จำได้คร่าวๆว่า ชื่อจริงๆท่านคือ อหิงสกะ ชื่อนี้พ่อตั้งให้ค่ะ แปลว่าผู้ไม่เบียดเบียนค่ะ ตั้งเอาเคล็ด เพราะลูกเกิดฤกษ์โจร ถ้าเลี้ยงดีจะดีมาก เลี้ยงพลาดเป็นมหาโจร วันที่ท่านคลอดเกิดอาเพศ อาวุธสั่นสะเทือนขานรับท่านเกิดไปทั่วเมือง... พ่อท่านเป็นปุโรหิต ก็ทำนายชะตาลูกชาย เป็นภัยต่อไพร่ฟ้า ด้วยว่าท่านจะเป็นมหาโจร เป็นเจ้าแห่งศาตราเลย
ครั้นจะฆ่าเเด็กน้อยกษัตริย์ก็เมตตา พ่อท่านจึงเอาไปฝากเรียนที่อื่น... กึ่งๆเนรเทศ และไม่ให้จับศาตราวุธใดๆ
ไปอยู่ในสำนักอาจารย์ ก็เป็นที่รักใคร่ของอาจารย์ เพราะท่านเป็นคนที่จิตใจดี มีเมตตา อ่อนน้อมถ่อมตน ดูแลรับใช้อาจารย์ จนเป็นที่รักใคร่เอ็นดู ทั้งอาจารย์เจ้าสำนักและภรรยาท่าน ต่างเมตตารักใคร่จนเพื่อนร่วมรุ่นพากันอิจฉา จึงช่วยกันออกอุบายเป่าหูอาจารย์ว่า...
ระวังจะมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับภรรยาอาจารย์นะ เพราะดูเอ็นดูกัน... อาจารย์พอโดนเป่าหูก็เขว้ค่ะ โกรธเคือง ต้องการฆ่าทิ้ง แต่ก็ไม่มีความผิดอะไร จึงออกอุบายหวังให้คนอื่นฆ่า... อุบายนั้นคือ
ถ้าเจ้าจะเรียนสุดยอดวิชาจากอาจารย์ จะถ่ายทอดให้ แต่ต้องฆ่าคนให้ได้ 1,000 คน
ด้วยความที่ท่าอหิงสกะ เคารพรัก เชื่อฟังอาจารย์ มิได้คิดว่าเป็นแผนชั่วร้าย หลอกให้ไปฆ่าคน เพื่อล่อให้คนอื่นมาฆ่าท่านแทน ท่านก็เชื่อฟังค่ ท่านก็เริ่มจับอาวุธ เบียดเบียนผู้อื่นด้วยการฆ่า แรกๆ ฆ่าไป ไม่ได้ตัดนิ้ว ก็ลืมค่ะ ว่าฆ่าไปกี่คน สุดท้ายท่านเลยใช้วิธีตัดนิ้วหัวแม่มือของเหยื่อที่ถูกท่านฆ่าตาย ร้อยเป็นพวงแล้วเอามาแขวนคอ ท่านจึวได้สมยานามว่า องคุลีมาล แปลว่า นิ้วหัวแม่มือร้อยเป็นพวงห้อยคอ ... เหมือนพวงมาลัย เอามาห้อยคอนั่นละค่ะ
ตอนนี้อารมณ์ท่านอาจเหมือนฆาตากรต่อเนื่อง ยิ่งฆ่ายิ่งบ้าเลือดค่ะ เจอใครฆ่าดะ ลูกเด็กเล็กแดง ทหารตามล่าก็เอาชนะไม่ได้ เพราะท่านเป็นเจ้าแห่งศาสตรา อาวุธทุกอย่างเมื่ออยู่ในมือท่าน ก็เสมือนเป็นทาสท่านเลย ท่านมีพรสวรรค์เรื่องนี้ บงการอาวุธให้ฆ่าตามสะดวก....
จนสุดท้าย เหลือเพียงนิ้วเดียวจะครบหนึ่งพัน ตอนนั้นท่านตั้งใจไว้ว่า เดินไปเจอใครจะฆ่าเลย จะได้ครบพันซะทีแล้วจะกลับไปหาอาจารย์ที่สำนักเพื่อเรียนวิชา.... ตอนนั้นถึงวาระของท่านที่จะบรรลุธรรม ในยามเช้า พระพุทธเจ้าเข้าณานเพื่อใช้ญาณหยั่งรู้ว่าวันนี้ท่านควรจะไปโปรดใครเพราะเขาผู้นั้นจะบรรลุธรรมได้...
องคุลีมาลเข้าข่ายพระญาณให้ท่านมองเห็น และเห็นไปอีกว่า ถ้าท่านไปช่วยห้ามไม่ทันในการฆ่าเก็บนิ้วสุดท้ายนี้ องคุลีมาลจะทำกรรมหนักคือฆ่าแม่ของตัวเอง เพราะแม่เป็นห่วงจะมาหาลูกเพื่อจะให้หนีทหารหลวงที่ตามล่าอยู่ แต่ลูกกลับตั้งสัจจะว่าเจอใครก็จะฆ่า
ถ้าการนี้สำเร็จ ท่านจะทำกรรมหนักคืออนันตริยกรรม กรรมที่ขวางการบรรลุธรรม.....เพราะบาปหนักมากจนจิตไม่อาจจะผ่องใสได้ มืดมนในความชั่วแบบดำดิ่ง จนไม่อาจใคร่ครวญความจริงใดให้บรรลุธรรมได้ และต้องตกนรกก่อนจะเสวยบุญใดๆได้ ถือว่าเสียโอกาสมาก พระพุทธเจ้าเลยรีบเสด็จไปโปรด
ท่านเดินให้องคุลีมาลมองเห็นหลัง องคุลีมาลพยายามเดินตามเพื่อหวังจะฆ่า แต่เดินตามไม่ทัน
พระพุทธเจ้าเดินดูเรื่อยๆ ช้าๆ แต่องคุลีมาลวิ่งตามกลับไม่ทัน จนต้องตะโกนบอกให้หยุด....
พระพุทธเจ้าตอบว่า เราหยุดแล้ว ท่านต่างหากที่ไม่หยุด
องค์คุลีมาลบอก ท่านเป็นนักบวชทำไมมุสา ท่านไม่ได้หยุดเดินเลย ท่านจะบอกว่าหยุดอย่างไร
พระพุทธเจ้าตอบกลับว่า... เราหยุดการฆ่าทั้งปวงแล้ว... ท่านต่างหากที่ไม่หยุด....
คำพูดเพียงเท่านี้ สำหรับคนมีบุญเก่ามาก บารมีเต็ม พื้นฐานจิตใจดีเพียงแต่หลงเชื่อคนผิดคืออาจารย์ที่หลอกให้ฆ่าคน... คำพูดสั้นง่ายของกัลยาณมิตร ดึงสติท่านกลับมาได้ค่ะ
ท่านมองเห็นการเข่นฆ่าผู้คนของตัวเอง เกิดความสำนึกผิด... เกิดปัญญารู้อะไรควรไม่ควร รู้ดีรู้ชั่ว รู้ตัว
มีดวงตาเห็นธรรม และขอบวชในที่สุด เมื่อมีดวงตาเห็นธรรมแล้ว พระพุทธเจ้าก็บวชให้...ท่านทำความเพียรต่อ ก็บรรลุเป็นพระอรหันตสาวกองค์หนึ่งในเวลาต่อมาค่ะ...
แต่ด้วยกรรมที่ท่านทำไว้ ท่านเป็นที่รังเกียจของผู้คน เวลาท่านออกบิณฑบาตร จะถูกขว้างปาด้วยก้อนหินและถ้อยคำด่าว่ามากมาย ท่านต้องหัวแตก เจ็บตัวกลับมาทุกวัน ก็ด้วยผลของกรรมชั่วที่ท่านทำไว้ด้วยการทำร้ายคนอื่น... ท่านยอมรับผลของกรรมทุกอย่าง ไม่หนี ไม่บ่น เข้าใจ... รับผิด... ทหารหลวง กษัตริย์ตามล่าท่าน มาเจอท่านอยู่กับพระพุทธเจ้า ก็มีการรับรองคุณธรรมของท่านจากพระพุทธเจ้าว่าตอนนี้ ท่านอหิงสกะไม่เบียดเบียนใครแล้ว...
ท่านเคยช่วยหญิงตั้งครรภ์ที่เจ็บครรภ์คลอดแล้วคลอดติดคลอดทารกไม่ได้ มีความทรมานมาก... จำรายละเอียดไม่ได้ช่วงนี้ว่าใครมาตามท่านยังไง แต่ท่านก็ไปช่วยด้วยจิตที่เมตตา ท่านได้นำเรื่องหญิงคลอดบุตรยากไปแจ้งกับพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าจึงประทานคาถา... คำพูดนี้ให้ท่านไปบอกหญิงดังกล่าว..
ท่านให้หญิงคนนี้สวดคาถาของท่าน.... ก็เป็นเหมือนคำอวยพรค่ะ...
พอหญิงคนนี้ท่องคาถา เด็กก็คลอดออกมาง่ายดายค่ะ...
คาถานี้คือคาถาองคุลีมาล เชื่อกันว่าใช้ให้หญิวที่จะคลอดบุตรท่องจะช่วยให้คลอดง่าย...หลังจากได้ช่วยชีวิตคน ความเกลียดชังของผู้คนต่อตัวท่านในฐานะผู้ฆ่าก็ลดน้อยลงไปเรื่อยๆ.....
.... คือมันเป็นเรื่องเล่านะคะ.... ถ้าใช้เหตุผลจับประเด็นก็คงติดข้องหลายอย่าง...เช่น
คนชั่วแบบนั้น ฆ่าคนขนาดนั้นบรรลุพระอรหันต์ได้อย่างไร
ชั่วขนาดนั้น ทำไมบวชได้ พระพุทธเจ้ายอมบวชให้ได้ยังไง
คาถาคลอดง่ายอะไร เพ้อเจ้อ มีจริงหรือเปล่า
การข้องกับสิ่งเหล่านี้ บางครั้งก็ไม่มีประโยชน์ เพราะมันเป็นแค่ความเห็นที่ตรง หรือไม่ตรงใจเรา...และไม่ได้พัฒนาให้ตัวเราดีขึ้น... แต่คำถามแบบบนี้พิสูจน์ได้ด้วยการลงมือปฏิบัติ... . ให้เข้าถึงสัจจธรรมได้ด้วยตัวเอง... จะหายสงสัย จะรู้และมีคำตอบ... ถ้ายังทำไม่ได้ก็จะได้แค่ สงสัยไปเรื่อยๆค่ะ... .. ฉะนั้นถ้าสงสัยแล้วไม่ปฏิบัติเพื่อพิสูจน์ ก็คือ.... สูญเปล่า
ถ้ารับรู้ด้วยมุมแบบนี้เป็นหลักก็อาจจะเอาแต่สงสัย มีข้อติดขัดเป็นระยะๆ เอะอะก็คิดแค่จะพิสูจน์ความฉลาดตนที่คิดได้... ... เห็นแบบนี้ก็ไม่ผิดอะไรค่ะ แต่มันก็แค่ความคิดเห็นตามความเชื่อ หรือไม่เชื่อแค่นั้น... เสียเวลา
แต่ถ้ารับรู้อีกมุมคือ...
คนเราแม้พื้นฐานจิตใจจะดีอยู่เดิม ก็ชั่วเพราะหลงเชื่อคนพาลที่พาหลงผิดได้
อย่าเชื่อเพราะแค่คนนั้นเป็นครู คนนั้นน่าเชื่อถือ อย่างน้อยก็ต้องคิด ใคร่ครวญ ตรึกตรอง ให้ดี
การหลงเชื่อคนพาลพวกนี้เพราะสติปัญญาอ่อนด้อย คิดใคร่ครวญอย่างลึกซึ้งไม่ได้ หรือขาดประสบการณ์
กัลยณมิตรคือผู้เตือนสติ ชี้ผิดถูก การพบกัลยาณมิตรคือโชคดี มีผู้ชี้ขุมทรัพย์
คนเราเมื่อสำนึกผิดด้วยใจจริง มองเห็นความผิดคิดชั่วของตนแล้วละอายต่อบาปนั้น ก็ย่อมพัฒนาจิตใจให้ดีขึ้นได้ ขอให้ตั้งใจ
การให้โอกาส ให้อภัยกันในสังคม สำหรับคนหลงผิดที่สำนึกได้จริง เป็นการสร้างคนดีอีกวิธีหนึ่ง
การถูกลงโทษจากผลการกระทำของตัวเอง มีเสมอแม้กฎหมายอาจทำอะไรไม่ได้
ผู้เข้าใจโลกจะยอมรับกฎแห่งกรรม
เมื่อเข้าถึงสัจจธรรมแท้แล้ว จิตไม่ข้องกับอะไรเลย แม้อดีต วางทุกข์ในปัจจุบัน ไม่กังวลอนาคต... นี่ล้วนเป็นผลของการเข้าถึง... ส่วนเหตุนั้น คือการฝึกจิตอย่างถูกต้องเหมาะสม ตรงทาง ไม่ใช่ฝึกเอาอัไร แต่ฝึกให้จิตกลับสู่ธรรมชาติเดิมแท้เพื่อเรียนรู้ความจริงทั้งหลายด้วยตัวจิตเอง....
การเห็นแง่มุมเหล่านี้... เห็นผิดที่ตรงไหน....และมีประโยชน์กับชีวิตหรือเปล่า...
คนพุทธต้องฉลาดใช้เรื่องเล่าพาเราเข้าถึงความจริงค่ะ
ถ้าเราเปิดใจรับรู้ในอีกแง่มุม เราก็จะได้เรียนรู้อีกแบบค่ะ.....
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
