..สาว วะ นิด เทอ เดิน หวาย มั๊ย! (เสาวณิตเธอเดินไหวมั๊ย) คำพูดทักทายเบาๆดูห่วงใย แค่นี้ก็ทำให้ป้าประทับใจอาจารย์ฝรั่งคนนี้มากมาย 👱👱♀️มุมน่ารักอีกแบบของอาจารย์ก็มี ครั้งหนึ่ง ป้ากับเพื่อน ได้มีโอกาสร่วมโต๊ะทานข้าวด้วย ตอนนั้นอาจารย์ก็คงสอนเยอะหน่ะแหละ คงเพลีย เหนื่อย พอถึงเวลา ทุกคนก็นั่งเรียบร้อย
อาจารย์ก้มหน้าอธิฐานในใจ ป้ากับเพื่อนก็อาเมนเรียบร้อยอย่างไว หิวหน่ะแหละไม่มีอะไร นั่งรออยู่..เวลาผ่านไปเกือบ2นาที อาจารย์ยังคงนั่งก้มหน้านิ่งไม่ไหวติง เรามองหน้ากัน เอ้ย! ยังไง เพื่อนก็ส่งสัญาน ให้แตะมือ ใครจะไปกล้า ใช่ม่ะ อ่ะ งั้นรอแล้วกัน สักพัก อาจารย์เริ่มรู้ตัว เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับทำตาโต🤡🤡 แล้วพูดว่า ..โอ้ววว (พูดห่อลิ้น) อา ทิ ถ่าน ละ ก้อ หลับ แล้วว (อธิฐานแล้วก็เผลอหลับไป) พูดจบก็หัวเราะเสียงดังลั่น เหมือนเป็นเรื่องธรรมดา555😅😅เอ้า เชิญๆ ..ทาน กาน ด้ายเรยย มื้อนั้นทั้งสนุก ทั้งขำ
ทั้งจำไม่เคยลืมเลยค่ะ นี่แหละคือมุมน่ารักของอาจารย์ฝรั่งในชีวิตป้า ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ ฝากติดตามเพจ ..ป้าอยากเล่า..ในเรื่องต่อๆไปด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ😍😍
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
