ประสบการณ์ชีวิตนักศึกษาปรัชญาในไทย
ในวัยเด็กเด็กผมมักจะผมตัวเองอยู่เสมอว่าตัวเรานั้นเป็นใครกันแน่ มันอาจดูเป็นคำถามโง่ว่าฉันก็คือฉันสิ มีแขนมีขา และกำลังหายใจ แต่ถ้าสิ่งนี้เป็นจริงแปลว่าถ้าเราไม่มีมันก็ไม่เป็นเราเหลอ? เช่น ถ้าฉันแขนขาด หรือร่างกายได้รับความเสียหายก็แปลว่าจะไม่ใช่ตัวฉันอีกแล้วหรือ ? ถ้าจะตอบแบบสามัญสำนึกเราก็คงตอบว่าไม่ใช่ เพราะ ถ้าวันหนึ่งพ่อแม่เราเกิดน่าตาเปลี่ยนไป เราก็ไม่สามารถปฎิเสธหรอกใช่ไหมว่านั้นว่าคนที่น่าเปลี่ยนไปเป็นพ่อแม่ของเรา แล้วตัวตนของเราคืออะไร
ถ้าจะบอกว่ามันคือ สามัญสำนึกกับอุปนิสัยรวมกัน แต่ว่าเราต้องอย่าลืมว่าในทุกๆ วันเราเปลี่ยนแปลงตลอดนิสัยของตัวเราเมื่อ 1 ปีก่อนหรือวันก่อนก็ไม่เหมือนกันแล้ว นั้นก็แปลว่าอุปนิสัยที่เปลี่ยนแปลงไปในแต่ละวันก็ไม่น่าใช่ตัวตนของเรา หรือถ้าจะบอกว่าตัวตนของเราคือวิญญาณ ถ้านิยามคำว่าวิญญาณ ก็คือ"เป็นบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในร่างกายเราที่เราขาดไม่ได้ เมื่อเราตายวิญาญาณก็จะหลุดออกจากร่างไป" สำหรับผมมันก็ยังเป็นที่คลุมเครือว่ามันคืออะไร มีจริงไหม มาจากไหน ใครสร้าง ถ้าพระเจ้าสร้าง พระเจ้าสร้างจากอะไร
ในวันเรียนมัธยมปลาย เป็นช่วงเวลาที่ผมจำเป็นต้องเลือกว่าจะไปเรียนคณะอะไร ที่ไหน บอกตามตรงว่าช่วงนั้นเรียกได้ว่าเป็นช่วงยุคมืดของผมเลยก็ได้เพราะผมไม่รู้เลยว่าจะเรียนอะไร ผมเคยคิดว่าจะเรียนปรัชญากีไหม! แต่พอผมไปบอกเพื่อนหรือคนรอบข้าง ต้องเจอกับคำถามปราบเซียน ที่ทุกคนที่ตั้งใจที่จะเรียนปรัชญาต้องเจอคือ "เรียนไปจบไปทำอาชีพอะไร ?" คนส่วนมากถ้าตอบคำถามนี้ไม่ได้ก็จะโดนโน้มน้าวให้ไปเรียนสายอื่น
ซึ่งผมหวังไว้อย่างยิ่ง ถ้าใครที่คิดจะเรียนปรัชญาแล้วศึกษามาแล้วว่าเราชอบในปรัชญาจริง ๆสมัครเรียนเลยครับ ผมมั้นใจว่าคุณจะไม่ผิดหวังแน่นอน อย่ามาเป็นแบบผมที่หลงทางอยู่หลายปีก่อนที่จะค้นพบความชอบของตน
ในวัยเรียนมหาลัย การเลือกเรียนมหาลัยก็สำคัญเช่นกัน เพราะ ในประเทศไทยมหาวิทยาลัยที่สอนวิชา(สาขา)ปรัชญามีค่อนข้างน้อย แต่ผมโชคร้ายที่ตอนเรียนอยู่มัธยมไม่คล่อยตั้งใจเรียน จึงไม่สามารถเข้ามหาลัยที่คุณภาพสูง ๆได้ มันจึงเป็นความเสียใจที่หาที่สุดไม่ได้ เพราะ ตอนที่ผมเรียนปรัชญา ณ มหาวิทยาลัย มันสนุกมาก ๆ ผมจึงคิดว่า นี่ขนาดเราไม่สามารถเรียนที่ที่ดีกว่านี้ได้เรายังสนุกขนาดนี้ ถ้าเราได้เรียนที่ที่มีคุณภาพมากกว่าก็คงดี
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
